Bombardeer Monaco!
Ghana's dancing pallbearers
De stilte is soms oorverdovend. De ruimte op straat apocalyptisch. Zelfs voor een hoog-sensitieve introvert met OCD wordt het isolement soms teveel. En het verlangen te zien in de medemens om contact te maken is hartverwarmend. De hulpeloosheid is aandoenlijk, het wegkwijnen troostend. De mens deugt toch. De valsspelers zijn in de minderheid en worden door de meerderheid aan de schandpaal genageld. Desalniettemin worden kliklijnen weggehoond. Er is hoop. Er is Teamgeist, solidariteit, samenhorigheid op een schaal die in België misschien voor het laatst gezien is met De Witte Mars. Is er een adder onder het gras? Wellicht, maar ik ben nooit de vroege vogel geweest die de worm vangt.
De geuren zijn anders, de lucht is als water in een zwembad zonder chloor. Ik ruik de kerosine niet meer van de luchthaven achter mijn hoek. Ik hoor het monotone gesuis niet meer van de autostrade. Dit is niet de beproeving die velen vreesden. Het is voor sommigen ongetwijfeld een ademruimte. Een welkome time-out. De rat-race is even een slakken- en schildpaddendefilé geworden. Mijn excuses voor wie dit een financiële ramp is. Mijn ouders waren zelf zelfstandige café-uitbaters, die ik in hun wanhoop en rebellie hun zaak nog wel zag openen in hun verhoopte onoverwinnelijkheid. Ze zouden in ieder geval een spetterend lockdownfeest hebben gehouden.
Vergeef me het springen van de hak op de tak, de quarantaine met mijn vierjarige dochter doet me associatief muizenissen genereren. Worden de supermarkten rijker door deze crisis? Wie zijn die supermarkten? Welke mensen zijn dat? Lidl, Aldi, Carrefour, Delhaize, Colruyt en Albert Heijn? We zien alleen het werkvolk, toch? Mediamarkt is dicht, boekenwinkels zijn dicht, speelgoedwinkels ook. Maar niet getreurd, de hypermarkt verkoopt alles! En de koeriers en vrachtwagenchauffeurs blijven onderweg om virtuele aankopen concreet op je stoep af te leveren. Anderlecht speelt niet Europees, het vroeg solidariteit aan de clubs die dat wel doen. Club Brugge en Charleroi lachten groen. Wie is er nu wel aan het verdienen? Pharmaceutische bedrijven? Ocharme Marc Coucke. Supermarktketens? Zouden die een deel van hun winst willen delen met de stervende zwanen van de vliegtuigmaatschappijen? Dokters en verplegers werken zich te pletter nu, verdienen ze ook meer geld? Is ons applaus, hoe goed ook bedoeld, geen aanfluiting? Ik heb op Facebook een commentaar gelezen dat we in het vervolg CEO’s ook maar moesten belonen met applaus in plaats van een riante geldbonus. Dat is wellicht het verschil in mensensoort: de geneeskunde kent nog zoiets als de eed van Hippocrates. Dokters zijn ook maar mensen en dus feilbaar, maar mensen kiezen toch enigszins bewust voor een bepaalde rol die ze willen spelen in de maatschappij. En voor linkse mensen (zoals ik pretendeer te zijn met gezonde scepsis) zijn bankiers, rijken, CEO’s verdacht. Bombardeer Monaco! Ha, ha, maar de antagonist van Piketty, Deirdre McCloskey, raakt een gevoelige snaar als ze zegt: ‘You cannot base social policy on envy.’ Want jaloers, ja, dat ben ik. Op mijn buren die wel hun eigen huis bezitten en een mooie Mercedes en Range Rover voor hun garage hebben staan. Mens zijn betekent gemis. En gemis is ambitie. Honger. Het idee van een 30-urenweek deed Marc Coucke uitroepen: ‘Uitstekend, geef mij er maar zo’n twee. (Niks mis met werken!)’ Je kan hem geen ongelijk geven. Dit is de Sovjetunie niet. Als je krantencommentaren leest, vind je naast veel xenofobie en flamingantisme, het niet zo onlogische rechtse idee dat sommige mensen meer belastingen betalen dan anderen en dat ze daarvoor eigenlijk minder in de plaats terugkrijgen dan ze verdienen. Dat is de uitdaging voor links: altruïsme aantrekkelijk maken. Ik heb geen flauw benul hoe te verzoenen. Ik beschouw mezelf links en groen met zelfkritiek, maar voel me verloren in de prestatiemaatschappij. Is er een mogelijkheid om een leven te leiden zonder in apartheid te vervallen waarbij de neo-liberalen hun spel blijven beleven en dat zij die heimwee hebben naar het Rijnlandmodel dat burgerbestaan kunnen omarmen? Als we rechts verdedigen, wie verdedigt dan de stakkerds? En wie zijn de stakkerds? De rijke, gestudeerde yup die tachtigurenweken klopt, de onwelkome oorlogsvluchteling, de manager met een burn-out, onze dochters met een eetstoornis, onze zonen met ADHD (behalve tijdens de zomervakantie)? De mens is gul, maar onder die pel moraliteit schuilt een kaaiman. Naomi Kleins groene revolutionaire boeken hebben niks in gang gezet. Paul Verhaeghe, Dirk De Wachter, Marian Donner met haar Zelfverwoestingsboek, het is preken voor het linkse koor. Het is pas dit gekke virus genaamd naar een of andere kring, de negentiende al, dat niet langzaam doodt, nee, niet echt een sluipmoordenaar is, dat alles geherprogrammeerd heeft, gerecalibreerd. De klimaatcrisis openbaart zich te traag, de depressieve mens met stress en een burn-out moet Jean-Marie Dedeckergewijs maar wat meer olifantenvel kweken en minder gepamperd worden. Nee, dit virus heeft iets mogelijk gemaakt, wellicht dankzij wijze geneesheren, die inzagen dat blootstelling de zorg zou doen imploderen, en een machine op pauze heeft gezet, waarvan we hadden verwacht dat dat niet doenbaar was. Het is ironisch hoe makkelijk het gaat. Wederom onder voorbehoud voor de financiële crisis die wellicht volgt. Maar voorlopig is er nog voldoende toiletpapier. En dan ontstaat er bij mij, ik met mijn eigenaardigheden, die van Jean Marie Dedecker goed wat kletsen op zijn blote poep verdient, hoop. Dat overgebleven vehikel uit de doos van Pandora. Zullen al die mensen die nu thuis werken dat willen blijven doen, als de scholen terug opengaan, zodat de koters al niet meer voor afleiding zorgen, en koning auto nog wat langer in de garage blijft staan? Want God, wat een heerlijke zachte lucht! En dan dat vogelgefluit ’s avonds zonder het razen van de snelweg als vrijpostige tinnitus. Want ik heb Dirk De Wachter gevolgd in mijn monomaan minimalisme. Ik heb met mijn vierjarige dochter steentjes aan het keilen geweest in de parkvijver, boomstronken omgedraaid en haar laten kennismaken met pissebeden, regenwormen en duizendpoten. Wij hebben padden op mekaars rug zien zwemmen, hun dril ontdekt, een muskusrat zenuwachtig gemaakt, en zeven verlaten ganzeneieren gevonden in een onder water gelopen nest. De kloktijd van de chronometer (Chronos) die we hebben uitgevonden , dat vergiftigd geschenk, is even tilt geslagen en de Kairostijd heeft het overgenomen: de innerlijke tijd. Was het maar altijd zo. Maar het materialisme gedijt niet in een procrastinerend wereldbeeld. Desalniettemin brand ik een kaars voor de wederopstanding van de meerdimensionale mens. Dat we terug werken om te leven en niet andersom, dat we Dionysos ook maar ineens terug omarmen in plaats van altijd die rationele Apollo, en een joie de vivre hervinden waar Muhammad Ali en Diego Maradona jaloers op zouden zijn. Tenslotte zou het fijn zijn terug betaalbaar een dak boven je hoofd te kunnen kopen zonder daar je hele leven voor te moeten afbetalen. Of moet ik naast het guilty pleasure van ‘Bombardeer Monaco!’ ook kapitein Haddocks profetische woorden ‘De Grote Kraakvis mag me kraken!’ in herinnering brengen? Mijn hart zit links, mijn portefeuille zit rechts, mag ik ooit een eigen huis hebben zonder te moeten kraken, of me dood te werken? Een tipi bouwen kan ik niet en het Lappersfortsbos, ja, zoek dat zelf maar op. Eindigen wil ik met enkele teksten die ik op social media vond. Beide bronnen zijn onbekend. Geniet nog van de stilte voor zolang het duurt …
We fell asleep in one world, and woke up in another.
Suddenly Disney is out of magic,Paris is no longer romantic,New York doesn't stand up anymore,the Chinese wall is no longer a fortress, and Mecca is empty.Hugs & kisses suddenly become weapons, and not visiting parents & friends becomes an act of love.Suddenly you realise that power, beauty & money are worthless, and can't get you the oxygen you're fighting for.The world continues its life and it is beautiful. It only puts humans in cages. I think it's sending us a message:"You are not necessary. The air, earth, water and sky without you are fine. When you come back, remember that you are my guests. Not my masters."
Wat als de kinderen het schooljaar verliezen?Wat als ze in plaats van wiskunde leren koken?Om kleren te naaien? Opruimen?Om een boomgaard te laten groeien in de tuin?Als ze liedjes leren zingen voor hun grootouders?Of voorlezen aan hun jongere broers en zussen?Als ze leren om voor je huisdieren te zorgen en ze te baden?Als ze hun verbeelding ontwikkelen en een schilderij schilderen?Als ze leren om verantwoordelijker te zijn en verbonden te zijn met het hele gezin in huis?Als wij ouders ze leren goede mensen te zijn?Als je leert en weet dat samen en gezond zijn veel beter is dan het nieuwste mobieltje te hebben?
Misschien missen we dat, en als ze het leren, hebben we misschien geen jaar verloren, misschien hebben we een geweldige toekomst gewonnen.
(Onbekende bron)
