Zoeken

Uiteindelijk

Rust. Ik wil even rust. Ik hoop dat schrijven me een beetje zal helpen. Met alles op een rijtje te zetten. Orde. Duidelijkheid. Geen chaos. De chaos zal verdwijnen als ik hem neerpen.  Het ging even beter. Ik voelde me wat stabieler, ik voelde me gelukkig. Ik heb alles wat ik wil, nog steeds. Het enige wat ik nog mis, is mezelf. Een zelf om op terug te vallen. Dat heb ik niet. Echt niet. Ik laat mezelf in de steek en hoe hard ik ook probeer, ik vind me niet meer terug. Ik vind die IK niet meer, waarvan ik weet dat die er zit. Er is enkel nog een WIJ die ik me eigen maak en van waaruit ik functioneer, maar ik voel dat IK dat niet ben. Ik heb me leeggegeven. Alles gedaan om mezelf te vinden, en die persoon graag te zien. Maar als ik mezelf dan eens tegenkwam, dan haatte ik dat. Ik haat de persoon die ik ben. Dat klinkt zielig maar stel het je eens voor. Zou jij een persoon graag kunnen zien die constante aandacht en controle nodig heeft, die niet meer functioneert als ze dat niet heeft en op jou rekent om haar staande te houden, en gelukkig. Niemand kan dat. Ik al zeker niet. Dus snap je nu ergens waarom ik niet snap dat Nick me wel nog graag ziet? HOE IN GODSNAAM?  Hij is de enige reden waarom ik blijf vechten. Geloof me, het voelt als een gevecht. Ik ben 20 jaar en ik ben moe. Kapot. Ik vecht om mezelf graag te leren zien en een gezonde relatie aan te kunnen gaan. Maar het is me nog steeds niet gelukt. Ik weet niet of het ooit gaat lukken. Wat ik wel weet, is dat als het niet lukt, dat ik ermee stop. Ik zie het niet zitten om een heel leven op deze rollercoaster te zitten doordat ik mijn geluk in andere mensen zoek. Andere mensen kunnen je niet altijd gelukkig maken, ze zullen je zeker ook eens teleurstellen. Daarom dat de meeste mensen bij zichzelf dat geluk vinden. Omdat ze geloven dat ze goed genoeg zijn en liefde van anderen zullen vinden en verdienen. Maar ik leef vanuit de andere, dus als die me verlaat, dan besta ik niet meer. Dan heb ik geen reden meer om te bestaan.  Ik zeg altijd tegen mezelf dat ik het positieve moet opschrijven zodat het daar zwart op wit staat en ik het wel moet zien en geloven. Mijn handen leiden me echter telkens naar het negatieve. Ik typ en de chaos stroomt eruit. Maak ik daarmee een fout? Waarschijnlijk. Maar als de chaos hier zou kunnen blijven, dan heeft het misschien wel geholpen. Ik laat hem hier. Ik laat hem achter en ik probeer rust te vinden in mezelf. Rust. Rust brengt verdriet naar boven. Ik voel het zitten, in mijn keel en achter mijn ogen. Het drukt. Wil het eruit of is het gewoon blij dat er even rust is?  Ik denk vaak dat ik mijn hoofd wel al doorheb. Dat ik snap hoe ik in elkaar zit en waar dat verdriet en die chaos vandaan komen. Maar uiteindelijk weet ik het eigenlijk niet. Want als ik het wist, zou ik het dan niet kunnen begrijpen en aanvaarden? Ik zoek er woorden voor, maar er zijn geen woorden voor. Misschien moet ik een andere taal zoeken maar ik weet niet welke. Ik wentel me in woorden maar die brengen me geen rust. Ik heb geen voeling met schilderen, beeldhouwen of iets van die soort. Ik heb nooit muziek leren spelen en denk dat ik eerst veel geduld zal moeten hebben eer ik daar een soort van taal in zou kunnen vinden. Ik zit vast. In een lichaam, met een persoon die me vreemd is. Die me telkens saboteert. Nee, ik dissocieer niet, maar ik doe zo hard mijn best om gelukkig te zijn en het lukt me maar niet. Er is iets in mij dat me niet toelaat om gelukkig te zijn. Een persoon die zoveel pijn heeft dat die wel gevoeld moet worden. Maar ik heb geen tijd en geen zin om die persoon te leren kennen en die de kans te geven om zijn plaats in te nemen. Want als ik dat doe, dan ga ik een heel zware periode tegemoet en Nick ook. En als er nu iets is dat ik niet durf, dan is het wel gewicht op Nick en onze relatie leggen. Maar zo kan het ook niet verder.  Wat moet ik doen?

Layla Clarke
10 1

Wachten op regen

De drie meisjes lagen naast elkaar te zweten. Er waren twee bedden tegen elkaar geschoven, de matrassen er dwars overheen gelegd, zodat ze er met zijn drieën in pasten. Het was een broeiendhete julinacht. In de verte rommelde al lange tijd de donder en de lucht leek wel als warme watten in hun kelen te dringen. De meisjes - twee zusters en een nichtje - konden de slaap niet vatten. Eerst hadden ze liggen giechelen en babbelen, stonden om beurten op voor nog een glas water en deden het raam steeds weer open en dicht. Wanneer het open stond, moesten ze het laken over zich heen trekken om de nijdig zoemende muggen van zich af te houden. Wanneer ze het raam sloten, leek de lucht in de kamer zo plakkerig en heet te worden, dat ze geen woord meer konden uitbrengen. Het nichtje An, de jongste van de drie, moest in het midden liggen. De zusters Hilde en Katrien lagen op het uiterste randje van de matrassen, angstvallig vermijdend dat hun zweterige lichamen elkaar zouden raken. Weer rommelde de donder, weer werd het raam geopend in de hoop op een zuchtje wind. "Doen we het licht aan en meppen we wat muggen dood?" vroeg Hilde, het jongste zusje.  "Neuh er komen toch weer nieuwe bij," zuchttte Katrien en veegde met haar katoenen lijfje haar gezicht af.  An zei niets, ze kon wel huilen. Waarom hadden haar oom en tante geen logeerbed? Waarom moest je helemaal naar beneden wanneer je naar de WC ging en waarom moest iedereen door hun kamer om naar de badkamer te gaan? Er waren nog twee neven die gelukkig een aparte kamer haden. Ze gluurden altijd naar haar en de oudste raakte eens, zogezegd per ongeluk haar borst aan. Haar broers begonnen ook al zo raar te doen, want hoewel ze pas tien was, kreeg ze al borstjes en groeiden er fijne haartjes in haar oksels en tussen haar benen. Het zweet liep in straaltjes van haar voorhoofd in haar oren. Geen van de drie kon het nog opbrengen iets te zeggen.  Plots werd de kamer hel verlicht alsof iemand een grote spot op hen had gericht. De meisjes sprongen op en keken naar buiten. Een plotselinge windvlaag deed hun lange, plakkerige haren bewegen, als drie jonge medusa's, wachtend op een slachtoffer om te verstenen. Toen barstte de hel los. Een krakende donderslag gaf het startschot, het leek wel of er een fluisterende menigte kwam aangesneld. Er vielen warme, dikke druppels op het platdak naast hun kamer.  "Vlug, naar buiten!" riep Katrien," we doen de regendans!" De meisjes kropen op blote voeten door het houten raam en draaiden verrukt rond in de stromende regen, die snel afkoelde en hun verhitte lijven deed dampen. Ze leken heidense schepsels, lachend met hun mond wijdopen om zo veel mogelijk regen op te vangen. De bliksem verlichtte hun verrukte gezichten en hun katoen hemdjes die tegen hun dansende benen plakten.  Toen ging het licht in hun kamer aan. " Katrien, Hilde, An, zijn jullie gek geworden? Maak dat je binnen komt, straks zien de buren jullie!  " Kom erbij mama," riep Katrien, "het is zalig!" Even leek haar moeder met het idee te spelen. Ze snakte ook wel naar wat verfrissing. Maar dan dacht ze aan haar man, die haar gestuurd had om de meisjes binnen te roepen, omdat hij vond dat het niet hoorde. Ze zuchtte. "Kom nu binnen, het is genoeg geweest."   Herinnering aan thuis in de zomer van 1976  

gabrielle
12 3

Covid-19, Russische roulette?

En toen was er het Coronavirus, Covid-19.  Ik twijfel nog of ik alvast ga hamsteren. Sowieso heb ik een ruime voorraad hand-gel gekocht.  Of ik het wil of niet, maar met regelmaat check ik het nieuws. Ik ben ongerust. Moeten we ongerust zijn? Is het Corona-verhaal opgeblazen door de media of is dit nog maar een tipje van de ijsberg?  Vanaf het moment dat grote bedrijven maatregelen beginnen te  nemen en er vanuit regeringswege drastische stappen worden ondernomen zoals het afgelasten van grote evenementen, wie zijn wij dan om het dreigend gevaar te bagatelliseren en te doen alsof er niets aan de hand is? Mij zie je in ieder geval niet meer in een restaurant, een bioscoop of café.  Vanaf nu doe ik m’n boodschappen online.  Als ik dan toch genoodzaakt ben om in publiek te komen, loop ik met een grote boog om mijn medemens heen. Geen kusjes, geen handjes, en als ik thuis kom van eender waar, was ik mijn handen minstens twee minuten met ontsmettende zeep. Ben ik gestoord of verstandig? Moeten we doen of het er niet is?  Begon het in Wuhan ook niet klein?  Gewoon met enkele mensen die het virus hadden?  In Noord Italië zijn ze nog steeds op zoek naar die ene eerste, die verantwoordelijk is voor honderden- en zometeen duizenden besmettingen.  In Duitsland, vlak over onze grens, verdubbelde het aantal besmettingen in nog geen dag. Niet elke drager van het virus wordt ziek en niet iedere drager is bewust van besmetting. Onze vijand kan vrij woekeren. Dit is de harde realiteit. Het is een Russische roulette. Het is onmogelijk om te voorspellen wie er ziek van wordt, wie er dood aan gaat, of wie gewoon herstelt. Velen zullen het overleven en gezond blijven. Toch is er die angst. Ongezonde angst of realistisch bewustzijn? Als er oorlog uitbreekt kan niemand er omheen. Dan is het duidelijk wie de vijand is en waar hij vandaan komt. Nu is onze vijand ‘under cover’.  Hij infiltreert en besluipt onzichtbaar zijn doelwit. Een nies en een kuch… is hij het, of is het zijn virale familie, Sars, Mers, of onze jaarlijkse Influenza? Ik heb géén idee waar dit virusverhaal naartoe gaat.  Is het een opgeblazen hype of gaat ons leven in de komende zes maanden drastisch veranderen?  Worden we gemanipuleerd door de media of moeten we onze innerlijke stem volgen? Wat is gezond verstand in dit geval? Ik heb geen antwoorden. Van nature ben ik geen bang vogeltje. Maar voor’t eerst ben ik ongerust.

Heidi Schoefs
54 0

Over moeten

Ik (moet) loslaten. Deze nacht lag ik wakker. Misschien beter: vele nachten lag ik al wakker. Waarom is “rusten” toch zo moeilijk voor me? De moeheid is er, net zoals de onrust. Het blijft: knagend, zeurend manifesteert het zich. Behalve als ik schrijf. Maar soms moet je alles kunnen uitzetten. Herbronnen. De tijd stilzetten. Hoe doe je dat?  Ik (moet) rusten. Moet?Toen begreep ik het. Ik moet juist niets. Ik heb een teveel aan moeten en dat maakt me nog meer onrustig. Ik moet te veel van mezelf en denk daarbij ook nog eens dat mensen denken dat ik iets moet. Zelfs rusten moet? Ik besef plots dat het moeten iets is dat ik moeilijk kan loslaten. Omdat het een gecontroleerd, gepland en strevend naar perfectionisme soort moeten is. Je moet rusten, je moet werken en daarbij het beste van jezelf geven, je moet een goed huwelijk hebben, beter dan dat van je ouders, je moet je kinderen goed opvoeden, zij moeten daarbij aan sport doen, voldoende bewegen, goede resultaten halen, hun talenten ontwikkelen, net als jij, jij moet het goede voorbeeld geven. En haar rol daarin? Zij moet je beminnen, vastpakken als het nodig is, lekker koken, goed advies kunnen geven met diepe gesprekken: vrouw, moeder en filosoof zijn. En mijn rol daarin? Jij moet een echte vent zijn, genoeg verdienen, een betaalbare elektrische auto kunnen kopen, sterk zijn, goed presteren, luisteren en incasseren als een held en goed kunnen kokkerellen: man, vader en superheld zijn. Met alle genderclichés erbij, want wat ben je nog zonder die clichés? Een stuurloos schip op de rand van de afgrond? Tenzij er ergens een nieuwe koers bestaat? Welke koers moet? En zo raast het maar in mijn hoofd. Maar ergens moet het en wordt het ook van je verwacht. Denk je. En daarnaast moet je nog genoeg tijd hebben voor je hobby’s en je passies, als je die hebt, zo niet moet je die hebben.Tenslotte moet je ook letten op wat je allemaal eet en zegt en hoe je het zegt en leuke uitdagende vakanties boeken, zonder het vliegtuig te nemen, de beste foto’s maken en teksten erbij posten die iedereen inspireren en bovenal moet je de wereld redden van zijn nu al bijna zekere ondergang. Ja er is veel moeten dat moet gebeuren. Is er een overdosis aan moeten? In mijn hoofd alvast wel. En al zeker als dat nog eens komt vanuit een streven naar perfectie en controle. Hoe zou dat komen? Ik behaag, dus ik ben. Vanuit een groot verlangen naar behagen en behaagd willen worden, moet veel en lijkt het alsof je erbij hoort. Moet dit dan ook nog eens perfect zijn, met de juiste balans tussen paaien en schoppen? Niemand is perfect en je kan niet alles en iedereen veranderen. En al zeker niet door je op te jagen zoals zo goed lukt op afstand: in de wagen, op sociale media, vanuit je eigen cocon. Ian Fleming beschreef zijn James Bond Girls als imperfect. Er was altijd wel iets dat eraan scheelde, want perfect –dat wist hij ook- bestaat niet.  Je bent mens en je ademt en je leert en je maakt mee en je laat los. Ja vooral dat laatste, omdat je anders te veel jezelf én de ander vastzet: “you will make a fool out of yourself”. Gonst het ergens in mijn achterhoofd. Goed daar zijn we al uit, maar hoe laat je dat dan los? Dansen helpt en doen wat je echt graag doet. En misschien via een zelfgeschreven mantra. Carnavalsmantralaat losdat streven naardat moeten doendat perfect willen zijndat streven naar meer en zelfs minderlaat losdat je moet veranderendat jij of zij andersmoeten zijnlaat los dat je kan laten zienwie je bent en waaromlaat los en leef zonderde uitmuntende controledat er willen zijn van je vraagtzonder meer zonder moetengewoon omdat het islaat losdat masker van het moeten Bedenking bij de bedenking. Er is natuurlijk een verschil met iets moeten en iets willen, waar je zelf voor kiest.Een willen vanuit een echt zijn, niet vanuit een scheefgegroeid ego. Ik adviseer om eens neer te schrijven wat jij zelf wilt (niet die ander). Zo wil ik(vanuit het graag doen)goede leesbare teksten kunnen schrijvendie iets vertellen (want dat vertellen zit er nu eenmaal in)en wil ik (naar best vermogen) een goede vader zijneen echtgenoot die luistert (ook al zit m’n hoofd soms overvol)en kunnen bijdragen aan een leefbare wereld (tja, me ook maatschappelijk nuttig voelen)en dit laten samenkomen in mijn dagelijks leven. Ik mag dit met vallen en opstaan (want dat alleen al is een uitdaging en groeiproces). Meer niet, dit is al meer dan genoeg. Je mag. Ik mag alleen de lat mentaal niet te hoog leggen en te veel verwachten. Zelf ondernemen, niet opjagen en op tijd opladen. Laten we daarbij “moeten” vervangen door “mogen”. Want dan heb je nog een keuze. En die keuze wordt dan uiteindelijk een “ik wil” en nog steeds heb je daarin een keuze. Je mag rusten, een goed huwelijk en goede vriendschappen hebben, geld correct verdienen, kinderen coachen als verantwoorde individuen, je mag het allemaal, proberen, je mag… leven. Omdat je er zelf voor kiest, op jouw tempo. F*ck de rest! Meer zin of onzin wil ik niet en wil ik er niet meer achter zoeken. Alles mag. Niets moet. Toch?   Bij deze post ik ook eens een blogje uit mijn blog: https://bartsidiosyncrasies.blogspot.com/

Bart Vermeer
35 0

Herwerking

In de stilaan verouderde omgeving lijkt het alsof alles in beweging blijft: de weg ligt er hard bij, voeten slepen onaandachtig nog zichzelf vooruit in codetaal en er wordt gecommuniceerd alsof wij andere soorten zijn. De codex bestaat uit een soundscape van een alomtegenwoordig gevoel, van onbehagen en of het lijkt of je jezelf aanraakt moet jij zelf uitmaken. De codex is koud zonder mij, zodat ik als een circumstance aanwezig MOET blijven in je kale handen-kom die je maakt terwijl je weerstand biedt aan het gevoel waarmee iedereen nu al enkele eeuwen rondloopt; zonder jezelf een glans te ontnemen ben je jezelf te kort geschoten in het weinige.Weinige geluiden zoals deze: hard en statig ruis je boven ons en de lucht schijnt en de zon biedt onderdak, deeltjes koele meta-systemen zullen verstopt worden in woorden als je triviaal communiceert zonder je zelf nog rugdekking te geven in dit nieuwer Wallonië. Dit is de situatie vandaag, en ermee leren leven zou misdadig leuk zijn. Telkens je je aanpast, sterft er iemand.   Telkens je niets doet. Weten we het volgende: of je situaties aanraken kunt. Je kunt ze ook pletten en het ermee stellen alsof je tussen je handen in een universum creëert, een alternatief voor de opgegeven reeks omstandigheden. Ik zal je een omstandigheid bieden waarin je telkens je je moe voelt, hierover gediscussieerd moet worden, omdat dat rechtvaardig is, en omdat met 2 ook maar alleen is.   Ik kan je oplossingen bieden voor niemand niet.   I was already falling. Het was niet op je snelheid of ontaarde schouders, die getormenteerd deze kosmos dragen, zoals iedereen ze al draagt, maar ook de kosmos draagt terwijl jij draagt en de ondergrond draagt.   Geluid: een moment. Ergens sterven er sterren en ook mensen! Dit op hetzelfde tijdstip, en soms ook niet, en waarschijnlijk biedt de volgende planeet veel meer zekerheid dan een dagelijks verschijnsel dat onder je voeten overkookt.   Als je dagelijks verschijnt, lijkt niets nog hetzelfde en wij niet op elkaar. Als je moe word, mag je pas je ogen sluiten en voelen waar het zeer doet. Wij doen elkaar werkelijk niets aan zonder dat er iemand weet: 3 seconden, 2 seconden, 1 seconde: dood. Laten we elkaar overblijven.

Dries Verhaegen
19 0

Internationaal/Nationaal

Dunne ingewerkte lijnen die je in je gedachtegoed ingewerkt en in herinnering verwerkt tot geluid. De geluiden die je bijblijven verken je tot je gehoor er nog weinig van maakt. Je hoort het geweld niet meer.Dat je onderweg ziet voorbijflitsen; de man kermend op de aangedane grond, jij bent niet langer aangedaan zonder de kleur rood, en ziet niets meer in de grond trekken als voedende oerkracht.   Nationaal gezien ben je onbekend.   En je weert jezelf tegen de patronen en structuren die diep ingeworteld in het weefsel zitten en verbonden een oorlogje starten.Oorlogje 1: de muzikant doorboort je oor en jij slaat terug want wraak: een ongehoord maar gereduceerd geweld. Je knijpt zijn geluid tot laatste geluid en als je hem ziet doodbloeden op natte materie trekt de pijn je laatste gehoor tot stuiptrekking.Samen bevend op de ondergrond die jullie verbindt.De muzikant lijdt niet meer, zeg je, als de pijnscheuten omhoog een boom vormen, een afdakje boven jullie die samen in pijn gescheiden zijn.   Oorlogje 2: die tussen de klassen. Charles Mingus was er eentje die - het zei gescheiden - verbond. Hij legde fundamenten tussen laag en hoog want klanken zijn daarvoor voorbestemd. Tussen iedere slag die de arme op de rijke zijn schouder toebracht werd er een piano toets aangebracht en die dreunde tot pauzes, tussen andere pauzes door. Het slagveld lag bezaaid met jazzlegendes.Alice Coltrane was de enige huilende vrouw en met andere stigmatiserende politiek zijn er al vele doden gevallen. Dood is ook maar dood natuurlijk.Oorlogje 3: puur geweld, veel rood maar weinig resultaat binnenin het voorbestemde.De leiders van de wereld leiden mij niet. Zij slaan blind rond hen heen in hun vertrouwde materie en raken zelden maar laten zich ego-vol leiden tot een maniak. Steeds dezelfde fouten door steeds andere figuren die ik genadeloos niet volg.   Internationaal gezien ben ik nog net geen held maar dat doet er niet toe, de wereld is groot, ik ben groter. De geluiden die je bijblijven zijn enkel en alleen geweld en als je ze herkent, verken je een wereld die je statig bijbenend en aanlerend verwerpt.

Dries Verhaegen
10 0