De schaduw overheerst
Na lange tijd van het heersen van Keizer Doem was er niets meer dat nog bewoog zonder angst. Steden lagen als uitgebrande hulzen over het land, hun ruggengraat van kabels en netwerken doorgesneden. Eerst was hij slechts een fluistering geweest, een figuur in de marge. Maar zijn kracht groeide met elke storm, elke crisis, elk besluit om niets te veranderen. Hij drong binnen via schermen, sloop langs leveringen, nestelde zich in wetten. Zijn gezicht kende men niet, maar zijn invloed wel: in de verdorde akkers, de zwarte regen, het rammelen van bommen in de verte. En onder zijn schaduw kwijnde alles weg.
De winter begon zonder sneeuw. Geen krakende vorst, geen dampende adem in de lucht. Enkel een vale grijzigheid die als een kille deken over het land lag. De zon leek verdwenen, opgeslokt door een sluier van giftige mist die bleef hangen boven steden, bossen en het dorre landschap. Het was een winter zonder stilte—want de stilte was vervangen door dreiging.
Op de rand van een uitgedroogd meer stond Antille. Haar silhouet was scherp afgetekend tegen het bleke licht, haar zwarte, lange haren wapperden in de droge wind. Ze droeg eenvoudige, versleten kleren: een grijze jas vol scheuren, stevige maar afgedragen laarzen, en om haar hals hing een leren koord met een vervaagde munt eraan. Haar handen waren vuil van het graven in stof. Onder haar blik lagen de resten van een wereld die zichzelf had verspeeld: een halfvergane koelkast, karkassen van drones, plastic speelgoed dat allang zijn kind verloren was. Smartphones lagen verspreid als schelpen op een strand, ooit glanzend, nu dof, zinloos. Ze was daar niet om te zoeken, maar om te herinneren.
Achter haar lag Iona languit in het dorre gras, op haar ellebogen leunend, kauwend op een energiereep die ze ergens uit een verlaten winkel had meegenomen. Haar blond, halfgolvend haar stak speels af tegen de kleurloze omgeving. Ze droeg felgekleurde sneakers, een glimmend windjack en een zonnebril, hoewel de zon al dagen niet meer door de mist was gebroken.
‘Je denkt te veel, Antille,’ zei ze, terwijl ze haar hoofd achterover liet vallen om een denkbeeldige zon op te vangen. ‘Misschien is dit gewoon de tijd van verandering. Zoals herfst overgaat in winter.’
Antille keek niet om, haar blik nog altijd gericht op de horizon waar ooit water had geglommen. ‘Dit is geen verandering, Iona. Dit is vernietiging. En het is begonnen met schaduw. Met onze eigen schaduw.’
Een diepe dreun galmde in de verte. Niet onverwacht—een bom, waarschijnlijk. Ze waren deel geworden van het dagelijks decor, net als de mist, de sirenes, het tekort aan stilte. De wereld was opgedeeld in zones van dreiging, en wat overbleef, was chaos en een allesverterend verlangen naar controle. En boven dat alles heerste Keizer Doem. Hij was geen echte keizer. Geen troon, geen land, geen vlag. Niemand wist waar hij vandaan kwam, of hoe hij precies zijn greep op de wereld had gekregen. Maar iedereen voelde hem. In elke lekkende oliepijp, elke ingestorte dam, elke boom die viel voor winst. Hij was het donker in onszelf dat we weigerden te bestrijden. De stem die fluisterde: “Laat morgen maar stikken, als vandaag maar rijk is.”
Antille had hem één keer gezien, althans: zijn hologram. Het werd uitgezonden op wat ooit het laatste functionerende netwerk was. Zijn gezicht was gehuld in rook, zijn ogen twee lege kolen, zijn stem als gebarsten glas. ‘De natuur is zwak. Maar ik ben eeuwig,’ had hij gezegd.
Daarna viel het internet stil.
De eerste dagen daarna liepen mensen doelloos rond, hun ogen nog steeds gefixeerd op zwarte schermen. Antille en Iona hadden zich teruggetrokken in een oud observatiepunt aan de rand van een vallei, waar de lucht iets minder zwaar was. Overdag probeerden ze voedsel te vinden. ’s Nachts staken ze een vuurtje aan, om te praten, te denken, of gewoon niet te bevriezen.
‘Wat als…’ begon Iona op een avond, haar handen warmend boven een leeg conservenblik met een schamele vlam, ‘wat als dit het begin is van iets nieuws? Zonder wifi. Zonder algoritmes. Zonder al die druk.’
Antille legde een stuk tak in het vuur, keek naar de flikkering die danste op Iona’s gezicht. ‘Je denkt dat stilte vrijheid is. Maar het is geen stilte. Het is zwijgen. De aarde schreeuwt nog steeds, alleen luisteren wij niet meer.’
‘Misschien wil ik gewoon niet meer bang zijn,’ fluisterde Iona.
De dagen die volgden werden zwaarder. De mist dikker. De mensen wilder. Sommige dorpen sloten zich af, bouwden barricades van afval en puin. Anderen trokken samen in tempels van technologie, wachtend op het wonder van heropstart. Er waren sektes die Keizer Doem als god aanbaden, rituelen uitvoerden met verbrand plastic en opgeofferde stroomkabels.
Antille bleef zoeken. Ze trok door ruïnes, bibliotheken, installaties. Wat ze vond, was geen hoop. Wat ze vond waren echo’s: opslagloodsen vol smartphones, magazijnen met ongebruikte zonnepanelen, ziekenhuizen vol beademingsmachines die niets meer deden. Alles was er geweest. Alles was genegeerd.
Toen kwam de grote stilte.
Een storm van as, drie dagen en nachten. Alles werd zwart. Er was geen wind, geen regen, geen enkel teken van beweging. En toen: niets. Geen geluid. Geen richting.
Ze vonden onderdak in een oude bibliotheek, een gebouw dat nog net overeind stond in wat ooit een universiteitswijk was. De architectuur was klassiek: pilaren, hoge ramen, trappen die nergens meer heen leidden. Tussen de scheuren groeide klimop. Overal lagen boeken, verspreid als scherven van vergeten kennis. De geur van schimmel en oud papier was zwaar, maar troostend.
Iona had een kaars aangestoken en bladerde in een boek over bijenteelt. Haar vingers streken teder over een foto van een honingraat.
‘Weet je,’ fluisterde ze, ‘misschien is het beter zo. Geen Doem. Geen internet. Alleen wij.’
Antille keek op van een tekst over vervuiling in de 21ste eeuw. ‘Alleen wij is nooit genoeg geweest. Dat is precies het probleem.’
Iona glimlachte flauwtjes, maar zei niets.
Toen knipperde het licht.
Eerst een zachte gloed in een oude wandlamp. Daarna een zoem. En toen, als een machine die weer ademt, flikkerde het hele gebouw tot leven. Schermen aan de muur lichtten op. Projectoren startten op. De digitale wereld keerde terug, eerst aarzelend, toen met branie.
Binnen het uur stroomden beelden binnen. Nieuwsflitsen, advertenties, influencers die hun survivalroutines deelden. Banken heropenden. Markten herstelden. De oude ritmes hernamen hun plaats. De fabrieken bromden. De datacenters zoemden. De mist trok langzaam op.
En ergens, ver achter een scherm, verscheen opnieuw het gezicht van Keizer Doem.
Hij glimlachte.
En zei: ‘Zie je wel. Jullie willen mij.’
Antille liet haar hoofd zakken, haar handen verstijfd op het toetsenbord dat ze niet had willen aanraken. Iona lachte zacht, zonder humor, en stond op om haar jas aan te trekken.
‘Kom,’ zei ze. ‘De winkels zijn weer open.’
Antille bleef nog even zitten, starend naar een flikkerende banner boven in het scherm: “Krijg -50% op alle nieuwe upgrades. Vandaag herstarten is morgen winnen.”
Alles begon opnieuw.
Zoals het altijd was.