Zoeken

Ons vel (onder constructie...)

Ons vel een overrompeling Getekend door Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat we wisten of niet Alle krullen Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen. Later als ik groot ben Later als ik grond ben zoals toen ik begon

gev(v)eld

Wankel. Een boom van een vent, maar dan zonder wortels. Een tank van een man, wat weinig goeds voorspelt. Hij stelde Mijn stam Is uit deze eikel gegroeid En vertakte om met logge slagen weg te bomen Hij kapte ermee ook al zagen we in een natte ooghoek in een plooi in de kamer een grote bijl die nu zou zwijgen. Hij zong toen alleen Nog tot vogels. Week papier en het bleek pal hier te vellen.

g ekEr f D

De woorden vallen uit mijn mond Als paarden De hals halfslachtig opengelegd bloot te leggen wat er ontbeert De klanken die breken op mijn onderlip Die een beetje bloedt Ze is ontkleed In die twee voegen van haar krult nog wat plezier misschien is dat wat rimpels zijn Ik heb altijd van hoektanden gehouden En toen braken ze braken; elke keer opnieuw maar ik drink nu niet meer Ik rook bloemen je zegt naar mei kaken spannen zinnen vallen uit de grond In paren want wij mannen spreken met twee woorden en soms met gespleten tong Als een slang maar scherper dan een schaar Ik dek ze onder

verveling van de regen

verveling van de regen wijnglas op het terras een hand naar haar voet het glas neemt een vlucht wel twaalf mensen kijken naar boven totdat de tulpen weer rechtop gaan staan verveling van de regen braadkip op de tafel haar hoofd draait om zwaarlijvige keukenmessen het tafelkleed doet niets meer dan liggen als tulpen

Ingrid Strobbe

liefdadig

Zet meneer hier in de grond om te schrijven. Had ik kunnen zeggen. Wierook het dit water langs ons om te zingen Had je kunnen zeggen Je zijderoutes kunnen ook leeg zijn Als stof van papier Je zweeg Metaal zeg je soms dingen die raken en roesten En vallenEn vallenzijn.

Iets met pijn en hoorns

Hier loopt een woudhier en hierVan de woudlopergeen spoor Hij is toch Net zoals een dierMaar dan met voetenEn zijn handen al zijn ze ruwstrelen vacht en hijeet de viervruchtendie hij vond fonkelenFeestelijkEn ze lesten zijn dorstOnze ogen kruistenonze geweien niet wantik had nog geen paar;Kreeg het pas nadienEn ik zie hem soms nogsindsdie keer.

TREKKEN

De bodem zoog mij aanIk zou mijn voeten plantenVan de bergen kreeg ik luchtEn met vijf vierde van mijn gewichtWas ik aan het zweven.

-

Over spanning De hele batterij tegenover hier Tot het heetst van de strijd Op breekt Als voorarmen Hoe we schaak; Wanneer we hier staan Op ons huiselijk blauw wit ruitpatroon. Druilerig veld bewerken we elkaars vlees waar we staan opgesteld Niet terrein Ook al is het verkend Ge schild erd Als de natte onderbenen Wat blonk afgemat Streven en sterven liggen verrassenddicht bij elkaar De oppervlakte kent woedegeen verdriet Onze zwaarden zullen een brug slaan Dwars door onze afstand De vlaggen klapperen In de mars mijmer ik stil voor Venus Baniergeratel wind onder de mantels kou in de leden Bloed sijpelt binnen modder uit de lijven Zeeg neer Geschreeuw Gehouw De stroom De spanning Vuur Alles versplintert Verbleekt Zelfs de herinnering aan Als het laatste gebot.

Als eerbeton

De stichters van hun samenleving Hun samenkleven. Ze werden gevierd op hun pleinen in hun dagen en gevierendeeld in het gemompel tussen opeengeklemde kaken. Ze spraken Van rupsbanden en wormgaten Alles dat gluipt en kruipt.

Heel veel zout water

Vochtige wimpers, zachte wimpers die me eraan herinnerde dat hard zijn niet altijd nodig is. De maancyclus zal hier ook mee te maken hebben- maar de tranen rolden zachtjes uit mijn ogen. Ik was aan het punt (of vraagteken) van geen terugkeer, alsof de golf me volledig overspoelde na er voortdurend te hebben overgesprongen. Hoeveel keer zou ik nog aanspoelen? Ik heb het koud, verschrikkelijk koud. Het water herinnert me aan je In het water voel ik me gewichtloos, zoals bij jou, maar vanaf ik het water durf te verlaten voel ik me zwaarder dan ooit (ook de sporen zijn nog zichtbaar) Ik moes de naïveteit achter me laten en verdergaan, jou achter me laten en verdergaan. Maar hoe komt het dat ik altijd dicht kom maar niet dicht genoeg? Het begon met kietelen maar daar stopte het voor mijn gevoel ook. Geen vlinders Die had ik niet, wel was ik enorm stijf door hard terug te vallen in de realiteit Ik brokkel steeds meer af zonder waarschuwing- let op als je voorbij passeert- ze hebben nogal de intentie van te vallen op momenten dat je het niet verwacht De kunst van het loslaten was mij niet geschonken, melancholisch zijn dat wel, dat wel

Leonie