⭐He's the starman... (Te zingen op tonen van David Bowie)⭐
De Vloek van Wattpad.
Als het eens wat luchtiger mag zijn.
Tegen het ochtengloren zit hij (De Kosmische Afgezant) in kleermakerszit op een geweven rieten tapijtje onder de oeroude appelboom. Hij heeft het niet zo voor natuurgoden en hun hele santaboutique van ritueeltjes en bloedoffers. Maar dat is zijn persoonlijke mening. Natuurgoden van weleer, meestal opgeborgen in bomen, bronnetjes of grotjes staan garant voor choas.
Maar.. (Er is altijd een maar.)
Hij is eerlijk genoeg om ook toe te geven dat de toewijding van hun volgelingen grenst aan het irritante en in hun fanclub zitten de beste orakels en sjamanen. Hij haalt er zijn rugzak bij en toon het plaatselijke orakel het doosje met zwammen.
'Ik zoek iemand die voor mij contact kan leggen met het thuisfront en ik hoop dat u me daarbij kunt helpen,' formuleert hij zijn wens voorzichtig. Voor hem zit een dame, gehuld in paars en roze om ergens aan een cliché te voldoen, met licht onsnuggere ogen naar hem te staren.
'Ik zoek een sjamaan, mevrouw. U orakelt me eentje, liefst met adres erbij.' Nadenken vergt wat energie maar het is schrikbarend vroeg in de ochtend, hij is bereid het haar te vergeven.
'O, u bent een klant!' komt het plots, enigzins verrast.
'Pluk een appel naar keuze,' (Interactief momentje voor u allen: om helemaal into het verhaal te zijn, leest u deze zin best op de juiste toon. Een soort zweverig zingen waarbij je tevens heel plechtig kijkt. Heel flink gedaan, allemaal.)
De Afgezant kiest een bescheiden exemplaar, zo van ergens in het midden en moet daar zelfs voor in de boom klimmen. Meer rood dan groen, met nog een blaadje. Een charmante appel, al zegt hij het zelf.
'Schil de appel naar keuze,' zingt de zweverige stem verder en ze steekt hem een schilmesje toe. Hij concentreert zich hard en slaakt een triomfantelijke 'HA!' als hij de appel in één keurige slinger kan schillen.
Hij wacht gespannen af.
Ze tuurt ernaar. Humt wat onverstaanbare maar zeker weten mysterieuze klanken op tijd en stond. De zon klimt hoger, de koeien worden een beetje opdringerig en knabbelen aan zijn haar. Orakelen vraagt tijd. Appelschil lezen is geen sinecure, het is een gave die wordt doorgegeven van moeder op dochter en deze dochter had wat moeite met de lessen. Ze neemt er zelfs een handboekje bij, noties van de moeder, vermoedt De Afgezant en het baart hem lichtjes zorgen dat ze zijn verzoek niet zomaar kan inwilligen na één blik op die schil die daar zo in een mooie krul tussen hen in ligt. Ooit waren Orakels zelfs in staat van op afstand te...
'In het bos daar staat een huisje,' onderbreekt het Orakel plots de stilte van zijn gedachten. De Afgezant spitst zijn oren.
'Ja?'
'In het bos daar staat een huisje... en daar vindt u uw sjamaan.' Ze glimlacht breed. Zijn ogen schieten van de appelschil, nu al een beetje aan de bruine kant, naar de vrouw.
'Is dat alles?'
'Dat is alles,' bevestigt het Orakel plechtig.
'Juist, hartelijk bedankt voor uw tijd.' Hij zet zijn tanden in de rest van de appel en gooit zijn rugzak over zijn schouder.
'Hebt u niks anders bij van kleren want die van u zult u verliezen,' orakelt het Orakel ongestoord verder, zonder zich te bekommeren om de koe die een poging waagt haar bron van informatie te stelen. De koe wint, de appelschil en daarmee waarschijnlijk ook zijn toekomst, verdwijnt in één van haar magen. De Afgezant slaat zijn ogen op naar de Kosmos en zucht.
'Het bos is een gevaarlijke plek.' Dat klinkt zelfs voor hem als een dreiging in de oren. Hij gaat geduldig weer zitten. 'Er zitten weerwolven, konijnen en herten.'
'Aha.' Hij krabt in zijn haren, ze kijkt hem vol afkeur aan. Orakels zijn heel proper op zichzelf. Haar ogen blijven een poosje verbijsterd hangen op zijn vettige haren. 'Weerwolven dus,' zegt hij in hoop haar af te leiden van zijn ongeschoren wangen en warrige haren. 'Kunnen die nu nog steeds niet kiezen waar ze bij willen horen? Zo van twee walletjes eten...' Het is al honderden jaren zo. Al dat gehuil naar de maan, de maan is daar absoluut geen fan van.
'Weerwolven moeten niet langer kiezen,' zingt het Orakel. 'Weerwolven zijn in. Snuister eens op Wattpad, ze hebben een eigen kamer vol boeken over weerwolven.' Haar ogen blinken. 'En geen eentje over een Afgezant,' voegt ze er een tikje vals aan toe.
'Touché, madam,' zegt hij minzaam.
'Hier, neem deze maar mee.' Het Orakel komt met een grom overeind, zo lang op de grond zitten, in nat gras, is voor niemand leuk. Ze steekt hem het schilmesje toe en duikelt uit haar fietstas (Orakels mogen geen autorijden aangezien hun 'zicht' nu en dan afdwaalt, levensgevaarlijk!) een rode regenjas op. Zo eentje dat je in een bolletje draait en er dan helemaal verfrommeld weer uitkomt. Het stelt niet veel voor maar het is iets. Hij neemt het geschenk dankbaar in ontvangst, buigt en knikt wat en kiest dan verder zijn pad. De koeien loeien hem een goede reis, hij loeit terug. Hij is sterrenstof, ouder dan de wereld zelf. Hij spreekt en begrijpt iedere mogelijke taal (als hij wil, sommige levensvormen worden genegeerd).
Niet zo heel ver achter hem verschijnt een man op het pad. In een lange jas, met een tweeloop over de schouder. Hij kiest dezelfde route.
Richting bos.
Pas tegen valavond bereikt het duo het bos, niet op hetzelfde moment natuurlijk. De Huurmoordenaar zit in achtervolging en blijft, om aan de defintie van een achtervolging te voldoen, beleefd achter De Afgzant. Al is De Afgzant zich sterk bewust van de aanwezigheid van de door hemzelf ingehuurde huurmoordenaar. Het bos is een duistere plek en de duisternis tussen de stammen van de rotte en stervende bomen is zo intens dat het bijna tastbaar is. Maar er loopt een pad.
Naast het pad staat een bord met een hoop tips en waarschuwingen.
'Let op voor Weerwolven/ Beware of the Weerwolven/ Faites attenion pour les Weerloups/ Achtung Für zie Weerwolven' staat er in keurige letters, neergepend door een tolk die zijn talen niet helemaal beheerste zonder dat de boodschap aan waarde inboet. Waarop duidelijk wordt gemaakt dat de gemeente niet verantwoordelijk gesteld kan worden voor het verlies van ledematen na een aanval van weerwolven.
De Afgezant is fan van een pad en nog steeds in een bijzonder goed humeur. Hij rommelt in zijn rugzak en vindt er een aansteker. (Tevens ook één zakmes met nutteloze functies, één kapotte balpen, een postzegel van ruim zestig jaar terug, het plectrum van Jimmy Hendrix, gekregen op Woodstock en één knalgele veter. De geheimen van een rugzak zijn ondoorgrondelijk). Het merendeel laat hij achter op de bodem van zijn rugzak, de aansteker licht het pad toch een beetje op. Al maken de dansende schaduwen het zo goed als onmogelijk om een scherp beeld te krijgen. Hij zet de kap van de rode regenjas op als het begint te druppelen.
'Serieus?' schreeuwt hij naar de Kosmos. 'Geen drie uurtjes droog weer na elkaar? Moet dat nu voor...'
GGGGGGGGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR... (Te lezen met een heel dreigende en meerkelige stem. Zo'n grauw die eerder in de borstkas begint dan tussen de tanden. De grauw van een heel gemene en grote hond. Voel de vibe en de dreiging!)
Hij slikt de rest van de scheldpartij in.
GRRRRRRRRRRRRRRRRR, gromt de duisternis als om de eerste GRRRR kracht bij te zetten. Hij telt er vier maar de kans dat er meer zijn, is natuurlijk groot. Grote, donkere beesten met steelse blikken in hun ogen en kwijl aan hun tanden. Ze sluiten hem netjes in.
'Kijk eens wat er nu waagt ons domein binnen te dringen,' grommen ze naar elkaar, op een pesterige gromtoon maar dat is alleen te herkennen voor wie de taal machtig is.
'Het is een Roodkapje.' De Afgezant zet en stap opzij, gewoon om te testen en wordt prompt op een hoop gegrom getrakteerd. 'Waar is je mandje, Roodkapje?'
Ze ontbloten hun tanden, in scheve grijnzen.
Weerwolfen.
De vrees van ieder godvresende boswandelaar die het nodig acht om tijdens de volle maan te gaan wandelen ondanks het waarschuwingsbord bij het begin van het bospad.
De vloek van Wattpad!
Weerwolven.
