Zoeken

Psychiatrie

Kijk, ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat te doen. Met die gedachten. Gevoelens. Stiltes. Die mijn eenzaamheid niet kunnen opvullen. Mijn hoofd ratelt, een ratelslang ratelt ook. Ratel ratel ratel. Vol woorden, spuwende spetterende zinnen, komen uit alle hoeken, kieren, gaten van de meedogenloze stilte. Een gekkenhuis, in mijn hoofd. Nee, een psychiatrie. Nah, dat klinkt toch niet? Ik zit met een psychiatrie in mijn hoofd. Dan denken ze pas echt dat ik geesteljik gestoord ben. Nee, ik weet wat je denkt, dat is niet zo. Ik heb gewoon genoeg van de stressvolle, suïcidale, meedogenloze gedachtes die mijn kwellende stiltes opvullen. Ja, ik heb al hulp gezocht, maar veel word er niet aan gedaan. Ik zeg het je: G E K K E N H U I S De drang blijft wel even weg, hoop ik? Nee, hoor. Voorlopig blijf ik hier nog effe. Om een paar rekeningetjes te verheffe. Zeurende pijn. Zeurende mensen. Zeurende schuldmakende gevoelens.  ZEUREN. Ik wou dat het ophield. Maar voorlopig, draait de boel nog even door. Help! Ik word gek!

LadyAstronomia
16 1

Limburg

Het land waar groene varens Versmelten met groene maïs Waar slagwiekende molens Het verleden laten voorbij waaien Waar wegen geen namen hebben Maar al snel het knooppunt bereiken Waar beelden voorbij flitsen Zoals een muur van tv-schermen In de elektrozaak waar je vader Jou op zondag mee naartoe nam Toen dit nog een wereldwonder was En onze wereld nog ons dorp was Toen pizza’s nog uit de Macro kwamen En we dachten dat b&b een cartoon was Toen de freggels nog in hun grot vertoefden En men in de mergel nog geen kaas liet rijpen Toen Vlaanderen nog een land was En geen schoolvoorbeeld van wanorde en chaos Limburg, waar gesloten mijnen en stations Meer volk lokken dan de lokale supermarkt Waar de tijd op adem kan komen Als je hem niet in het stopcontact stopt Het land van onze Vaderen Het land van duizend wonderen   https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm
2 1

op zoek naar coherentie: LOVE

contradicties maken eenheid ( dag en nacht leunen op elkaar omdat zij zonder elkaar simpelweg niet bestaan) in de achtergrond bevind zich een karkas in een andere groeit de toekomst dronken zijn en meelachen met de stilte naar binnen keren om een woord op tafel te kunnen gooien versta mij, ik luister op zoek naar coherentie: in tekst, in het levenwe kunnen concluderen: we zijn zo gezellig verdwaald tesamen soms walgingdan weer vluchtig zijn:vluchtigheid in een doorzichtig zakje een schreeuw om liefde wordt beantwoord met begrip, en enkel met begrip-een engels vierletterwoord voor eeuwig vereeuwigd op de hand van een tiran "only god can judge her now"      

Jill De Waele
26 0

over lichaamshaar

Als ik u vraag waar u het meest walging voor voelt: vrouwelijk okselhaar of maden in vlees, wat zou u dan antwoorden? Deze vergelijking heb ik niet zelf uitgevonden. Als ik één levensdoel heb, dan is het wel zo weinig mogelijk denken aan maden in vlees. In 2004 onderzochten Tiggemann en Lewis de relatie tussen lichaamshaar en de gevoeligheid voor walging. Ze kwamen tot de conclusie dat zowel mannen als vrouwen met walging op vrouwelijk lichaamshaar reageren. Wat bedoel je met walging, hoor ik u denken. Wel, dezelfde graad van walging als bij het zien van maden in vlees. Daar komen die maden dus vandaan. Waar komt die walging voor vrouwelijk lichaamshaar vandaan? Er bestaan uiteenlopende verklaringen, maar volgens mij is het simpel. We kunnen het spaarzaamheidsbeginsel inroepen: het wegnemen van alle onnodige ingewikkeldheden om bij de eenvoudigste verklaring uit te komen. De eenvoudigste verklaring is deze: de heersende norm over lichaamshaar is onderdeel van de vercommercialisering van ons lijf. We mogen er niet uitzien zoals we zijn, we moeten ons aanpassen. En hoe kunnen we dat best doen? Door producten te kopen natuurlijk! Producten om al dat lichaamshaar te scheren, waxen en epileren, zodat we haarloos door het leven kunnen. Want, zo weet iedereen, je kan pas naar het zwembad als je bikinilijn on point is. Het kan aan mij liggen, maar ‘badmuts’ krijgt opeens een heel andere betekenis. Ik vind de vercommercialisering van ons lijf absoluut geen fijne evolutie. Meer zelfs, ik vind het absurd. Maar zelfs al volg je het devies van Baz Luhrmann ‘don’t read beauty magazines, they will only make you feel ugly’, wat ik al jaren doe, dan nog ben je niet vrij van het zien van vercommercialiseerde lijven. De gladgeschoren lijven lachen je toe op social media, in tv-series en in films. Die maken ons onzeker over onszelf. Laatst stond ik onder de douche, terwijl ik mijn onderbenen schoor. Mijn dochters, die hun tanden aan het poetsen waren, vroegen waarom ik dat eigenlijk deed. Ik stond even met mijn mond vol ongepoetste tanden. Ja, waarom eigenlijk? Omdat ik het mooier vind? Omdat ik wil voldoen aan de heersende norm? Omdat ik niet wil dat mensen mij aanstaren omdat ik haar op mijn benen heb? Ik denk dat ik in alle eerlijkheid driewerf ja moet antwoorden. Ik zou het fijn vinden mochten mijn dochters hier voor zichzelf op een nuchtere manier mee kunnen omgaan. Dat ze een eigen keuze zullen maken en dat ze zich niet zullen laten gek maken door die vercommercialisering. Ik weet nu al dat ik bij hun eerste scheermesje heimwee zal hebben naar een simpele wereld, eentje waarin niet zoveel verwacht en bewerkt wordt. Tegelijkertijd vind ik het stom dat het zo naïef en pathetisch klinkt. Oh, trouwens, ik zocht het even op: het spaarzaamheidsbeginsel wordt ook wel eens het scheermes van Ockman genoemd. Dat kan geen toeval zijn.   Dochter: Vind je dat je zelf mooie vlechten kan maken in je haar? Moeder: Bwa. Gewone vlechten wel, ingevlochten vlechten vind ik wat moeilijker. Dochter: Schaam je je soms voor je vlechten? Moeder: Nee, dat niet. Waarom vraag je dat? Dochter: Om te weten of je schaamhaar hebt.

Lore Dewulf
22 2

Privileges

Het heeft me meer tijd gekost dan anders om dit te schrijven. Omdat ik niks verkeerd wil zeggen. Omdat ik geen domme dingen wil schrijven uit onwetendheid vanuit m'n eigen achtergrond. Maar ik moet het wel eens gezegd hebben. Want ik hoor nog veel te vaak 'ik ben geen racist, maar'. En gewoon zwijgen en er het mijne van denken begint meer en meer aan te voelen als medeplichtigheid. Ik kom uit een blank vierkoppig gezin waarbij m'n vader een fabrieksarbeider was, m'n moeder een onderbetaalde kuisvrouw. Rijk waren we dus niet, maar arm evenmin. We gingen niet op reis naar de Côte d'Azur of de Costa del Sol, maar aan de kust van Domburg smaakte het water even zout en waren de frieten even slecht gebakken. Ondanks het prijskaartje hebben mijn broer en ik de kans gekregen om universitaire studies te doen. Een van ons twee heeft z'n opleiding van 9 jaar met succes afgerond. De ondankbare, overjaarse puber van de twee verspilde een kostelijk jaar in Leuven, gaf z'n tweede poging op hogeschool op na 2 jaar, om – derde keer, goeie keer – toch nog een bachelor binnen te harken. We laten even in het midden wie wie is. Wat ik wil zeggen is dat ik nooit overvloedige rijkdom ervaren heb, maar alle kansen gekregen heb in m'n leven die ik kon wensen. En zo goed als iedereen in mijn directe omgeving kan hetzelfde zeggen. Misschien is het daarom voor velen zo moeilijk om zich voor te stellen dat niet iedereen die luxe heeft gehad. Dat sommigen hier nog voor ze hun eerste stapje zetten al een stempel op het hoofd hebben voor de rest van hun leven, of ze nu al derde generatie Belg zijn of niet. Dat sommigen hier keihard werken om een toekomst op te bouwen en nog als profiteurs worden afgeschilderd. Dat iemand met een andere kleur, accent of cultuur wel goed genoeg is om één dag na je bestelling dure, overbodige spullen aan je voordeur te komen afgeven, maar niet goed genoeg om in je straat te wonen. Blijkbaar zorgt dat veilige leventje van velen van ons ervoor dat maar weinigen zich kunnen voorstellen hoe het moet zijn om níét elke dag van je tijd op deze aardbol gerust te zijn dat je basisbehoeften zonder problemen vervuld worden. Kom dus alsjeblief niet af met dat 'all lives matter'-argument dat jou doet overkomen als een eindeloos vat van empathie voor alles wat leeft. Zoiets zeggen is hetzelfde als geen enkel goed doel steunen omdat je vindt dat álle goede doelen steun verdienen. En ondertussen níks bijdragen aan verandering. Doen alle levens ertoe? Natuurlijk. Maar daar gaat het hier niet over. Als je echt zo meelevend zou zijn als je beweert, besef je dat het er hier om draait dat bepaalde levens er doorheen de geschiedenis altijd minder toe hebben gedaan dan andere. Bewust, door toedoen van andere, gepriviligeerde groepen. En dat dat dringend moet veranderen. Dus stop met je bedreigd te voelen. Met bang te zijn dat iemand jouw comfortabel leventje komt inperken. Dat iemand beslag komt leggen op je bedrijfswagen, je job of je huis. En stop met een enorm belangrijk moment af te nemen van mensen die al eeuwen systematisch worden gediscrimineerd, nu ze eindelijk eens gehoord lijken te worden. En de volgende keer dat je van plan bent om te zeggen 'ik ben geen racist, maar', vervang dat dan alsjeblief eens door 'ik besef dat ik het als witte middenklasser al mijn hele leven als vanzelfsprekend beschouw dat ik niet moet wakkerliggen van eten of een dak boven m'n hoofd, dat ik niet bang ben als ik politie zie passeren, dat een appartement niet plots verhuurd is nadat ik mijn naam heb gezegd aan de telefoon, dat ik het hartverscheurend zou vinden moest mijn kind of kleindkind zonder reden slechter behandeld worden dan de rest, maar ...' Wie weet voel je geen behoefte meer om je zin af te maken en bespaart dat ons weer een ongemakkelijke situatie waarin het kiezen is tussen een lange discussie vermijden of de ballen hebben om je te wijzen op het feit dat je met je vooroordelen wél een racist bent. Bij deze ga ik er eindelijk mee beginnen om voor dat laatste te opteren.

Hans Verhaegen
33 0

The awesome nineties (poëzie-versie van een oorspronkelijk blog-fragment)

Hoog boven mensen is er een afspiegeling van al dat broos is.Wij noemden die dingen luchtledig, maar sommige dingen lukken ons best,al zwijgend, de eclips die ons hoofd ons biedt, verlatend,naar brozere materie verlangend.Door deze constante push - and - pull - niet doorheen de tijd, wel ruimte - ben ik misschien wel geen millenial geworden.  Een millenial kun je worden, als je daarin gelooft. Iets wat ik niet deed,als ik daar beter van werd, of anders; of het zou al zijn door mezelf te noemen,dat ik een plottwist in de definiëring ervan aanstootte.  Iets wat ik niet deed was afwegen of ik een soort was diewaanzinnig zijn best deed. Miley leerde me het staren aan, jij me het vervolg.  In de afspiegeling heeft men het over anderstaligen die wel iets kunnen en weert men hetzelfde af want dat is saai. Het is om door de omkadering heen te breken dat ik nostaligisch word.Je had Jeff, Amy, ikzelf - maar ook:jij Hans en iemand vraatzuchtig. Zonder ons was alles hetzelfde gebleven. De tijd waarin ik weg was, bleek ruimte te zijn.

Dries Verhaegen
9 0

Het Huis

Het Huis kraakt. Zoveel decennia staat hij hier reeds. Hij heeft al heel wat figuren geherbergd. Hij heeft mooie, ontroerende taferelen gezien en beleefd. Maar hij heeft ook moeite moeten doen om niet ineen te storten als een kaartenhuisje. Dat is hij niet. Hij is groot, sterk en warm. Dat wordt ten slotte van hem verlangd. Door al diegene die in hebben kunnen schuilen. Want dat is hij wel. Een schuilplaats voor iedereen.   Voor de kleinelingen, die met tegenzin opstaan en zonder moed aan hun dag beginnen. Ze gaan met slepende voeten naar school, wetende dat ze vandaag opnieuw op hun donder gaan krijgen. Misschien van de juf of meester, of van die streng uitziende directrice. Of misschien worden ze achterna gezeten door de bullebak van de klas. Om al hun centjes op te eisen. Niet omdat hij geen geld heeft, maar omdat hij zich geen houding weet te geven. En dit maar af reageert op de eenzaten, tevens de stilsten van de groep. Dit zijn de kleinelingen die het eeuwige antwoord: “Goed” mompelen op de vraag: “Hoe was het vandaag?” Dat dit keer op keer een ergerlijke zucht teweeg brengt bij de vrager in kwestie. Tot de vraag niet meer gesteld wordt.  Voor hen wil Het Huis een schuilplaats zijn. Hij wil de opluchting voelen als ze de te zware voordeur open duwen en even stil staan omdat ze weer daar zijn, in hun veilige huis. Hij zou ze willen toefluisteren dat hij er altijd voor hen is, dat ze alle warmte mogen gebruiken die Het Huis hen biedt. Dat ze over de planken vloeren mogen rennen, verstoppertje spelen tegen de bepleisterde muren, lichtgevende sterren mogen plakken op de plafonden. Want hij is hun huis. Voor de tussenlingen, die niet klein meer zijn, maar nog niet groot genoeg om te weten wat ze willen. Ze lopen zichzelf voorbij, hun gevoelens gaan alle kanten op en ze krijgen de woorden niet over hun lippen. Ze bonken met hun hoofd tegen de muren of laten de deuren half in hun hengsels hangen. Ze willen uitbreken en nooit meer naar huis terugkeren, maar ze willen ook voor altijd in Het Huis blijven. Want het is de enige plaats die ze echt kennen, en vooral de enige plaats waar ze steeds welkom waren en altijd zullen zijn. Voor hen wil Het Huis een schuilplaats zijn. Soms zou hij de tussenlingen streng willen toespreken als ze het weer eens te bont maken en de regels aan hun laars lappen. Of hij zou ze een standje geven als ze nu toch te brutaal waren. Maar hij zou hen ook direct geruststellen door hen te zeggen dat deze buien van voorbijgaande aard zijn. Dat er een tijd komt dat ze weten wat ze willen en dat daar mogelijkheden voor zijn. Dat deze verschillende stemmingen éénstemmig zullen worden en dat de donkere buien opklaren. Dat alles tijd nodig heeft. Voor de gewonelingen. Die ongewild in een routineus leven beland zijn. Die pendelen naar kantoor, tijdens hun lunchpauze de komende avond in hun hoofd overlopen en bedenken hoe ze eenvoudig, snel en gezond eten op tafel krijgen voor iedereen. Voor de gewonelingen die snakken naar afleiding, avontuur, een sprong of een beetje liefde. Want er zijn verschillende gewonelingen. Zij die het wel in hun eentje redden en in andermans ogen ontzettend goed bezig zijn, zij die een andere gewoneling in huis hebben en eigenlijk van de liefde kunnen leven. Maar ook zij die in het huisje, tuintje, boompje, beestje plaatje zitten en daar niet zo blij mee zijn. Het zijn ook zij die niet durven springen en die dan maar een gewoneling blijven, omdat het zo hoort. Voor hen wil Het Huis een schuilplaats zijn. Hij wil hen omarmen en raad geven over hoe het allemaal anders zou kunnen gaan. Hij zou zeggen dat ze hun hoofd moeten leeg maken en bedenken wat hen echt gelukkig maakt. Hij zou hen met alle plezier buiten jagen, als dat het enige is wat nodig zou zijn. Maar hij ziet dat er zoveel andere redenen zijn dat ze niet kunnen springen. En zo kijkt Het Huis soms lijdzaam toe. Naar tranen, slechte woorden, harde gebaren. Hij hoort zijn deuren slaan en de ramen trillen. Dat soort huis wil Het Huis niet zijn. Hij herbergt soms het liefst de ouderlingen. Zij die al sinds mensenheugenis in het hetzelfde huis wonen. Die dagelijks liefdevol de verschenen gordijnen openen, die nooit afwijken van hun routines. Zij die een uitgesproken mening hebben over de dingen. En waarom niet? Zij hebben het meest gezien en beleefd. In hun huis is liefde geboren, er zijn grote en kleine ongelukken gebeurd, een ouderling heeft er zijn laatste adem uitgeblazen. Vaak is er moeheid te bespeuren, gelatenheid. Maar altijd is daar die innige warmte die de ouderlingen zo typeert. Voor hen wil Het Huis een schuilplaats zijn. Hij wil hun gedachten en herinneringen tot rust brengen. Hij zou hen willen strelen met zijn zachte adem. Liefdevol kijkt hij toe hoe ze zo op malkander vertrouwen. Hij glimlacht als hij ziet hoe ze blindelings hun weg kennen in dit vertrouwde huis. Maar ook Het Huis krimpt ineen als één van de twee Het Huis langzaam verlaat. Hij voelt het verdriet van de ander schreeuwen, maar hij doet niets. Droefnis gaat zijn eigen weg. Het Huis kan het enkel aanschouwen en de overgeblevene blijven omarmen.

Manjula
0 0

over kappers

We hadden een familietraditie: haren knippen in het buitenland. Dit is verleden tijd en ik zal u vertellen hoe dat komt. Een aantal jaren geleden waren in Sri Lanka. Mijn ene dochter had op dat moment een froufrou die haar het zicht belemmerde, een gelegitimeerde reden om een kappersbezoek in te plannen. Mijn andere dochter wilde ook naar de kapper, omdat ze – naar eigen zeggen - langer haar wilde. Haar woorden. Dat vind ik een gelegitimeerde drogreden van een zesjarige voor een kappersbezoek. Het plan was er, solide in zijn eenvoud. Nu nog de uitvoering. Minder solide, minder eenvoudig. Op een namiddag passeerden we een aantal winkeltjes. Eén zaak was fel verlicht. Door de grote vensters zagen we een verscheidenheid aan verzorgingsproducten staan. Bij mij was dat voldoende reden om ervan uit te gaan dat dit een kapperszaak was. We gingen binnen en ik legde in mijn beste Singalees uit dat we een kapper zochten. De twee aanwezige kapsters keken me niet-begrijpend aan. Uit hun reactie maakte ik op dat ik mijn Singalees best nog wat kan bijschaven en niet dat we aan het verkeerde adres waren. Dan maar mijn gebarentaal voor op reis bovenhalen: ik maakte een schaarbeweging met mijn middel- en wijsvinger en nam wat haar van één van mijn dochters tussen mijn vingers ter illustratie. Het fronsen van de kapsters ging over in lachen. Eén van hen vond – na enig zoeken – zelfs een schaar. Ik had toen en daar moeten beseffen dat er iets niet klopte. Maar goed, de schaar was er, het haar was er, nu was het een kwestie van combineren. De dame met de schaar wees naar een stoel. Mijn oudste dochter vond dat ze lang genoeg gewacht had en ging vrolijk op de stoel zitten. Voor ik met mijn dochter kon bespreken hoe we dit best konden aanpakken, begon de dame te knippen. Vergeet wassen, vergeet kammen, vergeet het verdelen van het haar, gewoon knippen. Ik keek naar mijn dochters en we kregen de slappe lach. We kwamen niet meer bij. De kapbeurten duurden minder lang dan onze uitleg vooraf. Een impressie van hun kapsel? Denk Uma Thurman in Pulp Fiction. Of beter: denk Uma Thurman in Pulp Fiction als ze wakker wordt na haar needle in the heart. Denk dat ze op dat moment een schaar in haar hand heeft en in het wilde weg begint te knippen. Ziet u al iets? Ja, precies dat beeld. Bij het buitengaan zagen we op één wand posters van zorgvuldig gemanicuurde handen. Ik keek achterom en zag overal potjes nagellak (stonden die daar een half uur geleden ook al?). We waren in een nagelstudio. Hadden ze zonet de haren van mijn dochters geknipt met een nagelschaartje? Bij de volgende kapbeurt was ik de kapper van dienst. Dat ging niet gepaard met een spectaculair verhaal. Op een dag zei ik: ‘ík ga vandaag jullie haar knippen’. Ik had voor de gelegenheid een professionele kappersschaar aangeschaft. Professioneel materiaal is al de helft van het werk, nietwaar? Misschien werd ik wat overmoedig. Het moet gezegd: het resultaat zag er beter uit in mijn hoofd, dan op hun hoofd. De derde keer waagden we ons aan een echte kapper. In een kapsalon, met wassen vooraf en glitters achteraf. Mijn ontslag als kapper kwam niet als een klap. Het bleek geen vernauwing van mijn ouderlijke rollen, enkel een verschuiving. Ik ben nog steeds hun traiteur, chauffeur, huiswerkbegeleider, agendabeheerder, touroperator, styliste (mijn contract loopt ten einde), … Ik speel niet op elk moment elke rol met verve, maar hey, ik ben dan ook geen kapper.   Dochter: Jij past bij die outfit. Moeder: Welke outfit? Dochter: Gewoon, je bent oud en fit.

Lore Dewulf
0 0

Over toenadering

Ter plekke, waar alles beweegt en ergens, waar alles stil staat. Pauzeren, want je weet,de dingen, ze zijn er; komen naar je toe,weten iets over jou dat jij niet kunt vatten. In het bosje gekleurde struikgewas of een overbuurweegt er iets kleins van me mee in 'hen' door.De overburen hebben last van vrees.Ik, die hen niet ken, vestigde meen zal dat opnieuw doen. 

Dries Verhaegen
10 0

De duivenbende

Het is maandag. De lucht is grijs en voelt kil aan. Het is buitengewoon stil wanneer de roltrap me op het plein Zwarte Vijvers in Molenbeek duwt. Er komt me geen geur van warme broodjes of look tegemoet zoals op andere dagen. En ook de helblauwe lucht en de snijdende winterwind waar ik zo van hou zijn afwezig. Er zit dus niets anders op dan zo snel mogelijk te stappen in plaats van slenterend te genieten. Net als ik wil oversteken valt mijn oog op de stoeprand. Of beter in het keelgat van een duif.Keelgat mag je hier zeer letterlijk nemen. Er liggen drie duiven op de stoeprand met elk een gat in hun keel ter grootte van een klein ei. Vol afschuw draai ik me om en loop door, maar ik krijg het beeld niet van mijn netvlies geveegd. Het doet me denken aan die ochtend dat de buurvrouw me kwam zeggen dat Kurt rost Pietje had dood geschoten. Ik was toen 14 jaar en smoorverliefd op Kurt. De buurvrouw wist dat en toch vertelde ze het zonder veel details en liet me dan achter. De buurvrouw was een opgetutte dame uit Brussel die zo deftig en beheersd was dat ze de jonge liefjes van haar man met een zure glimlach verdroeg. Daar stond ik dan, een verdwaalde tiener, met honderden vragen in mijn hoofd, maar ik kreeg geen geluid meer uit mijn mond. Ik had een hekel aan rost Pietje. Als kind vond hij niets leuker dan mij en mijn vriendinnetje te pesten. Zes jaar lang hebben we dat moeten dulden. Tot hij groot genoeg was om zich met andere dingen bezig te houden. Wapens blijkbaar. Ik kreeg direct een schuldgevoel voor alle vloeken die ik als kind over hem had uitgesproken. Misschien was ik echt een heks en was Pietje door mijn schuld dood? Pas uren later heb ik vernomen dat het niet mijn Kurt was die had geschoten en dat het eigenlijk allemaal een ongeluk was. Ze hadden met oude wapens zitten spelen en een kogel die had vastgezeten was los gekomen en recht door het achterhoofd van Pietje gegaan. Misschien waren de duiven ook zo aan hun einde gekomen, door een ongeluk, of door rebelstienergedrag? Hadden de jongens hier op het pleintje al spelend naar elkaar geschoten en waren de duiven ertussen beland? Of was er een burenruzie uit de hand gelopen? Of zouden de bewoners hier dagelijks een aantal duiven schieten om dan lekker gaar te stoven? Dan waren hun ogen groter dan hun buik geweest en dat klopt niet met het beeld dat ik de voorbije jaren ontwikkelde over de bewoners hier. Voedsel wordt hier niet verspild, maar met de buren gedeeld. Nee, de duiven lijken brutaler aan hun einde gekomen te zijn, alsof er een gepantserd voertuig met grote pinnen op de bumper gepasseerd is waarop de drie duiven tegelijk vastgepind werden. Dat moet dan wel zelfmoord geweest zijn, of waaghalserij van een paar jonge duiven die elkaar uitdaagden. De man achter het stuur moet van totale schrik de duiven op de stoep gegooid hebben. Het zou ook geen zicht zijn om in een zwarte geblindeerde wagen met drie duiven als trofeeën vooraan je bumper door Molenbeek te rijden. Dan denkt de plaatselijke politie helemaal dat ze in één of andere maffiafilm terecht gekomen zijn en gewoon in het wild mogen schieten. In gedachten verzonken voel ik de kilte niet meer. Aan het groentewinkeltje ruik ik het verse fruit. Een vlucht lichtgrijze duiven maakt een sierlijke beweging over mijn hoofd. Dat waren de mooie duiven die steeds de aandacht trokken door één of andere kunstzinnige dans. Nooit zag je ze bedelen om eten of zenuwachtig rondpikkelen. Ze leken wel uit prinselijke oorden te komen, enkel om wat schoonheid in de stad te brengen, nooit om onze rust te verstoren. Misschien behoorden de drie dode duiven wel tot een onruststokende gangsterbende en werden ze door de duivenpolitie neergekogeld met de lechees van het groentewinkeltje op de hoek? Ze leken wel gangsters nu ik eraan denk. Het waren niet de verzorgde duiven die respectvol uit de weg gingen en hun behoeften aan de muurkant achterlieten. Nee, de duiven op de stoeprand waren van de vuile bende, die hun groenwitte slijmerige behoeften over het hele plein lieten vallen, zodat je bij regenweer gegarandeerd op je bek ging als je de metro uitkwam. En dan weet ik het plots... De drie duiven stonden wellicht heel hard te lachen wanneer er weer een oudje tegen de grond ging. En deze keer was het oudje in totale woede met zijn wandelstok de duiven te lijf gegaan. Zo is het vast gegaan. En niemand durft de duiven nu weghalen uit respect voor dat oudje. Ik ril nog even en dan verdwijnt de dode duivenbende samen met wijlen rost Pietje voor altijd ergens in mijn achterhoofd.

Fien SB
77 1
Tip

over het vrouwenlichaam

Vrouwen zitten genetisch anders in elkaar dan mannen: vrouwen hebben twee x-chromosomen, mannen hebben één x en één y-chromosoom. Niemand is ooit geboren zonder minstens één x-chromosoom. Zonder het x-chromosoom is menselijk leven niet mogelijk. Daarmee kunnen we de oeroude discussie weer aanwakkeren: wie is het sterke geslacht? In het boek ‘het sterke geslacht’ van Sharon Moalem winnen de vrouwen, want al in de ondertitel van dit boek staat ‘een uitleg voor de genetische superioriteit van vrouwen’.   In de leeftijdscategorie van mijn dochters worden er vaak wedstrijdjes georganiseerd: jongens tegen meisjes. Deze wedstrijden gaan gepaard met hevige emoties bij beide partijen. De verliezende groep doorloopt bij sommige wedstrijden de volledige cyclus van rouw. Vaak gehoorde argumenten zijn ‘het is niet eerlijk, de anderen speelden vals’, ‘wij doen niet meer mee’ (dit argument kan ook al halverwege de wedstrijd in de strijd gegooid worden), ‘wacht maar tot de volgend keer, wie zal er dan winnen, huh?! (waarmee de battle of the sexes bij een volgende samenkomst opnieuw op de agenda komt). Volwassen-zijn staat niet gelijk aan een milder competitiegevoel. Bij de volwassen spelvariant ‘mannen tegen vrouwen’ transformeren sommige individuen terug naar hun tienjarige zelf (tegen hun sexegenoten ‘Haha, we zullen eens zien wie dit spel zal winnen!’ en tegen de tegenpartij: ‘Zijn jullie klaar om te verliezen?’). Het dingen naar de titel van ‘het sterke geslacht’ gaat voorbij aan andere discussies, namelijk de biologische, genetische en medische.   Vrouwen kunnen elk van de twee x-chromosomen gebruiken in elk van hun biljoen cellen. Vroeger dachten onderzoekers dat één van de twee x-chromosomen inactief was. Pas recent werd ontdekt dat de hypothese van de x-inactivatie niet klopt. Ongeveer een kwart van de inactieve x-chromosoom is nog altijd actief en toegankelijk voor vrouwelijke cellen, wat ervoor zorgt dat iedere cel extra genetische kracht heeft.   Tot zover het goede nieuws. We weten dus dat een vrouwelijk lichaam genetisch heel erg verschilt van een mannelijk lichaam. Maar we weten ook dat wetenschappelijk onderzoek zich bijna uitsluitend richt op mannenlichamen. Dat heeft verschillende redenen. Eeuwen geleden werden meer mannen dan vrouwen tot de dood veroordeeld, wat resulteerde in meer mannelijke lijken om open te snijden en  te onderzoeken. Doorheen de jaren werden dode criminelen vervangen door muizen. Maar ook hier werd gekozen voor mannelijke muizen. De verklaring is absurd: mannelijke muizen zijn goedkoper en gemakkelijker in gebruik. Wetenschappers kiezen de weg van de minste weerstand: vrouwelijke muizen kunnen veel sterkere immuunsystemen hebben en dat kan de resultaten van een experiment compliceren. Mannelijke muizen zorgen voor meer éénduidige en makkelijkere resultaten.   Het ontbreken van vrouwelijke proefdieren en vrouwelijke weefsels en cellen in preklinisch farmaceutisch onderzoek zorgt voor een gebrek aan kennis, waardoor artsen moeten schatten (en in het slechtste geval gokken) wat de beste dosis of behandeling is voor hun vrouwelijke patiënten. In 2020 (hetzelfde jaar waarin Elon Musk onderzoekt of we een tripje naar Mars kunnen maken) zijn de voorgeschreven dosissen van medicijnen te hoog voor vrouwen, omdat ze getest zijn op het lichaam van een man.   Ik zit niet te wachten op de zoveelste battle of the sexes. En voor wie toch competitie wil: om ter eerst meer onderzoek naar de werking van het vrouwenlichaam.     Moeder: heb je mijn briefje gevonden in je brooddoos? Dochter: ja, maar waarom zet je altijd twee x’en op het einde van elk briefje? Moeder: omdat ik een vrouw ben.

Lore Dewulf
132 8

August van Putlei

Ik fietste van mijn huisarts in Deurne naar huis via de August van Putlei. Het was jeugdsentiment dat mij daartoe had aangezet. Twintig jaar na mijn middelbareschoolcarrière ben ik harder veranderd dan het gelaat van deze straat. Huid is vergankelijker dan steen. Ik keek rond, snoof de lucht van melancholie op en probeerde het gevoel van toen te herbeleven. Even zat ik weer op mijn stoere citybike. Ik dacht terug aan het meisje met de mysterieuze blik en blonde krullenbol. Ik fietste, zij wandelde en soms keken we mekaar secondenlang aan tijdens het kruisen. Maar misschien fietsen mijn herinneringen in slow-motion. Ik zie ze naar me glimlachen, spaarzaam zoals de Mona Lisa. Tijdens die momentjes ging mijn hart wild tekeer en domineerde deze schoonheid mijn gedachten tijdens de rest van de rit. Nooit had ik het lef om haar aan te spreken. Er moet een moment geweest zijn dat we elkaar voor het laatst zagen zonder het te weten. Ik dacht ook terug aan toen ik mijn middelvinger uitstak naar een roekeloze chauffeur die toeterde en mij rakelings voorbij vlamde terwijl ik naast een vriendje fietste. De chauffeur stopte abrupt, stapte uit en wachtte mij met gekruiste armen op. Toen ik hem naderde, slingerde hij verwensingen naar mijn puberhoofd. Dat is wat ik mij herinner, maar het geheugen neemt je voortdurend in de maling. Ik dacht ook terug aan het nabijgelegen voetbalpleintje waar ik na schooltijd tot een afgesproken uur tegen een bal trapte en joints doorgaf zonder er zelf aan te trekken. Voor het overige herinner ik me bitter weinig van de August van Putlei. Het is ook maar een banale straat. En toch: waar zat ik aan te denken, al die jaren met de wind in de haren? Ik zou eens terug in dat dromerige hoofd willen kruipen. Dacht ik soms aan later?

Antony Samson
22 2

over jarig zijn

‘Maar hoeveel kindjes mag ik uitnodigen?’. Mijn oudste dochter aan het woord, puppyblik on point. Ik dacht dat er een soort officieuze stelregel bestond: één kind per jaar. Dus in haar geval zijn dat – even tellen, nee hoor, grapje, gewoon even bekomen van de optelsom – negen kinderen. Is dat echt de stelregel? Daar moet dringend een maatschappelijk debat over gevoerd worden. De vraag over hoeveel kinderen ze mag uitnodigen, komt een aantal maanden vóór haar effectieve verjaardag. Als kind kan je nooit te vroeg starten met het plannen van je verjaardag. Als hoogbejaarde overigens ook niet. De dag na je 99ste verjaardag kan je best meteen op zoek gaan naar genodigde nummer 100, voor je volgende verjaardag. Als je de gewoonte hebt om veel mensen uit je eigen leeftijdscategorie uit te nodigen, kan je best een kleine reservelijst aanleggen. Je weet maar nooit. Wat ze graag wil doen, wat ze graag wil eten, hoe ze de uitnodigen wil maken. Elk deeltje verjaardag wordt nauwkeurig voorbereid. En uitgevoerd. Dat was vorig jaar. (Een jaar later. Enter Corona.) ‘Maar mag ik dan echt niemand uitnodigen?’ Je eerste verjaardag als tiener binnenshuis vieren met als enige gezelschap je ouders en je zus. Dat zat niet in haar planning. Maar als er één verjaardag als tiener is die je in dat gezelschap wil doorbrengen, dan zal het deze zijn. Ja toch? De verse tiener toont begrip. Er vallen een aantal bonnen in de brievenbus. Een bon om naar Technopolis te gaan, cinematickets, een bon voor het STAM museum. De bonnen van buiten de bubbel en de zelfgemaakte slingers en taart in de bubbel geven haar verjaardag een lockdown waardig feestgehalte. Ook al kreeg ze geen echte Bongo-Bon, ik zie het als mijn moedertaak om haar te waarschuwen voor het Bongo-Bon syndroom. Klinkt bekend? Eerst bekijk je vol enthousiasme de mogelijke opties van de bon, maar voor je het weet, is het je volgende verjaardag en doorzoek je gans het huis op zoek naar die f*cking Bongo-bon. Eens je die gevonden hebt, stel je vast dat de vervaldatum een week later volgt. Om dan als een gek te bellen om alsnog een plaatsje te reserveren bij je eerste, tweede of laatste keuze. Als ook dat op niets uitdraait, heb je dit jaar wel een voordeel: je kan Corona de schuld geven. ‘Overmacht’ is hét codewoord. De gevaren van het syndroom werden besproken. We besloten te anticiperen. De eerste week van het nieuwe normaal gaat mijn oudste dochter op één dag naar de Technopolis, de bioscoop en het STAM museum. Ze kijkt er nu al heel hard naar uit.   Moeder: Wauw. Je bent al tien jaar. Niet te geloven! Dochter: Juist. Ik ben nu geen meis-je meer. Wat is het vergrootwoord van meisje?

Lore Dewulf
1 0

100 dagen, 1 lockdown en 20 lessen later

Flashback naar exact 100 dagen geleden. Sommigen sliepen hun roes uit nog dromend van de lege vaten net voor middernacht, anderen konden enkel piekeren over de lege dagen die zouden komen. Het was zaterdag 14 maart, en het land ging op slot. Het is een cliché zo groot als de fanbase van Marc Van Ranst, maar uit een crisis kan je leren. En sharing is caring: zie hier 20 lessen waar ik het virus bijna dankbaar voor ben. Bíjna. Eén. Ik ben zo verwend. Thuis wonen, vanuit dat huis kunnen blijven verder werken, natuur rond dat huis om in uit te blazen. Als ik dan denk aan anderen die om te blèten zoveel pech hebben, besef ik hoe simpel geluk eigenlijk is. Melig but true. Twee. De evolutie van ons taalgebruik is werkelijk niet bij te houden. De naam van een virus was plotsklaps ook een tijdperk en een soort almachtig wezen.Amai, zo stom, verjaren tijdens de corona!We vieren dat nog hè, als het weer mag van corona!Ja ja, na de corona!(Durft iemand nog een Corona Extra te bestellen, trouwens?) Drie. Op amper een kilometer van mijn huis ligt er een bos. Een bos waar ik sinds 23 jaar nog nooit geweest was. Op de zoveelste coronazondag, tijdens de zoveelste coronawandeling, plots een ingeving: “Dat padje, waar komt dat eigenlijk uit?”. In het paradijs, zo blijkt. Vier. Ik hoef mijn haar eigenlijk niet zo vaak te wassen. Nu ik niet meer elke ochtend puur uit gewoonte in de douche stond, kwam ik tot de vaststelling dat die coupe best wel twee dagen kon overleven. Drie als mijn hoofd er echt zin in heeft. Langer slapen, kleiner shampoobudget: win-win. Vijf. Skypen is verschrikkelijk. Zes. Dingen die zwaar onderschat worden: de hele zorgsector, de impact van eenzaamheid in elke generatie, de armoede in ons land. Hey overheid, doe er iets aan! Zeven. Langetermijndenken is een ding. Al dat 'het-gaat-nooit-meer-hetzelfde-zijn' en 'dit-komt-nooit-meer-goed' is zo vermoeiend. Denk eens verder dan volgende week. En daarbij: hoeft die veel te drukke massasamenleving in exact dezelfde vorm terug te komen? Acht. Mondmaskers zijn ontiegelijk warm op de trein, maar nu kan ik tenminste geeuwen zonder dat de hele wagon kan raden wat ik gegeten heb. Negen. Hoe druk maken wij ons eigen leven en hoe goed voelt het om ’s ochtends op te staan en niks te moeten? Tien. Ik kom zo'n 185 keer per dag aan mijn gezicht. Gemiddeld. Elf. Ik kreeg altijd al de kriebels van het woord ‘bubbels’ als alternatief voor eender welk sprankelend aperitief en vind het nu helemaal een afschuwelijk woord. Twaalf. Asociaal zijn is su-per goed voor de portemonnee. Dertien. Op gezinsweekend gaan in je eigen kot is een aanrader. Een uitgebreid ontbijt fabriceren, een fietstocht uitstippelen, lekker eten afhalen – en in uw eigen bed liggen, waar uiteindelijk niets tegenop kan. Mopjes zijn een pluspunt: "Vergeet uw valies niet te maken hè, morgen zijn we weg!" Veertien. Ik besteedde te veel tijd aan zielloze tv-programma’s en doelloos scrollen op Instagram. Eindelijk prioriteiten gesteld: 100 dagen, 1 lockdown en 10 boeken later. Vijftien. Je verjaardag op verschillende dagen en met verschillende mensen vieren, is niet overdreven. Niet buitenkomen en niemand zien tenzij in de verte op de oprit, is gewoon kei triest. De plannen voor mijn birthday full option in 2021 zijn al in de maak. Zestien. Voor iedereen goed willen doen, is ijdele hoop. Hoewel ik geloof dat de meeste mensen diep vanbinnen deugen, lijkt iedereen zichzelf toch de belangrijkste persoon op aarde te vinden. Bij elke maatregel voelt wel iémand zich in zijn ziel gekrenkt. Haal dat wit laken dan ook maar van uw gevel – als je respect hebt voor de zorgverleners, mekker je niet over een tweede verblijf of het dragen van een mondmasker. Zeventien. Unpopular opinion: ik was geen online shopper en zal er nooit een worden. Achttien. Als ik voor één ding bang ben, is het dat een van mijn lieve moekes iets overkomt. Altijd al, maar nu verpletterde het risico mijn hart een beetje. Mannekes, blijf uw verstand gebruiken voor die schitterende grijze generatie. Negentien. Goed nadenken voor je kinderen op de wereld zet, want mogelijk zit je daar dus ooit wekenlang non-stop mee in je kot. Twintig. Leef alsof het je laatste dag is. Leef alsof morgen de lockdown begint.

Marthe Van Loy
6 0

Nieuws

Basisjaar Literair Schrijven: vind je literaire stem

Nieuws

Basisjaar Literair Schrijven: vind je literaire stem

over emoji stress

Ik groeide op in een tijdperk zonder smartphones. Dylan Moran noemt dit tijdperk in zijn comedy show Dr. Cosmos: the days when phones were still attached to buildings (Nee, dat betekent niet dat ik oud ben. Smartphones zijn verrraderlijk jong). Telkens ik ergens een vaste telefoon met draaischijf zie, begin ik mijn dochters heel enthousiast uit te leggen hoe zo’n telefoon werkt. Laat ik het zo stellen: hun interesse is omgekeerd evenredig met mijn enthousiasme. Met de komst van de mobiele telefoon kwamen ook de emoji’s. In den beginne was dit vrij eenvoudig en overzichtelijk. Je had een lachend gezichtje – de smiley - en een sip kijkend gezicht. Al snel kwamen er uitbreidingen: de knipoog met een komma, het lachen met open mond met een D en de tong uitsteken met een p. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen al een beetje de weg kwijt was. Want zeg nu zelf: wie steekt zijn tong meermaals uit bij een doordeweeks gesprek? Maar het ging hard in de wondere wereld van de emoji. Zo hard dat ik intussen een telefoon heb met honderden emoji’s. Sommige spreken voor zich. Zo is er een zon of een wolk als je het weerbericht wil meedelen aan de hand van symbolen in plaats van woorden. Zo is er ook een kat, voor als je je huisgenoot een herinnering wil sturen om de ‘insert cat emoji’ eten te geven. Ingewikkelder wordt het wanneer iemand je een bericht stuurt met een emoji die enkel ogen heeft en geen mond. Hoe moet ik dat lezen? Dat je geen affectie voelt met je neus-, keel- en oorspecialist bij wie je net op een consultatie ging? Dat je oogarts je wel kan krijgen? Of de tandartsassistente?En ook belangrijk: wat stuur ik terug? Meestal gebruik ik volgende methode: recycleer de emoji’s uit het gekregen bericht. Een vaak toegepaste communicatietechniek is immers het spiegelen: imiteer het gedrag van je gesprekspartner. Een tweede, minder complexe methode, is elk bericht eindigen met een hartje in een kleur naar keuze. Handig bij familie aangelegenheden, minder handig in een professionele context. Een derde, niet aan te raden methode, is elk zelfstandig naamwoord illustreren met een emoji. Dat kost niet alleen heel veel tijd (geloof me), mensen vinden dat na de derde keer niet meer grappig. U ziet het. Ik heb nog heel wat te leren. Gelukkig is daar de volgende generatie. Al voor ze konden spreken (dat bedoel ik spreekwoordelijk, want zeg nu zelf: vrijwillig je telefoon aan een peuter geven is geen goed idee) stuurden mijn dochters ellenlange, woordeloze berichten naar alle mogelijke familieleden. Die berichten kenden veel variatie: van een kerstboom, over een surfer, tot een groen gezicht. Het emoji verhaal was niet altijd even samenhangend, maar het aantal plotwendingen was substantieel. Plus: ze kregen altijd een antwoord. Van iedereen. Dat antwoord bestond uit emoji’s, afgewisseld met wat tekst. Met het ontcijferen van de emoji’s hadden mijn dochters geen enkel probleem, die waren leesbaar. Ik werd enkel als hulplijn ingeschakeld als er woorden uit het bericht moesten voorgelezen worden. Er komt een tijd in de toekomst (sommige gezinsleden beweren de nabije toekomst, anderen gezinsleden beweren de wat verdere toekomst) dat beide dochters een eigen telefoon zullen hebben. Een gezinsafspraak over het gebruik van emoji’s dringt zich op. Ach, wat maakt het uit. Wellicht zijn emoji’s in de wat verdere toekomst vreselijk passé. Denkt u niet?   Moeder: Ik kreeg net een bericht van je meter. Ze vraagt wat je graag wil voor je verjaardag. Dochter: Een telefoon. Moeder: Ok, ik stuur haar een bericht. Ik zet er een smiley bij.

Lore Dewulf
0 0

over sharenting

‘Ga je die foto posten op je instagram?’. Mijn dochters stellen die vraag elke keer weer. De intonatie van hun stem varieert bij die vraag van enthousiast (een foto met hun nieuwste mooiste tekening in de hand), over terughoudend (een foto terwijl ze dansen in de living), naar afkeurend (een foto met een chocomond). Ik ben al jaren verdeeld over dit vraagstuk. Ik ben als moeder trots op mijn kinderen en iedereen mag dat weten. De vraag is alleen: hoe toon ik mijn trotsheid? Deel ik foto’s van elke nieuwe stap in hun leven? Hun eerste babystapjes (te laat, ze is al gevallen), hun eerste schooldag (waarbij je je afvraagt: hey boekentas, waar ga je met dat kindje heen?), hun eerste geslaagde fietspoging (voooorzichtig!), hun eerste schaafwond (fietspoging bleek toch niet geslaagd), hun eerste geschreven woord (hun eigen naam uiteraard, terwijl mama toch ook een mooi woord is). Ik wil die beelden graag tonen aan de buitenwereld, maar ik ga toch telkens op de rem staan. Ik ben terughoudend om foto’s van mijn kinderen te delen op social media en ik zal je uitleggen waarom. Internet vergeet niet en internet verwijdert niet. Sommige vertederende kinderfoto’s kunnen een aantal jaren later gênant zijn. Dan denk ik aan die foto’s uit het fotoalbum van mijn kindertijd waar ik poseer in een grasveld met madeliefjes, met zonnebril en met jaren ’90 kuif. Of jaren later: die foto’s van dat studentenfeestje aan zee. Ik vind het geen fijne gedachte om op een sollicitatiegesprek aangesproken te worden op die foto’s, omdat die nu eenmaal verschijnen als je mijn naam intikt in google afbeeldingen. Je zit in je eigen veilige huiskamer als je die foto’s post, maar je weet niet wie er aan de andere kant van het scherm zit. Niet iedereen heeft integere intenties. Ik denk hierbij niet meteen aan de meest extreme gevallen, maar dan lees ik dat Professor Leen d’Haenens (KUL) waarschuwt: ‘Je kan je kinderen wel degelijk in gevaar brengen. Zo’n bikinifoto op Facebook komt makkelijk in pedofiele kringen terecht’. Internet kan zichtbaarheid creëren (ik wil gezien worden), maar ook onzichtbaarheid (ik wil niet gezien worden, maar ik zie jou wel). Ik weet niet wat ik het meest zorgwekkend vind. Misschien valt de discussie over foto’s delen voor mij te beslechten met één simpele vraag: ‘Vind ik het erg als er ongevraagd een foto van mij verschijnt op social media?’. Voor mij bestaat hier maar één antwoord op: ja. Kleine kinderen kunnen niet altijd zelf beslissen, dat klopt. Dan keert de bal terug naar jouw kamp als ouder. Al ben je op dat moment niet alleen ouder, je bent ook belangenbehartiger van je kind. Dit verhaal is nog niet ten einde. Op social media kan je niet alleen foto’s delen, het is ook een plaats om verhalen te delen. Ik hou ervan verhalen van andere ouders te lezen en sinds kort vertel ik ook mijn eigen verhaal als moeder. Mijn blog is ontstaan vanuit de intentie om mijn zoektocht als ouder te delen. Nina Mouton verwoordt dit passend: ‘Ik ben zoekende, en dat laat ik ook zien. Net die boodschap slaat aan. We zoeken allemaal, we doen dit samen, we zijn er voor elkaar. Het is altijd één van mijn missies geweest om ouders samen te brengen en online kan dat heel makkelijk’. Ik blijf verdeeld over het delen. Waar iemand de grens trekt is een persoonlijke keuze. En ook die van je kinderen.   Dochter: Wat vind je zo mooi aan mijn rug? Moeder: Waarom vraag je dat? Dochter: Op je instagram zie je alleen maar mijn achterkant. Moeder: Draai je eens om. Ik doe het niet voor je rug, denk ik, eerder voor je achterhoofd.

Lore Dewulf
9 0

over cat-calling

Elke keer dat ik naar de stad fiets (dat is meerdere keren per week), moet ik door een fietstunnel. Ik vind tunnels door de band genomen onaangenaam. Het enige nut dat ze mij bieden is om een telefoongesprek vroegtijdig af te breken: ‘oei, ik hoor je niet meer, ik rijd door een tunn-…’.   De reden waarom ik tunnels niet aangenaam vind, is omdat het naar mijn mening vrouwonvriendelijke plaatsen zijn.  Vorige week werd mijn stelling opnieuw bevestigd. Ik fiets naar de stad en ik moet in het midden van de tunnel twee jonge mannen passeren. Op het moment dat ik hen kruis, maken ze kus- en sisgeluiden. Ze ondersteunen hun verhaal ook met wat inspirerende onomatopeeën (muah, muah, smak, smak). Ik kijk strak voor me uit en negeer hen. Maar eigenlijk wil ik keihard roepen dat ze me met rust moeten laten. Onnodig te vermelden dat dit een eufemisme is.   Maar ik hou mijn mond, omdat ik al - voor ik hen kruis - weet hoeveel mensen er zich in mijn directe omgeving bevinden (geen enkele). Ik ken de situatie en ik ken het potentiële gevaar. Elke vrouw kent dit plaatje: wanneer je één of meerdere mannen moet passeren in wat aanvoelt als een onveilige context, scan je de omgeving. Je weet wie zich waar bevindt. En je schat in op wiens hulp je zou kunnen rekenen, mocht het nodig zijn. Voor de mannen is dit misschien moeilijker te begrijpen. Wel, bedenk dan dit: ‘zeg niets tegen een vrouw op straat wat jij niet wilt dat een man tegen jou zou zeggen in een gevangeniscel’. Ik hoorde deze uitspraak van Peter White en ik sluit me hierbij aan. ‘Ja, maar ik zou nooit op die manier tegen een vrouw praten’. Nee, natuurlijk niet, de meeste mannen niet. Maar bedenk dan hoe onveilig je je zou voelen als aangesproken gevangene. Het gaat over het erkennen en herkennen van een fundamenteel gevoel van onveiligheid. Catcalling, want zo heet dat, reduceert de vrouw tot een seksueel object en dwingt haar in een onderdanige positie. In een positie waarin hij macht heeft en zij inferieur is. Waarin zij zich machteloos en onveilig voelt.   Het gedrag van die beperkte groep mannen en het daaruit voortvloeiende onbehaaglijke gevoel van onveiligheid zet me op mijn paard. Misschien is dat wel een oplossing: mijn fiets inwisselen voor een paard. Zouden de heren dat nog zo’n felle bek hebben? En ik leer mijn paard om bij het horen van kus- of sisgeluiden zijn achterpoten op te zwaaien in de richting van het geluid. Cirque du Catcalling.   Ik dacht dat de openbare ruimte van iedereen was. Maar er zijn behoorlijk wat vrouwonvriendelijke openbare plaatsen. Denk tunnels, parken, openbare toiletten, ondergrondse parkings. Niet alleen ’s avonds of ‘s nachts, vaak kunnen deze plaatsen ook overdag beangstigend zijn.   Kan ik mijn dochters binnen een aantal jaren met een gerust hart alleen met hun fiets naar de stad laten gaan? Of moeten ze nu al leren paardrijden?   Dochter: wat is een onomatopee? Moeder: dat is hetzelfde als een klanknabootsing. Het is een woord dat het geluid dat het beschrijft nabootst. Dochter: en wat is een misogynist? Moeder: iemand die voornamelijk in onomatopeeën spreekt. 

Lore Dewulf
3 0

Nadenken over God worden

nadenken over God worden de mens die, net zoals een computer, zijn geheugen overschrijft; voelt zich gedwongen tot associatief denkvermogen een zwarte driehoek van schuldgevoel dat nergens naar leidt   in de wereld van de twee een put graven toont aan dat er twee mogelijkheden zijn het is knip- en plakwerk   het synchronisatieproces is voltooid ik heb een spiegel voor een zwart gat geplaatst  alles is noodzakelijk in een kwantummechanisch proces doe iedere dag een keer precies hetzelfde en je zal oneindig lang leven   ik ben psychotisch Waregem is Hollywood Henk is Paul en Ann is Catherine Deneuve   alles is noodzakelijk in een kwantummechanisch proces hef één vinger verkeerd en je eindigt in een zwart gat   alles zit in het kleinste en het kleinste zit in het grote de waarheid van de wereld is dat, de wereld nog niet is begonnen   2020  zyprexa is de xtc van de onderwereld ik haat je, ava modigliani, omdat je niet bestaat ik wil mijn waarheid van op het spreekgestoelte van Donald Trump aan de wereld voorleggen   mijn godsgevoel is aan het downloaden  het dilemma is: God worden terwijl je zelfbeeld doodongelukkig verdergaat.  

Robijn Bodijn
59 0

Hoe ik de ziel kocht van een vlogger

Hoe ik de ziel kocht van een vlogger Vorige week werkte ik in de nacht bij een drukkerij. Daar moest ik stickers snijden. Veel stickers voor veel geld. Geld gebruik ik niet, ik kwam voor de reality check. Zo kan het ook zijn, kan ik dat aan? Het antwoord: ja. En nu heb ik geld over. Dus ik kocht een website: verkoopjeziel.online. Het leek mij grappig. De deal was simpel: ‘schrijf je in, met je naam en adres en je ontvangt een tientje’. En een brief, maar dat bleef onvermeld.Om mijn dienst te promoten koos ik voor selectieve marketing. Dit aanbod is alleen voor dagelijkse vloggers, dat had iets met de rentree van een dader te maken. Ik koos een top 5, en spendeerde duizend euro aan gerichte Facebook en Insta advertenties. Ik kreeg één naam en een adres.  ☒ ‘ja, ik verkoop mijn ziel en ontvang een tientje’.  Ik kijk graag naar Kees van der Spek. Hij kreeg ooit te maken met een waarzegster. Je had twee keuzes: betaal veel, en ze voorspelt je gouden bergen, of, betaal niks, en je voelt je misselijk na haar verhaal. Kees zijn redactielid kwam somber terug na een gesprek met deze vrouw. De redactrice was voorbereid en ongelovig. Toch was de dag, om één uur in de middag, voor haar voldoende. “Wat een nare dingen zegt die vrouw.” Ik heb haar opgespoord, de waarzegster natuurlijk. Ik heb haar euro’s toegeschoven in ruil voor tekst. YouTube heading: “Ik verkocht mijn ziel” (reactievideo) – Kanaal: [op verzoek verwijderd] “Welkom bij mijn vlog, vandaag doe ik weinig. Ik had een plan met deze dag, maar het plan dat is verloren. Ik heb mijn ziel verkocht, daar heb ik spijt van. Het klinkt gek, dat weet ik. Het was via een rare site, ik kreeg er een tientje voor. Ik ben niet bijgelovig, dus ik dacht: gratis geld. Het tientje kreeg ik, snel, ik gebruikte het als korting voor deze nieuwe trui. Maar dagen later kreeg ik een brief. De enveloppe was netjes, met goud versierd en met zo een middeleeuwse stempel. Toen ik begon met lezen kantelde mijn maag. Er stonden nare dingen in, zoals dat mijn ingewanden ziek zijn, mijn geld zal verbranden en dat mijn opa in de hel zit en in mij teleurgesteld is. Het is heel gek, wat woorden met je doen. Peace out, tot morgen misschien.

Dromedaris
9 0
Laad meer ...