Hoe vaak ik me vergiste
Bij eerste aanblik een lief gezicht. Zachte ogen, een goedlachse mond, ogenschijnlijke eerlijkheid en goeie humor. Mooi gekozen woorden in welgevormde zinnen. Visies met gemeenschappelijke raakvlakken.
Laat het nu juist die mensen zijn, die vaak niet bleken te zijn wie ze leken te zijn.
Onverwachts een mes in je rug, onderhuidse afgunst en een tweede agenda. Hoe pijnlijk. Hoe teleurstellend. Hoe onaangenaam.
Zo ook andersom
Een onaantrekkelijke verschijning. Vierkante gedachten eruit gegooid, bot en tactloos. Samengeknepen ogen, ogenschijnlijk wantrouwend en schichtig, klaar voor de aanval. Een groot hoofd op een amorf lichaam.
Laat het nu juist die mensen zijn, die niet bleken te zijn wie ze leken te zijn.
Door en door goed. Lief, puur en ongekunsteld. Niet volmaakt, maar echt. Hoe verkwikkend. Wat een verrassing. Hoe aangenaam.
Dit zijn mijn mensen.Mensen die ‘daar’ waren.Daar waar het leven louterde.Daar waar de gun-factor jaloezie overwon.Daar waar dankbaarheid zegevierde over hebzucht.Daar waar liefde wrok deed smelten.Daar waar bescheidenheid afrekende met ego.Daar waar het leven de huid pekelde en de ziel zoutte.
Zout-mens! Ik zie je graag!
