Zoeken - Creatief Schrijven

Cursus

Archetypes

Start op 9 nov. 2021

Regio Antwerpen

Cursus

Archetypes

Start op 9 nov. 2021

Regio Antwerpen

Cursus

WORDUP

Start op 28 apr. 2021

Regio Online

Cursus

WORDUP

Start op 28 apr. 2021

Regio Online

Nieuws

Literair programma 'Open Boek 4: schrijven buiten het boek'

Nieuws

Literair programma 'Open Boek 4: schrijven buiten het boek'

De oude man en het bankje

A is een tachtig jarige Antwerps sprekende man B is een veertig jarige vrouw die voor het eerst op dat bankje gaat zitten. A: Stoort het als ik er eventjes bij komen zitten, mevrouw? B: Natuurlijk niet mijnheer, plaats genoeg. ’t Is mijn bank niet, he. A: Nee, da’s waar, maar ik vraag dat altijd. Er zijn mensen die liever alleen zitten. B: Echt? A: Ja, dat gebeurt wel. B: Straf. A: Wat een dag, he! B: ’t Zonnetje doet deugd na die lange winter. A: Ja, ’t is goed nu. Ik kom elke dag efkes op deze bank zitten, weer of geen weer. B: Dan moet dit voor u wel een speciale bank zijn. A: Dat is ze wel zeker, ja. Hier op deze bank heb ik zestig jaar geleden mijn vrouw leren kennen. B: Echt? A: Ja, ongelofelijk, he? Zestig jaar geleden. Ik zag ze zitten en we zijn beginnen babbelen. B: Letterlijk en figuurlijk dan. A: Hoe bedoelt u? B: Zien zitten? A: Haha, ja, just! Goed gezien! Een beeld van een meiske was dat toen. Met grote blauwe ogen en van dat lang blond haar dat over haar schouders krulde. Ik was op slag verkocht. Stoort het dat ik erbij kom zitten, heb ik gevraagd. Nee mijnheer, natuurlijk niet, zei ze. En van het een kwam het ander … B: Amai, dat is romantisch. A: Het was alsof wij elkaar al heel ons leven kenden. Uren hebben wij gebabbeld. B: Dat moest zo zijn dan, dat kan niet anders A: Pas op! Gemakkelijk was dat niet in die tijd, he! Ze kwam uit een heel katholiek gezin en haar vader heeft lang tegen gewrongen. B: Mijn grootmoeder heeft mij daar ook verhalen over verteld. Mensen konden in die tijd niet altijd doen wat ze graag wilden doen, he? A: Nee, dat is zo. Maar pas op. Nu zijn er weer andere dingen die niet juist zijn. B: Ook waar. A: In elk geval, we waren smoorverliefd. Waar zij ging, ging ik. We waren niet te stoppen. En dat is altijd zo gebleven. B: Dat is prachtig. A: Hier se! Hier hebben we toen een hartje gekerfd, ziet ge het? Hier vanachter op de bank, L & E. B: Ik zie het. Wat een schoon verhaal, mijnheer. Dat is toch wel heel speciaal, zo lang samen zijn. A: Leo, zeg maar Leo. En u heb ik hier nog nooit gezien, denk ik. B: Nee, dit is de eerste keer dat ik hier eens kom zitten. A: Dat ontspant een mens. Ge moet dat meer doen. B: En uw vrouw, komt die soms mee? A: Mijn vrouw is overleden. B: Oh, excuseer, dat is heel erg. A: Maar ze is hier nog altijd. Ge moet me niet verkeerd verstaan. B: Uw vrouw? A: Elke avond rond deze tijd staat ze daar, se. Ziet ge ’t? Tussen die rododendron en die ouwe eik. Recht voor ons. B: Ik zie niks. A: Seffens is ze daar en dan zwaait ze naar mij. Met een grote lach op haar gezicht. B: Dat is straf. A: Ik heb al geprobeerd om tot daar te gaan om ze eens goed vast te pakken, maar op ’t moment dat ik rechtsta, draait ze zich om en is ze weg. Nu blijf ik zitten en ik zwaai. Nog een minuut, sè. Ik kan er mijn klok gelijk op zetten. B: Hoe lang geleden is uw vrouw overleden? A: Zeven jaar. Zeven jaar geleden al. We waren bijna vierenvijftig jaar samen. Dat begint, he! Maar ge kent dat wel … Wacht! Voilà, daar is ze, sè. Ons Emma! B: Waar? A: Daar, recht voor ons! Zie ze zwaaien! Hallo, Emma! Allez, zwaait efkes mee, dat zal haar plezier doen. B: Naar waar? A: Vlak voor ons, ziet ge’ t niet? B: Niet echt. A: Jawel, jawel, zie eens goed. Daar, waar mijne vinger naar wijst, just neffe die vuilbak. B: Daar naast het prieel? A: G’ hebt het. Wat lacht ze toch schoon! Ziedis! Die oogskes die zo schitteren, pure saffier. Dag schat! Ge ziet er goed uit! B: Is ze er nog? A: Ja, ze vind dat tof zenne, dat gij hier mee zit te zwaaien. Z’ heeft nog nooit zo ne smile op haar gezicht gehad. Tot morgen, schat! B: Ze is weg, denk ik. A: Ja, z’ is weg. ’ t Duurt nooit lang, maar ‘k heb ze toch maar weeral gezien vandaag. Merci madame, g’ hebt een ouwe man gelukkig gemaakt. B: Zeg maar Laura, Leo. A: Laura? Schone naam, eentje om te onthouden. Het was me een waar genoegen. Misschien zie ik u nog wel eens terug op deze bank. B: Misschien wel, Leo. Dan kom ik goeiendag zeggen aan Emma. A: Dat zou tof zijn! ’t Is een schoneke, he, mijn Emma. En een goeike! Die vergeet da ni zenne! Allez, na zen ik weg … een stukske eten. Dag Laura.

Kristin Huyghe

4 0

De dochter van rechter C.

Het was een avond begin of half maart Al fietsend de tocht naar een geborgen wereld Niet beseffend aan welke doodsvaart Daar zou passeren een roekeloze dronken kerel In een bolide zwart glimmend als de nacht De bocht en realiteit verliezend Het meisje pedalen trappend, haar laatste lach Bestuurder te aangeschoten een oplossing te kiezen Verloren aan dwaasheid, snelheid en lot De dochter van rechter C., haar laatste blik Haar jonge leven naar hemel en God Die avond in maart Leek haar leven niets waard Die avond in maart Trok de dochter haar laatste kaart Het oordeel niet recht en niet vaardig Het oordeel gemeen en toch zo alleen Een leven aanstonds, zomaar voorbij Ze haalde geen juni, ze haalde geen mei

Autisme Storm

9 0

Het Bankje

A= Een man die ernstig ziek is geweest. Hij is recent ontslagen uit het ziekenhuis en is nu eindelijk aan de beterhand. Hij heeft op deze manier geleerd dat je moet leven in het moment. Daarom spreekt hij erg veel een erg rechtuit. B= Een ‘gewone’ vrouw, een beetje een grijs en terughoudend persoon die normaal nooit zomaar een gesprek zou aanknopen. Ze is het niet gewend een compliment te krijgen en weet niet goed hoe ze hier mee om moet gaan. Ze slalomt het hele gesprek tussen meegaan in het gesprek en afwerend reageren. B zit al op de bank. A komt iets later aan en zet zich naast haar. -------------------------------- A: Prachtig weertje. Nee? B: Mmm. A: Helderblauwe lucht, de zon die eerder verlegen schijnt vandaag. En dat heerlijke briesje dat flirt met de dualiteit van: ‘Doe ik nu die jas uit en verdraag ik het kippenvel?’ of ‘Hou ik die jas aan en verdraag ik de zweetparel die over mijn flank naar beneden baant?’ Als u begrijpt wat ik bedoel? B: (afwezig) Mmm, ja. A: Maar als ik echt eerlijk ben, en vanaf heden ben ik dat permanent, vind ik u nog veel prachtiger dan heel dat zomers zonnetje en briesje bij elkaar. B: Excuseer, spreekt u tegen mij mijnheer? A: Ziet u nog iemand anders hier zitten misschien? B: Nee, ik dacht dat u met iemand aan het bellen was. A: Zie ik eruit als iemand die de hele dag in het publiek loopt te bellen? B: Euh …, eigenlijk wel ja. A: Wel, dat raadt u dan mis. B: Dat zou kunnen. Ik ben wel eens meer mis. A: Ik gaf u net een compliment. Heeft u het gehoord? B: Ja. A: Maar u verkiest om niet te reageren? B: Dat klopt. A: Waarom? Als ik zo vrij mag zijn. B: Omdat ik niet helemaal zeker ben of u het wel meent. A: Mevrouw, ik ben recent tot het inzien gekomen dat mijn tijd op deze zanderige aardkluit veel te kort is om onwaarheden te spuien. Daar kom je werkelijk nergens mee. B: Hoe bedoelt u ‘recent’? A: (zucht) Nu u het toch vraagt, ik was ziek, heel ziek. B: Maar nu niet meer? A: Ik heb gevochten, ben neergeslagen, door het stof gesleept en terug opgestaan. En na een eindeloos aantal dergelijke rondes heb ik uiteindelijk nipt gewonnen. B: Goed voor u. A: En u? U ziet er, vergeef me m’n rechtdoorzeese tred, een beetje … ja ... verdrietig uit. B: Dat is ook zo. A: Mevrouw, geloof me, het leven is te kort om verdrietig te zijn. B: Heeft u dat ook recent ingezien of komt dat van een keukentegel? A: Ai, touché. B: Sorry, ik wou u niet … . (zucht) Als u het dan toch moet weten. Ik ben eigenlijk al verdrietig zo lang ik het me kan herinneren. A: Maar dat is vreselijk. Dat houdt toch geen mens vol? B: Voor mij is het … normaal, denk ik. A: Maar mevrouw, waarom bent u dan toch zo verdrietig? B: Mijnheer luister, ik zit hier gewoon op een bank en u stelt me allerlei vragen. Wat moet ik daar … A: (onderbreekt) Als u liever niet met me spreekt is dat ook goed hoor. Dan draai ik me gewoon terug naar het verlegen zonnetje en laat ik u in u verdriet berusten. Zegt u het maar. B: In mijn verdriet berusten? Bent u psychiater misschien? Krijg ik zo dadelijk uw kaartje? En een rekening? Of is de eerste consultatie op kosten van het huis? A: U beledigt mij. Ik ben gewoon … begaan. B: (zucht) Sorry, nogmaals. Ik wou u niet zo … Vergeef me, ik ben een beetje moe. A: Niet nodig. Het is uw verdriet dat spreekt. U moet het aanpakken mevrouw, bij de wortels vastgrijpen en uit de grond trekken. B: Mijn verdriet heeft geen duidelijke reden, het is er gewoon. Net zoals u eerlijkheid: permanent. A: Ik weet zeker dat, als u mij de kans geeft, ik u … B: (onderbreekt hem) Zegt u dit tegen alle vrouwen die u op een bankje tegen komt? A: Nee, helemaal niet. Dit is trouwens de eerste keer in meer dan een jaar tijd dat ik nog eens op een bankje zit. B: Sorry. A: U hoeft zich niet de hele tijd te excuseren. Het is uw schuld niet. Het is gewoon, in een ziekenhuisbed kom je moeilijker mensen tegen om een doordeweeks praatje mee te slaan. Laat staan zo een prachtige vrouw als u. B: Dit praatje is alles behalve doordeweeks mijnheer. En u, als u dan echt geen psychiater bent, dan moet u zo ongeveer het prototype van een charmeur zijn. A: Ik? Een charmeur?! (lacht) Helemaal niet, ik observeer gewoon en ik benoem de dingen zoals ze zijn. B: Ah? Een wetenschapper dus? A: Nee, eerder een realist met de ziel van een eeuwige romanticus. B: (lacht voorzichtig) U weet het wel mooi te stellen. A: Mijn woorden zijn misschien mooi, maar u … ik val in herhaling: ‘U bent prachtig.’ B: Ja, dat zei u inderdaad al. En ik dank u. Ik zou bijna geloven dat u het meent. Maar vergis u niet, ik ben niet naïef. A: Hoe bedoelt u? B: U komt net uit het ziekenhuis. Ik ben waarschijnlijk één van de eerste vrouwen die sindsdien uw pad kruist. Natuurlijk vindt u mij prachtig. U zou momenteel zelfs een gebochelde heks met het jicht in haar benen en een snor onder haar met steenpuisten geteisterde haakneus, prachtig noemen. A: (lacht) U weet het wel mooi te stellen. B: (lacht ook) Het zal weer het verdriet zijn dat spreekt zeker? A: Ik zeg u niets, maar euh, mijn observatievermogen maakt momenteel een vette aantekening met rode bic. B: Ah ja? En wat noteert u dan misschien? A: Ik citeer; Feit, dubbelpunt, steller dezes heeft op vijf minuten tijd twee maal met overdonderend succes een elegante lach ontlokt uit de prachtige mond van zijn huidige gesprekspartner. B: (lacht) A: Doorhaling, backspace, correctie: drie maal. B: Ja, ik geef het toe. U bent hier goed in. Ik ken u niet, maar u lijkt oprecht te zijn. A: Nogmaals, ik heb geen tijd en geen boodschap aan onwaarheden. B: Klopt, dat zei u al. Sorry. A: Waarom zegt u eigenlijk de hele tijd ‘sorry’? Is dat ook een aspect van uw permanente verdriet? B: Ik weet het niet. Zou kunnen. A: Mijn moeder zei altijd: ‘Sorry is een duur woord. Ge moet u alleen excuseren als ge echt iets hebt misdaan. Anders gaan we failliet voor dat ge het weet.’ B: Zei ze dat echt of hebt ge dat hier ter plaatse verzonnen? A: Euh …een beetje van allebei geloof ik. B: (lacht) Betrap ik u hier op een onwaarheid? A: Ja lap … nu zit ik vast. Om een … euh … lach op uw gezicht te krijgen, wil ik mijn heilige principes voor één keertje een beetje buigen. B: Ik voel me vereerd. A: Terecht. Eventjes stil. B: Ik moet gaan nu. A: Nu al? B: Ik wil u bedanken voor deze niet alledaagse babbel. Het was inderdaad te lang geleden dat ik nog eens elegant gelachen heb. A: Nu voel ik me op mijn beurt vereerd. B: (lacht) A: Wat brengt de dag u verder? Tenminste, als ik nogmaals rechtdoorzee mag zijn. B: Dat mag u. Ik ga de kinderen van school halen. En ik moet nog langs de kramiek. A: Om dagelijks brood te kopen en die eeuwig hongerige monden te voeden? B: Zoiets ja. A: Gaat u door het park? B: Ja. A: Vindt u het ok als ik u vergezel? B: Dat kan. Moet u ook die richting uit? A: Nee, helemaal niet. Maar ik moet of wil momenteel nergens anders zijn. B: Dat is de realist of de romanticus die spreekt? A: Het park doorkruisen, dat moet zo een 10 minuutje wandelen zijn, niet? B: Euh ja, zoiets. A: Ik waag mij, met uw goedkeuring uiteraard, aan een nobele poging om binnen die 10 minuten de spreekwoordelijke badstop van uw verdriet te vinden, die vervolgens met een ferme ruk uit te trekken zodat de tranenvloed kan wegvloeien om zo meer ruimte te gunnen aan die prachtige, elegante lach van u. B: Dat gaat niet gemakkelijk zijn. U bent gewaarschuwd. A: Mag ik desondanks toch proberen? B: (zucht) Ik weet het niet. A: Ik meen het hoor. B: Dat merk ik. … Ok dan, maar ik moet echt door nu. A: 10 minuten en counting. Mag ik u mijn ondersteunende arm aanbieden? B: Biedt u die aan elke vrouw aan? A: Als u nog veel dergelijke vragen gaat stellen, ga ik kostbare tijd verliezen hè. Trouwens de kramiek gaat subiet sluiten en uw kinderen wachten. B: Sorry. A en B staan recht en vertrekken door het park. Het bankje blijft verlaten, maar tevreden achter.

Wim Dufraing

0 0

Het Bankje

Op het bankje ziten een oudere man (A) en een jonge dame (B). Zitten naast elkaar, voor zich uit kijkend. Er vallen regelmatig rustige stiltes. … A – Interessant, heel interessant. B – Wat vindt u interessant? A – Die beelden. Het lijkt wel of ze ’s nachts theekransjes en dansfeesten houden. Wie weet wat nog meer. B – Hoezo dan? A – Ze zijn stil de hele dag. Schone schijn voor al die bezoekers. Ze moesten eens weten, die toeristen. …. A – Kijk, zag u dat beeld van die vrouw als u terug wandelt. Schijnbaar altijd in dezelfde houding maar als u goed keek, kon u zien dat ze zweette. B – Dat is de ochtenddauw die er nog op zit. A – Neen hoor, ze heeft vast een zwoele nacht gehad, daarvan zweet ze. B – Zwoel van dat kransje? Was de thee te heet misschien? A – Fantasie, juffrouw, een béétje fantasie, dat maakt het makkelijker. B – U houdt van hete thee dan? A – Ja natuurlijk wel. Alleen wordt die, net zoals soep, nooit zo heet gedronken als die wordt opgediend. B – (lacht) Mijnheer heeft ervaring. A - (lacht terug) Wel ja, juffrouw. En u bent dan tóch een grapjas. B – U maakte toch ook een grapje, mag ik hopen? A – Ja hoor. Maakt u zich geen zorgen. Trouwens, ik ben toch al ingenomen. B – Nu maakt u mij nieuwsgierig! (B bekijkt A even) A – De allermooiste vrouw en ze wil mij hebben. Hoeveel geluk kan een man hebben? U lijkt wat op haar. (A kijkt vluchtig naar B) B – Is dat dan een compliment voor mij? A – Ja zeker! B – Oh! Dank u wel. … A – Dat beeld, dat daar schuin links voor ons staat, dat is prachtig. De zee. Die vrouw is er helemaal de verpersoonlijking van. Dat heeft de beeldhouwer goed gedaan. B – Daar kwam ik gisteren langs. Hoezo ziet u dat erin? A – De zee, de ene keer onstuimig, de andere keer koppig stil, of glad en gehoorzaam… B – Is dat uw idee over ‘de vrouw’? (half schertsend) A – Dat is de natuur en daar houd ik het meest van. … B – Komt u hier eigenlijk vaak? A – Bijna elke dag. Mijn Annie komt soms mee. B – Mag ik u wat vragen? A – Ja hoor. Wat wil je weten? Mag ik ‘je’ zeggen? B – U mag ‘je’ zeggen. Wat ik vragen wilde, hebt u kinderen? A – Ja, ik heb een jongen en een meisje. B – Werken uw zoon en dochter? A – Hoezo!? Ze gaan nog naar school. Ik moet wél op tijd weer weg om ze op te halen. B – Oh, neemt u me niet kwalijk. A – Geeft niets hoor. Vandaag ben ik vrij van mijn werk en dan kom ik graag overdag naar het park. B – Welk werk doet u? A – Ik was ooit zeeman, matroos. Mensenlief, wat heb ik veel van de wereld gezien. Maar ja, toen trouwde ik, ik was al dertig en toen er kinderen kwamen wilde ik zelf veel bij hen zijn. Nu werk ik… uhm, hoe zal ik dat uitleggen… tja. Weet je, het doet er ook niet toe. Vandaag ben ik in elk geval vrij. B – Inderdaad. Nu zit u hier. Ik ben blij dat ik u hier zie. A – Hoezo? Waarom dan? B – Uhm… Ja, normaal fiets ik gewoon recht door het park op weg naar de stad of naar huis. Maar ik wilde even nog wat buiten blijven, en ik hoor u praten over die beelden. A – Jij kent dit park dus? B – Ja, ik ben in Antwerpen geboren en opgegroeid. Ik woon hier nog steeds. A – Mooi! Ken jij het park goed? B – Tja, het is te zeggen, ik ken mijn weg hier, maar ik ken niet al die kunst hoor. Alleen enkele beelden. En in de zomer kom ik wel eens naar Jazz Middelheim luisteren. A – Wat fijn! Dat doe ik ook wel graag, als het niet te druk is tenminste. B – Helemaal zoals ik het ook graag heb. Niet te druk. … B – Kent u álle beelden en andere kunstwerken hier? A – Ik ken dit park als mijn broekzak en zeker de permanente beelden. Al sinds ik hier woon, lang geleden, toen ik met Annie trouwde. Ja, ik ben de liefde gevolgd en zij heeft geleid. B – Dat lijkt alsof u… A – (weer licht verward) Langs welke ingang kwam je binnen? B – Langs het bootje. A – Oh, de Misconceivable. Het bootje doet me mijmeren. B – Waar denkt u dan aan? A – De eeuwige twijfel. Steeds over andere dingen die het leven me gratis gaf. B – Dat klinkt minstens zo interessant als een beeldenverhaal. A – Wil je dat echt horen? B – Alleen als u echt wil vertellen. Ik heb wel even tijd. A – (meer in zichzelf pratend) Jonge mensen die tijd hebben, waar gaan we dat schrijven? De gebeurtenissen des levens. Ik was heel lang zeeman, heb de zeven zeeën bevaren. Woeste baren en glad stil water. De liters zoutwater die ik per ongeluk ingeslikt heb… B – Hoe lang was u zeeman? A – (glimlacht) Dat was toen ik piepjong was. In elke stad een ander liefje. In elke stad andere geuren en smaken. Overal was het anders. Andere kleuren, zelfs andere geluiden. B – Zoals? A – Zoals wat? B – Welke geluiden zoal? A – Van de santouri, de conga’s, percussie, de luit en de lier en … B – Leerde u zelf ooit een instrument bespelen? A – Ik kocht ooit een lier, het was een koopje in Griekenland, Kreta. Kijk, zoals dit beeld van Orpheus, waarvan ik met mijn gsm een foto nam. B – Dat is wel mooi. Ik ken iemand die… A – Kan je de muziek al horen? Zo’n mooi geluid! … A – Probeer alstublieft. B – Ja, jaja! Heel zuiver, één klank, er komt steeds een klank bij, de muziek zweept op en… A – Je hebt het helemaal begrepen! Je ziet wat je voelt. … B – Voorzichtig nu maar. Zo opspringen van de bank. A – Ik sta nog recht. Ik heb zin om te wandelen langs die beelden. Vergezel mij alsjeblieft. B – Het zou voor mij een hele eer zijn, om de verhalen uit uw mond te horen. (staat op en draait zich helemaal naar A toe) … A – Leentje! Jou had ik hier niet verwacht. Ik wandelde en … B – Dag opa, was u weer aan het gidsen voor toevallige passanten? A – Ja, maar ze is weg. Ik praatte hier met een jonge dame… Ik zie haar niet meer. … B – Kom, we wandelen langzaam terug naar oma. Ze zal wel ongerust zijn nu. Het wordt ook frisser. Ik was toch net op weg naar uw thuis. A – Ja, die oma. Altijd voor anderen bezig. Jij lijkt zo hard op haar. Ze zou warme hutsepot maken vanmiddag. Je blijft toch lunchen? B – Ja hoor. Vertelt u dan aan tafel verder? A – Verder vertellen? Waarover dan? Vertel jij eens over je school? Waarom zit je nu niet in de les? (stappen arm in arm het park uit, het bankje blijft achter)

Anemos

3 0

Bankgeheim

A: Lies! Ben jij dat? B: An! Hoe lang is dat geleden? A: Even denken, dat moet zeker een jaar of acht zijn, schat ik … minstens. B: Wat een toeval! Kom, ga toch zitten. A: Oké, waarom niet? B: Hoe gaat het met u? A: Interesseert jou dat dan na al die jaren? B: Ja natuurlijk, ik heb vaak aan u gedacht. A: Echt, Lies? Waarom? B: Ik weet het niet, af en toe flitst ge door mijn hoofd. A: Ah ja? B: Ik wou dat het vroeger allemaal anders was gelopen, geloof me. A: Tja ... Is het eigenlijk nog wat geworden tussen jou en Jan? B: Nee, niet echt. We zijn, denk ik, een maand of vier samen geweest. A: Jullie waren niet echt voor elkaar geschapen, zeg maar. Dat dacht ik toen al. B: Dat is iets wat ik nooit zal weten, spijtig genoeg. Op een morgen lag hij in zijn huis beneden in de gang, onderaan de trap. Met een gebroken nek. A: Gebroken nek? Dood? Wat is er dan gebeurd? B: Geen idee, niemand weet het. Hij is waarschijnlijk over iets gestruikeld en naar beneden gevallen. Dat beeld, An, dat beeld van hem daar in die gang, dat krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. A: Verschrikkelijk! B: Ik was er kapot van. En daarna was er het gerechtelijk onderzoek. Alsof iemand van ons hem iets had aangedaan. A: Djeezes. B: Het was de hel. Vooral de dagen nadien. Eerst was er de lijkschouwing en daarna werd iedereen verhoord, vrienden en familie. Allemaal. A: En, hebben ze iets gevonden? B: Nee, er was niks te vinden natuurlijk. Een ongelukkige val, dat kan iedereen overkomen. A: Ik mag er niet aan denken, zo alleen sterven. B: Heel erg. Ik had achteraf zoveel schuldgevoelens. Als ik die nacht bij hem was blijven slapen, leefde hij nog. A: Als, als, het heeft geen zin om daarover na te denken, Lies. Het is gebeurd. B: Waarschijnlijk wel, ja. Doet dat nieuws u dan niks? A: Jawel, natuurlijk wel. Maar het leven gaat verder. B: Ik ben toch een lange tijd niet mezelf geweest. A: Ik ook niet, Lies. B: Nee … natuurlijk niet. A: Gelukkig heb ik niet lang na heel het gedoe met Jan de man van mijn leven leren kennen. We zijn hals over kop getrouwd en we hebben een zoon van zeven en een dochter van zes. B: Dat doet me deugd, An. Ik ben blij voor u. A: Waarschijnlijk was dat nooit gebeurd als Jan en ik samen waren gebleven. Eigenlijk heb je me geholpen als je het zo bekijkt. B: Gij zijt niet veel veranderd. Altijd het positieve zien in alles. A: Zo goed ken je me niet. B: Genoeg over het verleden. Kijk! A: Wat een mooie ring. B: Ik moet er zelf nog aan wennen. Mijn vriend heeft me gisteren gevraagd of ik met hem wil trouwen. A: Proficiat. Zijn dat diamanten? B: Ja! Echte diamanten! A: Die hebben zeker een fortuin gekost. B: Ik denk het ook, het mag wel. Ik heb er zes jaar op gewacht. Ik heb hem wat moeten aanmoedigen, maar gisteren zat hij ineens voor mij op zijn knieën. A: Zes jaar is een hele tijd. B: Er was altijd wat anders. Of hij had het te druk of hij was er nog niet aan toe … A: Mannen hebben altijd zwakke uitvluchten. B: Op een dag heb ik hem gewoon gezegd: manneke, het is nu of nooit en als het nooit is, zijt ge me voor altijd kwijt. A: Dat moet indruk gemaakt hebben. Erg subtiel was je nooit. B: Subtiel? Daar komt ge nergens mee. Mannen hebben duidelijke taal nodig! A: Daar kan je wel eens gelijk in hebben. B: Kent ge dat, een man die u zot maakt van verlangen? Zo een vent waarop ge niet kunt wachten tot hij naar huis komt en die dan de kleren van uw lijf sleurt? En gij die van hem? A: Ja, dat ken ik wel, ja. Dat blijft niet duren. B: Hij is dan nog knap ook met zijn donkere krullenkop en zijn wijze ogen. Zie, ik word weer helemaal week. En ik moet hem drie dagen missen. Ik hoop dat ik het overleef. A: Je hebt het wel flink te pakken. B: Vorige week hebben we onze zesde verjaardag met ons tweeën uitgebreid gevierd, alles erop en eraan. Hij had een kamer gehuurd in een gezellig hotelletje aan zee. Niet zomaar aan de Belgische kust, hè. Nee nee! Aan de Franse kust. Hij verwent me rot, An. En zo romantisch! Dinertje, lekkere wijn, een filmpje en de zaligste seks. Hij is écht goed in bed. Onze lijven zijn gewoonweg gemaakt voor elkaar, dat kan niet anders. A: Je bent nog altijd dezelfde flapuit, Lies. B: Ik heb geen geheimen, hè An. Hoe zit dat bij u? A: Ik ben gelukkig getrouwd, echt. Ik heb een lieve, zorgzame man die altijd voor me klaarstaat. Ook voor de kinderen. Een zakenman in hart en nieren, dat wel. Maar dat houdt de spanning in onze relatie. De vonken vliegen er bij ons ook nog regelmatig af. Ik zie hem doodgraag. B: Dat is tof voor u An. Ik heb u altijd zo een man toegewenst! Misschien gelooft ge dat niet, maar het is zo. A: Daar twijfel ik wel wat aan, eerlijk gezegd. B: Kom zeg, het verleden is het verleden. Daar gaan we nu toch niet meer onnozel over doen. We zijn allebei gelukkig. A: Ja, dat ben ik. Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed. Niet zomaar vlug, vlug een half gesmeerde boterham met wat kaas en een kop lauwe koffie. Nee! Een uitgebreid ontbijt met vers sinaasappelsap, heerlijke broodjes, een zachtgekookt eitje, een glaasje cava en een rode roos op mijn bord. Zalig! Zomaar … alsof hij iets goed te maken had. B: Ziet ge! Dat is wat ik bedoel! Geweldig, zoiets. Dat zijn pas echte venten. A: Ja, dat vind ik ook. Nadien hebben we een halve dag in bed liggen vrijen. Niet te stoppen. Hij niet en ik niet. We hebben gevrijd alsof ons leven ervan afhing. Elke hoek van de kamer hebben we gezien. B: Zalig, An! Gij verdient dat echt. A: Ja … dat mag je wel zeggen. B: Als ik iets heb geleerd is het wel dat ge geluk moet vasthouden. A: Wijs gesproken, Lies. Daar denk ik hetzelfde over. B: Wij zijn het met elkaar eens. Dat vind ik nu echt wel tof na al die miserie van vroeger. A: Wie had dat ooit kunnen denken, hè Lies? B: In mijn wildste dromen niet. Eerlijk! Ik heb altijd gedacht dat je me voor eeuwig haatte. A: Hoe was le Crotoy, Lies? B: Wat bedoel je? A: les Tourelles? B: Waar hebt ge het over? A: Ik heb iets voor jou. Hier … kijk. B: Een factuur? A: Bekijk het maar eens goed. Het is de rekening van een hotel. B: Wat? A: De rekening van het hotel in le Crotoy. Le Crotoy! Ik kan het nog niet geloven. B: Hoe komt gij hieraan? A: Deze morgen stond mijn man in de douche te zingen. Zijn telefoon lag naast ons bed en hij kreeg een sms. B: En? A: Ik heb het bericht gelezen natuurlijk. En daarna heb ik door alle berichten gescrold. Het was niet moeilijk om alles samen te puzzelen. B: Ik weet niet goed wat ge bedoelt. A: Die sms kwam van jou, Lies. B: Wat? A: Lies Cottenjé. Hoeveel Liesen Cottenjés ken ik, denk je? B: Maar … A: Peter Torres? Misschien zegt die naam jou iets? B: Peter? Ja, natuurlijk. Dat is mijn verloofde. A: Peter is mijn man, Lies. MIJN man. B: Wacht twee minuten. Wat is dat voor een verhaal? A: De grote zakenman reist wat af! Van jou naar mij en van mij naar jou. B: Alstublieft An! Zijt gij nu ineens zot geworden? A: Eén keer googelen en ik had jouw adres. Ik heb vanmorgen tegenover jouw huis gewacht tot je naar buiten kwam en ben je naar hier gevolgd. B: Mij gevolgd? Maar enfin! A: Hoe je het weer voor elkaar hebt gekregen of wat hier speelt, weet ik niet, maar ik laat het niet gebeuren, Lies. B: Gebeuren, gebeuren, wat gebeuren? A: Als ik jou nog één keer zie, doe ik je wat aan. Knoop het in je oren. Ik meen het. En Peter is geen haar beter. Zo gemakkelijk komt hij er niet vanaf. B: Wat bedoelt ge? Waar is Peter? A: Thuis, in bed. Hij is gisteren in al zijn onstuimigheid van de trap gevallen. Maar geen schrik, hij krijgt de beste zorgen. Die van mij. Jullie zien elkaar nooit meer. B: An? A: Blijf uit mijn vaarwater, lelijke onderkruiper. Of wil je dat er nog meer ongelukken gebeuren? Je bent verwittigd. Nog een fijne dag.

Kristin Huyghe

0 0

Nieuws

Vier tips voor sterke dialogen

Nieuws

Vier tips voor sterke dialogen

Nieuws

Zijn betere lezers betere schrijvers?

Nieuws

Zijn betere lezers betere schrijvers?

Wedstrijd

Het Bankje

Deadline 15 mrt. 2021

Wedstrijd

Het Bankje

Deadline 15 mrt. 2021

Cursus

Masterclass Storytelling: Je leven als heldenreis | follow your bliss

Start op 20 dec. 2020

Regio Buitenland

Cursus

Masterclass Storytelling: Je leven als heldenreis | follow your bliss

Start op 20 dec. 2020

Regio Buitenland

Cursus

Zelf je podcast maken

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Zelf je podcast maken

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario's schrijven

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario's schrijven

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario voor een stadsspel in Mysterieus België

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario voor een stadsspel in Mysterieus België

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario voor een moordspel

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Cursus

Scenario voor een moordspel

Start op 15 dec. 2020

Regio Online

Nieuws

Ontdek het cursusaanbod voorjaar

Nieuws

Ontdek het cursusaanbod voorjaar

VERZIN uitgave

Toneelschrijven, pseudoniemen en de illustere Elena Ferrante

VERZIN uitgave

Toneelschrijven, pseudoniemen en de illustere Elena Ferrante

Burn

SCENARIO - BURN 1. INT. – TENT – AVOND Kooltjes gloeien dieprood en vlammen likken het hout erboven dat knispert en knettert. Kleine stukjes ontploffen, ze lanceren gensters in de koude lucht. De boord van het vestje van KRIS (40) scheert rakelings langs de vlammen. Ze haast zich de tent in en zoekt een plek achteraan tussen feestelijk aangeklede mensen die roezemoezen met een buur of naar voren kijken. Ze ploft neer op een vrije plek en fatsoeneert een losgekomen haarlok. Dan ziet ze de afdruk van teveel fond de teint op haar smartphonescherm. Ze wrijft fanatiek over haar wangen om het te veel daar weg te halen, checkt of het haar vingers hangt. Tenslotte veegt ze ook haar smartphone schoon. MARC (50), ‘strak in het pak’- CEO, tikt op de microfoon. MARC Waarde collega’s, nu Kris ons ook kon vervoegen, dank u Kris, kunnen we verder gaan. Kris schrikt op, wordt rood en snelt naar het podium met de smartphone nog in de hand, gehinderd door kokerrok, hakken en haarlok die weer los is. MARC (CONT’D) Zoals jullie weten heeft Kris sinds het vertrek van onze vorige sales directeur heel hard gewerkt om zijn vertrek op te vangen. Vanavond wil ik het nog hebben over een definitieve invulling van die functie, maar eerst... de sales resultaten. Marc overhandigt de microfoon aan Kris. Kris draait zich naar de zaal. Haar telefoon begint LUID TE RINKELEN. Onhandig en luid, door het botsen van de microfoon tegen de smartphone, schakelt ze de telefoon uit en glimlacht verontschuldigend naar de zaal. In de zaal zit IRIS (28, zwaar opgemaakt). Ze zwaait bedekt maar vrolijk naar Kris. Kris schraapt haar keel en de eerste slide verschijnt. Bovenaan staat in het groot “Draft”. Kris ziet het meteen. KRIS Iris,… dit is niet de juiste versie! Iris gebaart “ik weet van niks”. Kris draait zich naar Marc die nog steeds op het podium staat. KRIS (CON’D) Marc,… sorry. Nee. Dit zijn niet de juiste cijfers. Ze draait weer naar het scherm, pauzeert even vol ongeloof, maar kijkt dan de zaal in met herwonnen zelfvertrouwen. KRIS (CON’D) Niet erg. Ik ken ze van buiten. Dit jaar hebben we in verschillende divisies… Marc doet een stap naar voren, en onderbreekt Kris. MARC Kris..., Kris, misschien dat we toch beter even de juiste visuals zoeken. Marc komt tot in de persoonlijke ruimte van Kris en neem haar microfoon ook vast. Hij fluistert. MARC (CON’D) Geeft niks meisje, we lossen het straks wel op. Kris laat de microfoon los in ongeloof en blijft staan. Marc richt zich tot de zaal. MARC (CON’D) Dames en heren, Kris heeft echt hard gewerkt de voorbije periode. Kris is mama van twee kinderen, De blik van Kris dwaalt naar Iris die “what the fuck” lipt. MARC (CON’D) dus het was ongetwijfeld niet gemakkelijk voor haar om dat te combineren met alle verantwoordelijkheden die ze er plots bij kreeg. Maar geloof mij, ze heeft dat uitmuntend gedaan. Iris gesticuleert met een vinger onder de neus dat ze ernaar kan fluiten. Kris lipt discreet terug “fuck” MARC (CON’D) Maar er is verbetering op komst, lieve Kris. Daar zullen uw kindjes blij mee zijn. Kris hoort haar naam en kijkt naar Marc. MARC (CON’D) Ik stel u allen voor, Olivier de Blanpain, onze nieuwe account director. OLIVIER (32, gladjanus) stapt onder applaus het podium op, hij loopt de perplexe Kris dynamisch voorbij en schudt hartelijk de hand van een glunderende Marc. Kris kijkt een tel naar het tafereel, ontwaakt uit haar verlamming en daalt af van het podium. Iris staat op en worstelt zich langs benen van de zittende mensen die haar scheiden van het gangpad, maar ze is te traag. Ze reikt nog net met haar hele lichaam naar Kris om haar tegen te houden wanneer ze voorbij loopt, maar mist nipt. Kris ziet het, schudt “neen” en beent door naar achteren.Ze pikt haar handtas op aan haar stoel en loopt verder. Het applaus houdt aan. 2. INT. – GANG VOOR HET KANTOOR VAN MARC -DAG Tekst: “Eerder die dag” De deur van het bureau van Marc gaat open. Olivier neemt met een handdruk afscheid van Marc. MARC Tot vanavond dan. Marc loopt even zijn kantoor weer in, pakt zijn jas en doet hem in de deuropening aan. Marc sluit de deur, wanneer Kris langs komt. Ze heeft een jeansbroek en leren jasje aan en haar autosleutel in de hand. MARC Ah, Kris, klaar met de presentatie? KRIS Yep. Helemaal klaar. Kris moet plots een misselijke oprisping bedwingen achter haar hand. Marc kijkt bedenkelijk. MARC Ja. Zeg, euhm, kan je de salesresultaten van de twee merken toch apart presenteren? Niet op dezelfde slides. KRIS De presentatie is af Marc. Ik moet mij thuis ook nog gaan omkleden. MARC Het lijkt mij toch beter zo. Stuur maar naar Iris als je klaar bent, die zet de presentatie dan klaar vanavond. Kris kijkt hem met ongeloof aan, ze prutst aan haar autosleutel. Marc wacht haar reactie niet verder af. MARC Bon, ik ga mij omkleden, tot straks! Marc loopt over de open space kantoorruimte naar de uitgang. Hij groet de laatste twee collega’s die aan het inpakken zijn. MARC Mannekes, op tijd zijn straks, hein. Hup hup, de laatste doet het licht uit. Kris staat met haar rug tegen de muur naast de deur van het kantoor van Marc. Kris krijgt weer een oprisping, ze sluit een moment haar ogen en loopt dan terug naar haar eigen bureau, weg van de uitgang. De grote plateau waar haar bureau staat is leeg en schemerdonker, alleen haar computerscherm geeft nog licht. Kris gooit haar sleutel neer op het bureau, opent nog rechtopstaand een bestand, maar bedenkt zich dan. Ze draait een kwartslag en loopt naar het lege kantoortje met glazen wanden in de hoek. Ze checkt even of niemand kijkt. Ze opent de deur, loopt tot achter de grote leren bureaustoel die ze even streelt. Ze neemt voorzichtig plaats. Ze straalt. Kris wijst 1 na 1 naar denkbeeldige personen in de ruimte. KRIS Gij: presentatie aanpassen, hup hup! en gij: haal mij ne milkshake! en gij: danske doen! Kris proest giechelig, maar dan wordt ze serieus. KRIS (CON’D) Fuck Marc. Kris zucht, heist zich weer recht uit de luxueuze leren bureaustoel en loopt langzaam terug naar haar werkplek op de eenzame en donkere plateau. Ze gaat aan het werk, enkel verlicht door het blauwe licht van haar computer. 3. INT. – TOILET – AVOND Kris zit in haar feestkleren op de wc, kokerrok op de enkels. De deur is toe. Voor haar ligt een handboek Frans van het vijfde leerjaar op grond, met woordenlijstjes en prentjes van hout, een kachel, een vuurtje,… Kris zit te prutsen aan het cellofaan rond een kartonnen doosje op haar knieën. KRIS Hout. ROBBE (10) Bois. Le bois. Kris haalt een zwangerschapstest uit het doosje, neemt de dop eraf en plast erop. KRIS Branden ROBBE Brûler? LUCAS (5) trekt de wc deur open. KRIS (verschrikt) Lucas! LUCAS Mama, ik voel mij niet goed. KRIS Ga naar papa. En doe die deur toe! Lucas loopt weg. Kris hangt vooruit om de deur te sluiten zonder de test te tonen, maar Robbe doet het snel voor haar. Kris haalt de zwangerschapstest boven en kijkt, maar alleen het controlestreepje is al zichtbaar. KRIS Vuur ROBBE Ja, wacht, ik weet het… Kris ziet na het eerste lijntje, een zwak tweede lijntje blauw worden. KRIS Merde! ROBBE (verbaasd) Merde? KRIS Nee, Robbe, Feu. Merde betekent kak. (tegen zichzelf) no fucking way. Nee, nee, nee, nee, nee, nee,… Tranen springen in haar ogen. 4. INT. – WOONKAMER – AVOND Kris komt uit de wc met de test discreet in de hand. Ze duwt Robbe vriendelijk maar kordaat opzij, loopt door de korte gang naar de woonkamer en kijkt rond. KRIS Bon. BART (40) ligt een volwassen strip te lezen in de zetel. Lucas ligt in de andere zetel triestig te zijn.De woonkamer is rommelig door verspreide strips, een gitaar, kleren en lego. Het open haardvuur brandt en knettert. Robbe gaat bij zijn broer zitten. Kris marcheert naar het haardvuur en gooit de test erin en draait zich om. Kris wijst naar Robbe KRIS Gij. Trek uw plan met dat Frans. Leg er een blaadje op en vraag uzelf op. Kris wijst naar Lucas KRIS(CON’D) En gij, klein spook, beetje flink zijn. Luister naar uwe papa. Kris kijkt naar Bart. KRIS(CON’D) En gij. Los het hier op. Ik moet door. BART Wat was dat in het vuur? KRIS Ik moet mij haasten. Kris doet haar naaldhakken aan die naast de zetel staan. BART Gaat het schat? Kan ik u helpen? KRIS Awel ja. Beter laat dan nooit zeker? Ze pakt haar handtas, en vertrekt. 5. INT. TENT – AVOND Het applaus in de tent sterft uit, Olivier neemt het woord, Kris is bijna aan de uitgang van de tent OLIVIER Dames en heren, ik ben verheugd om jullie nieuwe sales director te mogen zijn… Kris loopt naar buiten, handtas over de schouder, hand op haar buik. 6. EXT TUIN – AVOND Het bedrijfsgebouw is een mooi verlichte hoeve met rieten dak. Kris komt uit de tent en loopt de tuin in waar overal hoge receptietafels met bloemstukje en hapjes, daartussen verschillende vuurkorven. Kris stop aan een receptietafel vlak naast het gebouw, waar verdroogde klimplanten in een houtwerk opklimmen naar het rieten dak toe. Kris begint te snikken, ze leunt op de receptietafel en kijkt naar beneden. KRIS Fuck. Door haar tranen heen, zet ze plots een stap achteruit en ze STAMPT een vuurkorf met geweld om. De korf tolt, valt dan toch en rolt naar de klimplanten. Kris kijkt geschrokken. De gloeiende kooltjes hebben weinig tijd nodig om de onderste verdroogde klimplanten vlam te doen vatten. Kris kijkt gefascineerd naar de vlammen, met de tranen in de ogen, maar kalm nu. Het vuur ontwikkelt zich verder, de vlammen likken al een paar meter hoog. Kris kijkt om zich heen. Niemand heeft de brand opgemerkt. Ze aarzelt. Ze laat haar handtas van haar schouder glijden, en begint erin te zoeken, zonder haar ogen van het vuur af te halen. Ze vindt haar autosleutel. Kijkt ernaar. Omklemt hem, kijkt naar de parking waar haar auto staat. Kris kijkt weer naar het vuur, maar ziet zichzelf in de reflectie van het schuifraam naast het vuur. Kris kijkt zichzelf enkele seconden in de ogen, vlammen op de zijkant. Zonder weg te kijken, legt ze haar hand op haar buik. Dan rommelt ze plots gericht en gehaast in haar handtas, vindt haar smartphone, drukt een nummer en houdt de telefoon aan haar oor. 7. EXT. - TUIN – AVOND Kooltjes gloeien onderaan een vuurkorf, en worden door een korte dikke straal van de brandweerslag gedoofd. De brandweerman wandelt met de slang in de hand terug naar de brandweerwagen, iedereen is aan het opruimen, de zijkant van het kantoorgebouw heeft rookschade. Hij passeert Kris die voor zich uitkijkt naar de ravage. Marc komt van de andere kant op haar af. MARC Ja, wadde. Kris reageert niet MARC(CON’D) Nog een geluk dat uw presentatie niet juist was. Kris kijkt met ergernis naar Marc. MARC(CON’D) Allez ik bedoel anders had ge de brand niet opgemerkt. … Meiske toch. Ge moet dan maandag maar eens door die jaarcijfers gaan. Met Olivier. KRIS Ik ben geen meiske. En ik moet niks. Daarbij, ik heb uwen Olivier gegoogled. Hij heeft vier kinderen. Kris rolt met haar ogen KRIS (CON’D) Hoe gaat dié dat combineren? Seriously Marc. Steek uw cijfers waar het licht niet brandt. Marc kijkt verbaasd. Kris loopt naar haar auto draait zich nog even om en zwaait “bye-bye” met haar autosleutel. KRIS Salut, Marc. 8. INT. - RESTAURANT – AVOND Kris hangt heerlijk alleen in de zeteltjes bij Starbucks,benen op het lage tafeltje voor haar. Ze heeft een grote gepoederde latte in haar handen, en oortjes in waardoor een vrolijk liedje klinkt. Kris glimlacht volmaakt gelukkig. Rond haar is het super druk, hippe jongeren komen en gaan, lachen en roepen, maar ze merkt er niets van. Buiten sneeuwt het.

Tine Tytgat

0 0

Steels

De wind blaast over mij heen. Een lichte tinteling door de lok haar die mijn wang streelt. Ik geniet. Alsof ik moet getroost worden. In de verte een sussend repetitief geruis. Ik laat me wiegen. Diep adem ik in. Een vertrouwde geur vult mijn wezen en ontlokt een glimlach. Ik knipper even en geef de wereld de tijd om zich aan me te tonen. Mijn wimpers sluiten de toegang resoluut af. Stroef zoek ik voeling met een lichaam dat niet van mij lijkt. Ik adem uit. Verlaten, denk ik meteen. Voorgoed.

SaraDS

5 0