Zoeken

Cursus

Van inspiratie naar toneeltekst - wordt uitgesteld!

Start op 24 apr. 2020

Regio Antwerpen

Cursus

Van inspiratie naar toneeltekst - wordt uitgesteld!

Start op 24 apr. 2020

Regio Antwerpen

Cursus

Schrijven voor theater: monologen

Start op 3 mrt. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Schrijven voor theater: monologen

Start op 3 mrt. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Van scéne naar scéne

Start op 8 feb. 2020

Regio Antwerpen

Cursus

Van scéne naar scéne

Start op 8 feb. 2020

Regio Antwerpen

Cursus

Monologen en dialogen

Start op 5 nov. 2019

Regio Antwerpen

Cursus

Monologen en dialogen

Start op 5 nov. 2019

Regio Antwerpen

Project Me

Project Me Een toneelstuk over een rotpuber, Facebook en Sponge Bob   Korte inhoud   2 Decor  2 Overzicht scènes  3 Acteurs  4 Personages  4 Vooraf 5 Mama, mag ik 6 Wel wat mensen 13 Kwestie van dat interview 24 Dag meneer de burgemeester 33 Inbunkering en desoriëntatie 42 Frank  44 Waar is dat feestje 49 Waar is Sylke? 52       Korte inhoud Een toneelstuk over een rotpuber, Facebook en Sponge Bob in zeven scènes en een half. In september 2012 maakt een vijftienjarig meisje uit Haren een Facebookevenement aan voor haar verjaardagsfeest. In mum van tijd zeilt het verder op Facebook onder de vlag Project X, een film die verhaalt hoe de ouderlijke woning wordt getrasht door een massa tieners die uit zijn op een stevig feestje. Deze fictieve nachtmerrie werd bitter reëel voor het jarige meisje en haar omgeving. Haar Facebookevenement werd gehackt om er de utopie van het feest der feesten te beleven: Project X. Dit toneelstuk heeft de feitelijke gebeurtenissen in Haren 2012 als uitgangspunt, maar integreert ook de drijfveer van de personages in de film: verlangen naar populariteit. Zet daartegenover ouders die hopeloos trappelen om de snel veranderende tijden bij te benen en je krijgt Project Me: het relaas van een opgroeiende tiener en zoekende ouders in een tijd waarin niets nog zeker lijkt. Decor Het fictieve dorpje Zelegem Het stuk speelt zich nagenoeg volledig af in de woonkamer van de familie Van Pael. Sommige gesprekken vinden plaats aan de voordeur, of in de hal die grenst aan de woonkamer. Door de ramen zien we de omgeving van het huis.  In de woonkamer kan een breedbeeldscherm aanwezig zijn waarop zichtbaar kan worden gecomputerd. Aan de andere kant staat eventueel een open keuken. Scène 6 is een monoloog van Sylke die zich afspeelt in een soortement voetbalkantine.       Overzicht scènes                                                     1.     Mama, mag ik Sylke en haar beste vriendin Meredith fantaseren over jongens. Meredith gaat naar een feestje, Sylke moet daarvoor wachten tot ze zestien is. Na een conflict over hoe weinig ze mag, besluiten haar ouders haar een sweet-16-feestje te gunnen. 2.     Wel wat mensen Het aantals genodigden voor Sylkes verjaardagsfeestje is uit de hand gelopen. Sylke wil de organisatie van het feest uitdenken, maar haar ouders willen het feest afblazen wegens de risico’s die een grote massa jongeren met zich meebrengt. 3.     Kwestie van dat interview Sylkes moeder wil de media gebruiken om de jongeren te ontraden naar het feest te komen. Hierdoor wakkert ze de belangstelling enkel aan. De media-aandacht groeit. 4.     Dag meneer de burgemeester De burgemeester bezoekt het gezin Van Pael om zijn beleid in deze materie te staven. Een social-media-expert levert de ware toedracht van het Facebookfeest. 5.     Inbunkering en desoriëntatie Op de avond van het feest zelf maakt iedereen zich klaar. Sylke en haar moeder, Celien, zouden familie bezoeken. Vader Paul is van dienst als brandweerman. Frank Buurman Frank komt vragen waar het feestje is. Wanneer Celien wil vertrekken, blijkt Sylke spoorloos. 6.     Waar is dat feestje Sylke staat te midden van mensen die ze niet goed kent in een voetbalkantine. Het is haar verjaardag, maar ze is in de steek gelaten door haar vrienden. Ze voelt zich niet op haar gemak. 7.     Waar is Sylke In het ouderlijk huis wachten Paul en Celien op hun dochter die uiteindelijk vermoeid binnenwandelt. Na een fikse uitbrander en een geslaagde verzoening, belt Mathijs aan. Sylke mag met hem gaan bowlen.     Acteurs Er zijn minimum 5 acteurs nodig: 3 actrices en 2 acteurs. Er zijn in totaal 11 rollen. De vijftienjarige Sylke en haar ouders zijn persistent aanwezig. Daarnaast kan een man, bij voorkeur een iets oudere, de rollen van de burgemeester, Frank, Mathijs (een jonge gast die niet noodzakelijk zichtbaar hoeft te zijn) en reporter 2 opnemen. Een vrouw, bij voorkeur iets jonger, kan de rollen van Meredith, Esmé, Reporter 1 en cameraman opnemen. Personages Sylke, vijftienjarige puber         Vijftien, net geen zestien, verliefd op Mathijs. Haar ouders zijn voor haar obstructies in de weg naar volwassenheid. Ze hebben nooit hoog gemikt, hebben nooit voluit geleefd, zijn niet bepaald mee met de snelveranderende tijd en hebben daarom afgedaan als voorbeeld in Sylkes leven. Terwijl de hormonen door haar lijf gieren, wil ze niets anders dan de wereld tonen dat ze klaar is voor volwassenheid. Paul, vader van Sylke: brandweerman, gelooft in een strenge opvoeding, maar de boog moet ook niet altijd gespannen staan, er mag al eens gelachen worden Celien, moeder van Sylke: secretariaatsmedewerkster, wisselvallig in haar betrokkenheid, dat ligt mogelijk aan haar wereldvreemdheid die haar onhandig maakt. Meredith, vriendin van Sylke : zelfbewuste, coole tiener die door haar puberteit lijkt te walsen, charmant en aanwezig Ronald Van Dingenen, burgemeester: burgemeester van de oude stempel vol goede bedoelingen: hij wil dicht bij de mensen staan, maar dit lukt hem niet zo goed, onderschat de complexiteit van de moderne tijd Esmé Tallouis, social media expert: onbetrouwbare hipster, wiens hart ligt bij het ding, niet bij de mens Frank, de buurman: vereenzaamde, oude rocker die mogelijk wat hersenschade heeft opgelopen in zijn wilde jaren Mathijs, alias Sponge Bob: toffe, jonge gast, geliefd om zijn mopjes Reporter 1: overijverige reporter voor de regionale tv Reporter 2: lyrische reporter voor de meerwaardezoeker Cameraman: extra     0.    Vooraf Gelieve uw gsm-toestellen voor deze voorstelling niet uit te schakelen. Blijf gerust en de gehele voorstelling lang verbonden met het globale netwerk van interconnectiviteit. Gelieve eenvoudigweg recht te staan wanneer u een telefoontje krijgt zodat wij onze aandacht gemakkelijker kunnen verdelen tussen u en de acteurs. U hoeft zich niet te schamen. In deze ruimte bestaat geen privacy.     1.    Mama, mag ik Sylke en Meredith hangen uitgezakt in de sofa te konkelfoezen terwijl moeder Celien het eten bereidt. Meredith:           Ik denk… Sponge Bob! Sylke:                    Wat? Da’s gemeen! Meredith:           Echt. Daar lijkt hij op. Hij heeft ook zo van die vierkantige beenderen vanonder aan zijn kin. (wanneer ze Sylkes teleurstelling ziet) Definitely Sponge Bob. Sylke:                    Oké, dan is die van u… Meredith:           Ja? Sylke:                    Gargamel. Meredith:           Nee! Sponge Bob is nog lief! Sylke:                    Gargamel ook. Meredith:           (om te lachen) Niet tegen smurfen en ik ben dol op smurfen. Je breekt mijn hart! Sylke:                    Nee! Gargamel is schattig! Meredith:           Niet zo schattig als Sponge Bob! Sylke:                    Da’s waar, maar Gargamel is sexy! Meredith:           You think? You crazy! Sylke:                    (serieus) Hij heeft echt wel iets. Meredith:           Ja, hé? Geef mij maar Gargamel! Sylke:                    Amai! Ik liever Sponge Bob, hoor! Meredith:           Ga je straks echt niet mee naar Fien? Please? Sylke:                    Mere, het is nu niet bepaald dat ik niet wil. Meredith:           Komaan, Sylke. Je kan het toch nog eens proberen vragen? Sylke:                   Nog ‘ns? Meredith:           Ik denk dat Sponge Bob komt. Sylke:                    Mama? Mama, mag ik straks mee naar een feestje bij Fien? Celien:                 Nee. Sylke:                    Zie je wel? Meredith:           Da’s zo zielig! Ik zou doodgaan! Celien:                 Van hoe laat tot hoe laat? Sylke:                   (controleert bij Meredith) Van acht uur tot … tien uur? Het hoeft niet lang te zijn, hoor! Celien:                 Nee, Sylke. Sorry. Sylke:                    Waarom niet? lien:                       Feestjes mogen vanaf je zestien. Sylke:                    Maar ik verjaar volgende maand!                                                           Celien:                 Dan mag je volgende maand naar een feestje! Sylke:                    Maar iedereen gaat! Celien:                 Niet zagen! Niet iedereen heeft het genoegen onze dochter te zijn. Sylke:                    Hopeloos. Meredith:           Maar mevrouw Van Pael, Sylke is echt de enige van de klas die niet mag van thuis. Mensen denken dat zij een probleem heeft. Sylke straft deze poging af met een tik op Merediths billen. Celien:                 Hoe lang ga jij al naar feestjes? Meredith:           Al twee jaar of zo. Van mijn dertien en een half, denk ik. Celien:                  En rook jij? Sylke en Meredith giechelen omwille van de absurde logica. Meredith:           Echt niet zeggen aan mijn ouders, mevrouw Van Pael! Celien:                  Als je belooft om in het vervolg Celien te zeggen. Meredith:           Oké, Celien. Sylke:                    Ei, da’s raar!   De deur gaat open. Paul, de vader van Sylke, komt binnen.   Paul:                      Hallo, hallo! Dag Meredith, wat een plezier om jou nog eens te zien. Meredith:           Dag Paul! Ze krijgt nog een billenklets van Sylke omwille van de vreemde familiariteit. Paul:                     Waaraan danken wij de eer? Meredith:           Het is straks feestje bij Fien en van hieruit is dat maar om de hoek. Paul:                     Blijf je hier dan ook slapen? Meredith:           Nee. Ik blijf daar. Of ik ga naar huis met de fiets. Ik weet het nog niet. Meneer Van… Paul! Paul, mag Sylke nu niet eens mee naar een feestje van Fien? Paul:                     Waarom zou ik ja zeggen als je het al aan Celien gevraagd hebt? Meredith:           Goede vraag, meneer van Pael! Daar had ik nog niet over nagedacht. Celien:                 Aan tafel! Meredith:           Dank jullie wel dat ik met jullie mag mee-eten. Celien:                                 Geen probleem, Meredith. We hebben nog zo graag dat je komt. En voor Sylke is dat ook plezant. Meredith:           Tijdens de paasvakantie zouden wij een week naar Zuid-Frankrijk kunnen gaan. Paul:                     Leuk. Welke streek? Meredith.           Dat weet ik niet. Mijn neef heeft er een boerderij. Celien:                 Heb jij een neef in Zuid-Frankrijk? Meredith:           Ja. Philippe. Hij is getrouwd met Tess. Ze hebben een boerderij en ik ga helpen. Paul:                     Dat is knap. Ik had zo meteen nog geen boerin in jou gezien. Meredith:           Ik kan zelfs boter maken. Helemaal op mijn eentje. Celien:                                 Da’s mooi. Dat moet je maar eens tonen aan ons. Wat heb je daarvoor nodig? Meredith:           Melk. Celien:                  Oh, dat koop ik zo in de supermarkt, als je wil! Sylke:                    Mama, Meredith wil iets zeggen. Celien:                  Ah, ja? Ik luister. Meredith:           Dus… Philippe en Tess hebben ons uitgenodigd om een week helemaal alleen de boerderij te runnen. Dan kunnen zij ook eens op vakantie.  Paul:                      Klinkt leuk. Sylke:                    Papa! Mag het? Paul:                      Wat? Sylke:                    Met Meredith naar Zuid-Frankrijk? Paul:                      Waar heb jij het over? Sylke:                    Dat heeft Meredith toch gezegd?           Paul:                      Wat dan? Sylke:                    Philippe en Tess hebben ons uitgenodigd op de boerderij. Paul:                      Celien, ken jij een Philippe of een Tess? Celien:                  Nee. Paul:                                     Zeg dan maar tegen Philippe en Tess dat het heel vriendelijk is van hen, maar dat wij al andere vakantieplannen hebben. We gaan deze zomer naar Noorwegen. Sylke:                    Ze hebben míj gevraagd. Niet jou of mama. Meredith en mij. Paul:                      Jullie twee? Sylke:                    En Kylie en Annick. Annick is er 21 en Kylie kan koeien melken. Celien:                  Het zal wel hard werken zijn, zo’n boerderij gerund door vier kiekens! Sylke:                    Mama! Mag het? Celien:                  We zullen erover nadenken. Sylke:                   Dan ben ik al een maand zestien. In de paasvakantie. Paul:                      Wie gaat er mee van begeleiding, Meredith? Jouw ouders? Meredith:           Die blijven thuis. Paul:                      Dan is er geen sprake van. Sylke:                    Zelfs Kylie mag van haar ouders! Paul:                                     Je mag nog niet naar feestjes, Sylke. Waarom zouden we jou dan alleen op reis laten gaan?  Sylke:                   Wij gaan niet op reis. Wij gaan daar werken! Anders kunnen Tess en Philippe niet met vakantie. Celien:                  Arme schapen! (lacht om haar eigen mop)                                 Hebben ze schapen? Sylke:                    Willen jullie er minstens over nadenken? Celien:                  Natuurlijk denken we erover na, liefje. Paul:                      Tuurlijk! (stilte) Merediths gsm gaat af. Ze heeft een opvallende gsm in een vouwtasje met vrolijk bengelende prullaria eraan. Meredith:           Sorry. Deze moet ik gewoon eventjes nemen. Het is Kylie! Ze loopt naar de hal, van waaruit we het gesprek kunnen volgen. Hallo Kylie? Mag je mee? Ja? Aaah! Jouw ouders zijn de max! Het wordt zoooo graaf! Stel je voor: een week zonder ouders! Ik zit bij Sylke. Wat dacht je nu? Tuurlijk niet! Ik vind het echt zo erg voor haar. Ik snap het ook niet. Dat zou wat anders zijn! Maar onder ons drieën wordt het evengoed de max!                                 (enthousiast gekrijs, dan stilte) Sylke:                    Ik mag nooit niks! Paul:                      Nooit íets, Sylke. Je mag nooit íets.                                 Je klinkt als een peuter als je zo spreekt. Sylke:                    En dan? Meredith:           (nog steeds in de hal) Kom je straks naar Fien?                                 Jeej! Dan kunnen we plannen maken! Celien:                  Sylke, meisje… Sylke:                   Ik word zestien en ik mag niks! Ik vraag toch niet om twee weken te gaan feesten op Sunny Beach? Ik wil mensen helpen op een boerderij.                                                Ik mag nooit iets. Celien:                 Nee, dat is ook niet waar. Meredith:           (op de achtergrond) Partyyy! (lachsalvo) Celien:                  Hoe ouder je wordt, hoe meer kansen je krijgt, maar je zal… Sylke:                    Nog eventjes moeten wachten? Ik wacht al heel mijn leven! Paul:                      Dan wacht je nog maar wat langer. Meredith:           (komt weer binnen) Stoor ik? Paul:                                     Kom gerust binnen, Meredith. Ik hoop dat we dan rustig kunnen verder eten. (stilte) Sylke:                   Jullie zijn mijn ouders. Jullie zouden mij beetje bij beetje moeten vertrouwd maken met vrijheid en verantwoordelijkheid, maar jullie zijn verkrampt omdat jullie zelf de wereld niet kennen! Paul:                     Sylke, ik wil niet dat je zo tegen mij spreekt waar andere mensen bij zijn. Meredith:           Het is oké. Wij delen echt alles. (tegen Sylke) Kylie mag mee. Sylke:                    Ik weet het!                                 En ík mag nooit íets! Sylke staat op en loopt huilend en boos weg.   Celien:                  Zal ik erachter gaan? Meredith:           Ik zal wel gaan. Meredith loopt achter Sylke aan. Celien:                  Zou ze echt zo weinig mogen? Paul:                      Een strenge opvoeding kan maar deugd doen. Celien:                                 Het is natuurlijk niet gemakkelijk als haar vriendinnen al die dingen al wel mogen. Paul:                                     Och, binnenkort veranderen de spelregels weer.  Celien:                 Da’s waar. De tijd vliegt!   Meredith komt de woonkamer weer binnen. Meredith:           Ze komt zo meteen wel naar beneden, maar ik moet ervandoor. Celien:                  Is ze al wat kalmer? Meredith:           Ja, hoor. Geen stress. Paul:                      Het spijt me dat je hier getuige van moest zijn, Meredith. Meredith:           Geen probleem. Da’s toch al langer een gevoelig puntje? Celien:                  Jullie zijn goede vriendinnen, hé? Meredith:           De allerbeste in de ganse wereld! Als jullie maar goed voor haar zorgen als ik er niet ben! Paul en Celien lachen. Meredith kust hen vaarwel. Celien:                  Dag Meredith. Meredith:           Dag Celien! Paul:                                     Amuseer je bij Fien! De volgende keer zal ze wel mee mogen, denk ik, als ze… Meredith:           Zestien is. Ik weet het! Celien:                  En blijf van die sigaretten af! Meredith:           Ik doe mijn best, mevrouw Van … Celien:                  Éh, Éh? Meredith:           Celien! Da-ag! Meredith gaat af.   Celien:                  Het is toch een toffe, hé, die Meredith. Paul:                      Ja. Ik vind haar matuur voor haar leeftijd. Celien:                  Dat vind ik ook. Matuurder dan Sylke. Sylke komt binnen.   Sylke:                    Mama, papa, sorry van daarstraks. Paul:                      Het is oké, Sylke. Sylke:                    Dus, het klopt toch nog dat ik naar feestjes mag als ik zestien ben? Paul:                      Natuurlijk, Sylke. Dat weet je. Sylke:                    Ik heb uitgerekend dat ik over drie weken en drie dagen zestien word. Paul:                      Op twaalf maart. Ja, dat kan kloppen. Sylke:                    Ik wil een feestje voor mijn verjaardag. Paul:                      Oké. Celien:                  Oké, Sylke. Dat lijkt ons wel haalbaar. Sylke:                    Ik bedoel niet gaan bowlen, of zo. Niet zoals elk jaar. Celien:                  Vond je die feestjes dan niet leuk? Sylke:                   Jawel, maar als ik zestien ben, is een feestje niet meer met de bomma naar het dolfinarium. Celien:                  Oké, dat snap ik. Sylke:                    Ik wil een echte fuif. Celien:                  Een fuif? Sylke:                    Met muziek en jongens en dansen. En bier. Paul:                      Sylke! Sylke:                    Niet veel. Voor iedereen een pint of zo. Celien:                  Oké, Sylke. Paul:                      Celien?! Celien:                  Dat moet ze ook leren, Paul! Met mate drinken. Paul:                      Alcohol remt de groei ontzettend af! Ook die van de hersencellen! Celien:                                 Over die pintjes hebben we het nog, Sylke. Mag de bomma komen naar je fuif? Sylke:                    We zien wel.           2.    Wel wat mensen Celien telefoneert met een feestartikelenverhuurbureau.  Sylke komt binnen en vangt het gesprek op. Celien:                                 Een partytent.  Van vier meter bij vier. Het zou wel leuk zijn mochten we er spots in kunnen hangen. Ah, die verhuurt u ook? Led- lampen, zegt u? Nee, we willen geen tent die smelt! Sylke:                    Is dat voor mijn feestje? Celien:                  (gebaart: “Ah ja, natuurlijk.”)                                 Wat zegt u? Vijf meter bij zes?                                 Dan moet ik onze tuin eens even nameten. Is dat met piketten? Sylke:                    (halfzacht, gemimeerd) Wacht! Nog niets bestellen! Celien:                  Wablieft? Ja?                                 (waait Sylke weg omdat ze zich niet kan concentreren) De luxe-uitvoering met vensters? Ah ja, ik zie het in de brochure. Mooi. Vensters zijn wel praktisch. Dan kunnen we af en toe naar binnen loeren. Naar binnen, ja. (lacht) Mijn dochter geeft een feestje. Sylke:                    (gebaart hevig van neen) Celien:                                 (mimeert dat Sylke geen aanstoot moet nemen aan haar opmerking) Het is voor volgende week: twaalf maart. Dat is zaterdag. We komen alles zelf halen, spots en alles, ja. Wacht, welke spots? Hadden wij daar al iets over…? Sylke:                   (neemt de brochure en duidt ostentatief een andere tent aan en dat het om háár feestje gaat) Celien:                                 Een ogenblik, alstublieft. Mijn dochter doet heel lastig en het is voor háár feestje.                                 Ja, Sylke? Sylke:                   We hebben iets veel groters nodig, mama. Zoiets misschien. (wijst op de brochure) Hoeveel mensen kunnen daarin? Celien:                                 Sylke, zoiets kunnen wij toch niet zetten? (gebaart dat het ook veel geld kost)                                 (in de telefoon) Een momentje hoor, we zijn er nog niet uit. Sylke:                   Laat die tent zo, mama. Ik geraak wel aan een mammoettent bij de mensen van de scouts. Celien:                 Een mammoettent!                                Ik heb die mensen nu aan de lijn, Sylke. Wat doe ik met die tent?                                Heb je spots nodig? En ballonnen? Sylke:                    Niet nu, mama. Celien:                 (kort) Mevrouw, ik ga moeten afhaken. Ik contacteer u van zodra we duidelijkheid hebben over wat mijn dochter wil. Het is per slot van rekening haar feest.                                Ze wordt zestien.                                Ja. Bedankt!. Celien:                 (geërgerd) Allez, vertel. Sylke:                    (ongelovig, blij) Mama, er komen echt keiveel mensen! Celien:                 Ah ja? Dat doet me plezier. Sylke:                    Nee, nee. Echt veel! Celien:                 Ja liefje, dat is héél fijn, maar een mammoettent kunnen wij niet zetten, hoor. Sylke:                    Dat weet ik. We moeten iets anders bedenken. Celien:                 Sylke, je weet toch hoe dat gaat? De mensen zeggen wel dat ze zullen komen, maar als het zover is dan liggen ze in hun zetel of ze vergeten je feest gewoon. Sylke:                    Mama! Celien:                 Ik heb het genoeg meegemaakt! Pas op, ze zullen allemaal zeggen dat ze zich niet goed voelen. Ze willen je niet kwetsen, hé. Sylke:                    Mama! Celien:                 Je beste vrienden eerst. Dat zal je zien. Ik wil je niet graag teleurgesteld zien, Sylke. Sylke:                    Mama, duizend achthonderdvierentwintig mensen! Dat is niet weinig, hé? Celien:                 Wablief? Dat kan niet! Sylke:                    Duizend vierhonderddrieëntwintig mensen, mama en het staat nog maar drie dagen op Facebook. Celien:                 Op Facebook? Sylke:                    Mama! Ik heb er zoveel vrienden bijgekregen de laatste dagen. In het begin dacht ik: ‘Ik word gek’, dus heb ik er niks van gezegd, maar nu is het duidelijk: echt iedereen wil naar mijn feestje komen. Kan je dat geloven? Zelfs Fien is jaloers! Denk ik. Celien:                 Ik wist niet dat jij zo populair was, Sylke. Zijn het je looks? Ik wist dat ik er voor iets tussen zat. Sylke:                    Mama-a! Celien:                  Hoeveel mensen komen er, zei je? Sylke:                   Duizend achthonderdvierentwintig mensen. Ik zal het je laten zien op Facebook. Sylke zet zich achter de computer. Celien:                  Maar Sylke, dat kan toch niet? Duizendachthonderd? Sylke:                    En vierentwintig. Celien:                  Maar allez! Je overdrijft! Is dat via die Facebook? Sylke:                    Het wordt de vetste party ooit! Celien:                  Maar allez, Sylke! Dit kan je niet menen. Dat kan toch niet? Sylke:                   Ja, echt zot! Als ik dit had geweten, had ik op privé geklikt. Er zullen natuurlijk wel veel mensen zijn, die niet komen. Dat weet ik ook wel. Meer dan de helft waarschijnlijk, maar dat is niet erg. Celien:                  Hoeveel mensen gaan er komen? Sylke:                   Geen duizend achthonderd, natuurlijk. Kijk, er hebben zelfs mensen uit Westerlo gezegd dat ze zouden komen. Where the fuck is Westerlo? Die mensen komen sowieso niet. Die klikken gewoon op alles wat ze op Facebook zien. Celien:                  Hoeveel komen er dan wel? Sylke:                   Ik denk, als er al meer dan honderd mensen écht komen. Tweehonderd misschien, dat het veel is.                                 Oh my God, I can’t believe it. Dit is zo spannend! Celien:                                 Maar waarom staat er hier dan dat er duizend achthonderd mensen komen? Sylke:                   Dat leg ik je nog wel eens uit, maar mama, je moet mij helpen want als papa dit ziet, schiet hij waarschijnlijk meteen in paniek. Dat zou zo spijtig zijn! We hebben een plan nodig. Misschien vindt hij het wel oké natuurlijk, maar het is beter als we een plan hebben. Wat denk jij, als we vragen aan de mensen van de scouts om… Paul wandelt bijna onhoorbaar binnen. Hij oefent zijn behendigheid in het swipen op zijn nieuwe  smartphone. Sylke heeft ondanks haar spraakwaterval toch op tijd de deur gehoord. In de volgende dialoog is Paul volledig geabsorbeerd door de mogelijkheden van zijn nieuwe smartphone. Hij kijkt nauwelijks op. Paul:                     Dag dames… Sylke:                    Dag papa!           Heb je hem gekocht? Paul:                      Ja. Tachtig euro, Celien. Dat is geen geld! Sylke:                    Wat is het geworden? Nokia? Sony? Blackberry? Paul:                                     Ongelooflijk wat dit ding allemaal kan! Ik kan mijn locatie bepalen en online de weg opzoeken. Ik heb dus geen gps meer nodig. En kijk eens naar de kwaliteit foto’s? Ik vind dat ongelooflijk. Ik heb zelfs een agenda om alles in op te slaan wat ik nog moet doen! Goed hé? Sylke:                    Dat kon je met je vorige ook. Paul:                      Echt? Wanneer gaan we aan tafel? Celien:                  Ik weet het niet. Wanneer denk jij aan het eten te beginnen?                                 Sylke en ik zijn bezig met de planning van haar Sweet-16-fuif. Sylke:                    Mama…   In het verdere verloop van de dialoog toont Paul een knap staaltje evenwichtskunst tussen controleren of er nog iets te bikken valt in de keuken en de verdere exploratie van zijn smartphone. Paul:                      Ah! Hoe vlot het? Sylke:                    Goed! Celien:                  Het gaat goed rond op Facebook, blijkbaar. Sylke:                    Mama? Paul:                     Dat is leuk! Staat het op Facebook?  (in de keuken) Eens kijken. Applicaties? Celien:                 (kan het nog steeds niet geloven) Ik wilde advocadocrème met perzikencoulis maken. Sylke:                    Mmh… Lekker. Maar is dat niet duur? Paul:                     (voor de ijskastdeur) Zijn er al rekeningen van het feest? Zeg, Sylke, waar vind ik het terug? Sylke:                    Op Facebook! Paul:                      Ja, daar zit ik nu.                                 (doet de ijskastdeur open) Ik ben nu op jouw prikbord, denk ik. Sylke:                    Oké. In die blauwe balk kan je teruggaan naar je eigen pagina. Paul:                      (verrast) Je hebt een evenement aangemaakt! Sylke:                    Ja, papa. Niet schrikken. Paul:                      Zeg, en komen er al een beetje mensen? Celien:                  Een kleine duizend achthonderd zegt Sylke. Paul, wat denk jij daarvan? Sylke:                    Dat zegt Facebook, hé. In het echt is dat nog wat anders. Paul:                      Hoeveel zeg je? Sylke:                    Duizend achthonderdvierentwintig. Celien:                  Sylke… Duizend achthonderd? Dat zijn er veel meer dan duizend! Daar begin ik zelfs niet aan. Dan trek je maar wat zakken chips open. Paul:                                     Ah, ja. Hier staat het… Duizend achthonderdvierentwintig. Oh, zo klein allemaal. Of zie ik nu zo slecht? Celien:                 Ze heeft het mij op de computer getoond. Paul:                     De computer, da’s gemakkelijk. Paul zet zich aan de computer en scrolt wat op en neer in de gastenlijst. En waarom ben ik niet uitgenodigd? Sylke:    (denkt dat hij een mopje maakt) Papa… Paul:                      Eventjes serieus… Wou je mij er niet bijhebben, of zo? Sylke:                    Het is mijn feestje. Jij bent er dan toch? Paul:                                     “Iedereen welkom op mijn feestje. Ik heb de hele wereld uitgenodigd via Facebook, maar mijn vader… die slaan we over.” Sylke:                    Wow! Ik  heb het niet zo bedoeld, hoor. Wacht, ik zal je toevoegen. Mijn vrienden zullen ook denken… Celien:                  Laat maar, Sylke! Er komen zo al genoeg gasten. Denk ik.                                Paul, alsjeblieft! Paul:                      Celien, het gaat mij toch niet om die uitnodiging! Ik moet weten wat mijn dochter uitspookt. Waarom zit ik anders op Facebook? Celien:                                 Zeg maar, Paul. Duizend achthonderd gasten, vind jij dat normaal? Ze zegt dat er maar honderd of tweehonderd zullen komen? Paul:                     Goh, Celien. Ik ben niet uitgenodigd. Jij wel? Celien:                 Ik zit niet op Facebook, Paul. Paul:                      Sylke, vertel eens… Sylke:                    Ja… Paul:                                     Waarom weet ik nu pas dat er over twee weken misschien duizend man op onze gazon komt dansen? Sylke:                    Ik weet niet. Sorry? Het is allemaal nogal hard gegaan. Het was ook echt niet mijn bedoeling om… Paul:                      Ik herhaal even mijn vraag: hoe komt het dat ik dat nu pas weet? Sylke:                    Omdat… Sorry, papa. Ik had je van in het  begin moeten uitnodigen. Paul:                      Zo is het! Dan had ik dit nooit laten gebeuren! Duizend achthonderd mensen… Hoeveel mocht je er uitnodigen? Celien:                 Vijftig! Dan had advocadocrème wel gekund! Paul:                     En hoeveel denkt ze dat er zullen komen? Sylke:                    Honderd, tweehonderd? Paul:                      10% dus. Sylke:                    Dat kan. Ik ben niet goed in wiskunde.   Sylkes gsm gaat. Ze neemt op. Sylke:    (zenuwachtige zucht)   Hallo? Met Sylke. (alsof ze dat niet wist) Ah Mathijs! Wacht eventjes. Ik ga naar mijn kamer. (onderschept door Mathijs’ snelle vraag) Wat zeg je? Ah, of jij mag komen naar mijn  feestje? (flirterig) Goh… dat weet ik niet, hoor. Paul en Celien kijken berispend. Paul blokkeert Sylkes pad                                 Wel… We zijn al met heel veel. Wablief? Of ik zelf naar mijn feestje kom? Euh, ja zeker? Nee… Dus ja… Er komen op dit moment dus zo’n duizend mensen, maar waarschijnlijk komt daarvan maar – laten we zeggen – tien procent, maar ja… Tweehonderd mensen? Zoiets ongeveer, denk ik, ja. Heel veel, ik weet het. (geniet) Tuurlijk mag jij komen. (wissel van blik met ouders)       Ja, van mijn ouders moet ik zeggen dat het niet kan omdat tweehonderd echt veel is, maar ik zou zeggen: ‘Kom gerust af. Dan wordt het eens zo leuk!’ (wil zichzelf slaan) (zelfbewust) Mijn ouders? Ik weet niet. Ja, of via Facebook, hé. Ja. Dat komt op hetzelfde neer. (lacht) Ik zou het in elk geval súper vinden als je kwam. (wil zichzelf nogmaals slaan) Tussen die duizend achthonderd – tweehonderd mensen, ken jij niemand? Nee, het is nooit leuk als je niemand kent. Nee. Dat is goed. Breng maar mee!                                Dag Mathijs. Daaa-aaag. Paul:                      Sylke Van Pael! Sylke:                    Laat mij gerust. Paul:                      Waar haal jij het lef vandaan, Sylke? Sylke:                    Een iemand meer of minder gaat het verschil ook niet maken, wel? Paul:                      Celien, dit loopt verkeerd af. Onze dochter is ontspoord! Celien:                  (vergoeilijkend) Paul! Paul:                                     Jij belt die Mathijs nu op en hem zegt hem dat hij niet komt. En dat hij zijn vrienden ook thuis laat. Sylke:                    Nee. Paul:                      Toch wel, Sylke. Zeg maar dat je vader het zo heeft gezegd. Sylke:                    Yeah, right! Papa, dat kan ik niet maken! Paul:                                     Jij belt Matthijs nu op. Jij moet leren verantwoordelijkheid opnemen voor de acties die je stelt, Sylke. Sylke:                    Ik zal hem een berichtje sturen. Paul:                      Je belt hem op. Ik wil het je horen zeggen aan de telefoon. Sylke:                    Papa! Paul:                     Sylke… Sylke:                   Stuur hem dan een bericht via Facebook! Als jij daar toch op zit om mij te bespioneren. Hij heet Mathijs Verdonck. Celien:                 Mathijs komt! Paul:                      Celien! Wat is … Waarom? Celien, ik zou liever hebben dat je je hier nu even niet mee moeit. Sylke:                    Ik zal iemand anders afbellen in zijn plaats. Paul:                     Wie dan? Sylke:                    Ik weet niet. Ik vind wel iemand. (neemt haar gsm) Paul:                                     Iemand die je niet kent, zeker? Je zal wel iemand vinden tussen die duizend achthonderd man. Sylke, ik wil gewoon dat je beseft… Pauls gsm rinkelt. Misschien heeft hij een aangepast tune voor zijn dochter. Misschien neemt hij inderhaast op en beseft hij het dan pas.                                 Sylke Van Pael! Adderkop! Houd je dit nog voor mogelijk, Celien? Jouw dochter slaagt erin … Celien:                 Ze is verliefd,  Paul! Sylke:                    Mama! Celien:                                 Het is toch waar, liefje? Je bent verliefd op Mathijs en daarom betekent het heel veel voor jou dat hij naar jouw feestje komt. Dat is normaal, Sylke. Paul, onze kleine meid wordt groot. Paul:                     Perfect. Dit is gewoon perfect. Celien:                  Ik denk dat ze met plezier tien andere mensen afbelt, maar niet Mathijs. Hé, is dat geen idee? Zo drukken we direct het bezoekersaantal een beetje naar beneden. Paul:                     Dat zal veel schelen op duizend achthonderd gasten. Celien:                 Duizend achthonderd of honderdtachtig? Wat is het nu eigenlijk? Paul:                      Het zal mij benieuwen. Ik weet het niet. Weet jij het? Ik zie het al gebeuren: duizend puistenkoppen voor de deur – misschien het dubbel, wie zal het zeggen? ‘Zijn er pintjes? Mag ik er nog twee voor mijn maten?’ Sylke:                    Er zullen er echt wel veel hun eigen drank bijhebben, hoor. Paul:                      Ah, nog beter… Dan kunnen ze zichzelf lamzuipen! Celien:                  Overdrijf je nu niet? Paul:                                     Ik weet het niet. Wat denk jij dat ze bedoelen met: (leest af van het scherm) “Sylkes b-day d-day :* scheefgaaaaan!!! Epic partaaaaaaa.” Sylke:                   We kunnen vragen aan de mensen van de scouts of we hun tenten mogen gebruiken. Misschien kunnen we het zelfs op hun terrein doen. Of op het voetbalveld? Celien:                  Zie je het allemaal niet een beetje te groots, Sylke? Sylke:                    We hebben geen keuze, mama! Paul:                                     En, als het er nu bijna tweeduizend zijn. Wie zegt dat het er dan morgen geen drieduizend zijn? Sylke:                    Dat kan toch niet. Zoveel mensen ken ik toch niet. Paul:                                     Ken je niemand met een voetbalstadion? Dan lopen die nozems hier over straat. Ze nemen de winkelkarretjes van de supermarkt om een beetje mee door de straat te racen. Oei, ze rammen ‘per ongeluk’ de auto van een brave, hardwerkende mens hier uit de buurt. De buurman heeft het gezien. Hij wordt boos, rent de straat op, rukt zijn haren uit van ellende, want zijn verzekering is zojuist verlopen. Ah, dat vinden ze wel grappig, die hooligans. Kom, dat doen we nog eens. Oh, een lantaarnpaal! Kan je die losvijzen en als nachtlampje gebruiken? Kom, we steken hem binnen bij Sylke Van Pael. Die is jarig! Sylke:                    Papa! Jij hebt echt veel fantasie. Paul:                      Ik ben toch ook jong geweest! Sylke:                    Toch niet als we vragen aan de mensen van … Paul:                     Geloof, mij, ik weet waartoe de jeugd in staat is. Sylke:                   Geef hen dan iets om zich mee te amuseren. Een optreden, muziek, … beachvolley. Celien:                 (in zichzelf) Het is maart, hé. Paul:                     We bellen de politie! Sylke:                    Wablief? Celien:                 Denk je? Paul:                      Ik schrijf een brief aan de burgemeester. Sylke:                    Da’s al beter. Paul:                      En, we bellen de politie. Sylke:                    Papa, nee! Paul:                      Jawel. Celien:                                 Papa heeft gelijk, Sylkeke. We doen niks mis met de politie te waarschuwen. Eigenlijk is het zelfs een beetje onze plicht. Sylke:                    En dan? Paul:                      Ja, dan…  Sylke:                    Het gaat nog rond, hé. Wie weet hoeveel mensen sluiten zich nog aan? Paul:                      Jij gaat dat evenement nu annuleren op Facebook! Sylke:                    Nee! Celien:                 Doe wat je papa zegt. Sylke neemt plaats achter de computer. Paul:                     En ik bel morgenvroeg de politie! Of, neen! Ik ga er langs. Celien:                 Zal ik meegaan? Sylke:                    Wat doe ik dan met de vijftig mensen die ik mocht uitnodigen? Celien:                                 Maak maar gewone, papieren uitnodigingen met glitters en stickers van Hello Kitty. Op zolder ligt nog een hele doos vol! (zet zich aan de computer om het event te annuleren.) Sylke:                    Zo cool, mama! Weet je nog iets?                                Trouwens… Wie zegt dat dit gaat helpen? Paul:                     Hoezo? Sylke:                    Iemand heeft het op Youtube gezet. Die video kan ik natuurlijk wel rapporteren… Paul:                     Wablieft?   Sylke speelt het Youtube-filmpje af. We horen hoe een stel jongens in de film Sylke aanroept als was ze een natuurgodin met magische krachten:  Sylkeee, Sylkeee!  Sylke vindt het een hilarisch filmpje.   Celien:                 Charmant! Heel charmant! Paul:                     En wanneer ging je ons hierover vertellen? Sylke:                    Ik dacht niet dat het zo belangrijk was.   De telefoon gaat. Celien neemt op. Celien:                 Goedenavond. Celien Van Pael. Welk productiehuis zegt u? Neen, dat ken ik niet. Hoe komt u aan mijn nummer? Mmh… Mmh… (met haar hand op de hoorn) Ze vragen of ze Sylkes verjaardag live mogen uitzenden van bij ons thuis. Ze zeggen dat dit het eerste Project-X-feest is in ons land en dat het in Duitsland grondig is misgegaan. Vandaar… (luistert opnieuw) Ze zeggen dat we het moeten zien als een soort van verzekering. Ze betalen alle gebeurlijke schade terug. Sylke trekt ogen als golfballen. Paul gebaart dat dit soort ideeën niet spoort. (in de telefoon) Daar zullen we nog eens flink over moeten nadenken, mevrouw.                                Oh, ja. Een heel interessant aanbod. Inderdaad. Bedankt! Ik ga opleggen nu, hoor. Ik leg op… Oh, kijk. De patatjes koken. Dag mevrouw. Da-ag. Celien drukt af. Paul:                     Dit is geen goed teken. Dit is niet goed! Sylke:                   Mama, papa… Ik snap het niet. Het is zo raar. Mijn feestje blijft erop staan. Ik krijg het er niet vanaf.     3.    Kwestie van dat interview Celien staat te repeteren voor de komst van een reporter van de regionale televisie. Ze probeert verschillende gradaties van overtuigingskracht uit voor haar oproep om vooral niet naar het feest te komen. Daarbij probeert ze nu eens het ouderlijk dreigement, dan weer regelrecht pathos. Occasioneel werpt ze een blik in de spiegel of het raam om zichzelf te fatsoeneren. Dan, schrikt ze van de bel. Wanneer ze de deur opent, staat er een reporter voor de deur en een cameraman wiens camera loopt.  Reporter 1:        Goedemiddag mevrouw Van Pael. Mevrouw Van Pael, u zit met zware zorgen, is het niet? U zit met een ei – om het zo te zeggen en u hoopt dat wij u daarvan kunnen verlossen, nietwaar? Vertel, mevrouw Van Pael, moeder van Sylke Van Pael, organisatrice van het Project-X-feest, hoe kunnen wij u daarbij van dienst zijn? Celien:                 Goedemiddag. Koffie? Reporter 1:        Nee, bedankt. De camera loopt.                                (tegen cameraman) Jij? Cameraman schudt van nee met camera. Celien:                 Eh… Reporter 1:        Laat mij u helpen de zaken op een rijtje te zetten. Uw dochter wordt zaterdag zestien. Celien:                 Over vier dagen, ja. Reporter 1:        En ze geeft een feestje. Celien:                 Ja. Dat mocht ze. Reporter 1:        Ze mocht een feestje geven voor haar zestiende verjaardag, een sweet-16-party. Celien:                 Ja, dat leek ons wel leuk. Ze wordt groot, hé. Reporter 1:        Vertelt u eens meer over dat feestje, mevrouw Van Pael. Celien:                 Ja, er komen veel mensen. Reporter 1:        De teller staat op vierduizend zevenhonderdtweeënzestig en telt door. Celien:                 Ja, dat was dus helemaal niet de bedoeling, hé. Reporter 1:        Niet? Celien:                 Nee, op deze manier is het niet meer plezant. Reporter 1:        Niet? Celien:                 Nee, het is gevaarlijk. Reporter 1:        Ah, ja? Celien:                                 Beeldt u zichzelf in: vierduizend mensen hier in huis. Waar moeten die blijven?  Onze tuin meet zes bij zeven. U kan het zich wel voorstellen, denk ik: straten vol jongeren. Die drinken misschien al eens graag een pintje. Wie gaat dat controleren? Ik begin daar niet aan. Reporter 1:        Goed, mevrouw Van Pael. Gaat u vooral door. Celien:                                 Het ergst van al is: mijn dochter kent de helft van die mensen niet. Ze hebben gewoon zichzelf uitgenodigd via Facebook. Reporter 1:        Het was een open invitatie, in feite heeft Sylke de hele wereld uitgenodigd. Celien:                                 Dat is misschien waar, maar ik denk niet dat zij bijvoorbeeld cadeautjes zouden meebrengen. Of wel? Ik bedoel: kennen zij mijn dochter? Weten zij wat ons Sylke leuk vindt? Nee! Wel, dan hebben ze hier ook niks te zoeken. Reporter 1:        Wat zou Sylke leuk vinden, mevrouw Van Pael? Celien:                                 Van alles! Daar gaat het niet om! Wij moeten die cadeaus niet. Kijk, ik zeg tegen iedereen die van plan is om te komen: blijf thuis. Reporter 1:        U trekt de uitnodiging van uw dochter in? Celien:                  Ja… Neen! De mensen die ons Sylke goed kennen mogen komen wat mij betreft. Ik heb gezegd dat ik de hapjes doe en ik wil mij nog altijd wel engageren. Maar alstublieft… vijftig mensen is de limiet. We wonen niet in een paleis, maar ik zou de mensen toch graag in ons huisje ontvangen. Reporter:            U stelt voor dat de eerste vijftig mensen mogen komen meevieren met Sylkes verjaardag? Celien:                                 Nee, dat zeg ik niet. Ik doe een oproep aan alle ouders zoals mezelf: Ouders, laat uw kinderen thuis. Reporters:          Mogen de ouders wel komen? Celien:                                 Nee!  Hier is toch niks te beleven? Kijk rond u: dit is het bescheiden stulpje van een eenvoudig gezin. Wat zouden al die snotneuzen hier komen doen? Dat ze thuisblijven en zelf een feestje organiseren. Dat ze hun ouders naar de cinema sturen! Reporters:          Goed, mevrouw Van Pael. Ga door. Celien:                  Ik doe dit voor ons Sylke. Het is zo’n goed en lief kind. Reporter 1:        Hoe voelt Sylke zich, mevrouw Van Pael? Celien:                                 Ze is bang, heel bang. Bang voor hooligans, bang voor schade aan ons huis en aan de buren. Bang dat haarzelf misschien iets overkomt. Ze heeft iets goeds en leuks willen doen en dan nu dit. Ik denk dat ze zich verantwoordelijk voelt. Ze weet niet dat ik dit doe, maar ik doe het voor haar. Dit heeft ze echt niet verdiend. Ze heeft recht op een gewoon, gezellig feestje. Reporter 1:        U vraagt met klem aan de mensen om thuis te blijven. Celien:                  Met klem, inderdaad! Reporter 1:        Wanneer is dat feestje? Celien:                  Volgende week zaterdag; twaalf maart. Reporter 1:        Om hoe laat? Celien:                 Vanaf zeven uur.   De deur gaat open. Sylke komt binnen.   Reporter 1:        Bedankt mevrouw Van Pael. (richt zich weer tot de camera) U hoort de boodschap duidelijk. Uit angst voor een massale toeloop van feestende jongeren roept mevrouw Van Pael, moeder des huizes, op om niet te komen volgende week. Zaterdag, twaalf maart, vanaf zeven uur. Waar zei u dat het was? Celien:                 Zeg, check Facebook, hé!   Reporter 1:         (tegen de cameraman)                                Kim! Kim! Sylke op negen uur. De cameraman doet een driekwartdraai om vervolgens Sylke in het vizier te nemen. Sylke:    Oh my God! Dit meen je niet. Reporter 1:        Sylke Van Pael, het feestvarken. Sylke:    Wat doen jullie hier? Reporter 1:        Sylke, je mama heeft een oproep gedaan aan iedereen om niet naar je feestje te komen volgende zaterdag. Wist je daarvan? Is dat geen teleurstelling voor jou? Sylke:    (ontzet) Mama! Celien:                                 Sylke, vierduizend mensen is een onverantwoord getal. Ik moest iets doen. Reporter 1:        Ben je teleurgesteld in je moeder, Sylke? Sylke:                    Nee. Reporter 1:        Ben je bang? Sylke:                    Voor zaterdag? Waarom? Van welke zender zijn jullie? 2B, VTM, Vier TV, … ? Reporter 1:        RTV Zelegem voor het nieuws van zeven uur. Sylke:                    (tikkeltje teleurgesteld) Oh… Reporter 1:        Wil je de mensen thuis iets zeggen, Sylke? Is het waar dat je een soort tranceparty wil houden op de terreinen van de voetbal? Heb je al bedacht wat dat met het veld zou kunnen doen? Sylke:                   Euh… nee! Ik speel geen voetbal. Zeg… Is dit wel nodig? Ik wil eigenlijk liever niet op tv. Kunnen jullie mij er niet gewoon uitknippen? Reporter 1:        Ben je serieus? Sylke:                    Ja. Reporter:            Oké dan.                                (doet teken aan de cameraman om te stoppen met filmen) Celien:                                 Kom… Jullie hebben alles wat jullie nodig hebben. Ik mag er toch op rekenen  erop dat jullie de boodschap klaar en duidelijk uitzenden? Reporter 1:        In het nieuws van zeven uur al! Celien:                 Maak er iets moois van, hé! Reporter 1:        Doen we!   De reporters gaan buiten. De cameraman neemt nog snel een panshot van de woonkamer alvorens de reporter de deur dicht trekt.   Sylke:                    Mama! Wat heb je gedaan? Celien:                                 Ik moest iets doen, Sylke. De brief van je vader is uitgelekt in de pers en je kan toch niet laten gebeuren dat de media er hun eigen verhaal van gaan brouwen? Hoe is het met jou? Sylke:                    Maar, nu komen er nog meer mensen! Celien:                                 Kom nu, Sylke! Wie krijgt er nu zin in een feestje door een jengelende moeder in een keuken van de jaren negentig? Ik heb zelfs mijn schort nog aan! Sylke:                    Mama… Celien:                                 Het is niet erg, Sylke. Ik heb mijn kansen gehad toen ik jong was. Dit is het beste wat ik kon doen. Sylke:                    Weet papa ervan? Celien:                                 Papa hoeft niet alles te weten, dus hoef jij het hem ook niet te zeggen. Hij zit er al zo hard mee. Hij slaapt amper. Sylke:                   Het probleem is, mama, dat als jij op tv geweest bent, niet alleen iedereen op school of van ik-weet-niet-welke andere club ervan afweet. Het probleem is dat nu iedereen van Zelegem tot Zulder ervan afweet. Wedden dat er binnenkort van jou ook een filmpje op YouTube staat? Celien:                  Kip! Kip die ik ben! Kip! Kip! Kip! Natuurlijk: ik zit niet op Facebook en ik wist er ook van! Sylke… Ik heb het toch niet nog erger gemaakt, hé? Zeg dat het niet waar is. Ik heb het erger gemaakt! Domme gans die ik ben! Niks zeggen tegen papa, hoor. Hoe was het op school? Sylke:                   Crazy! Die van Frans zegt dat ze zaterdag komt linedancen met haar club als ik mijn buis voor vocabulaire niet ophaal. Celien:                 Heb je een buis voor Frans? Sylke:                    Toch altijd? Celien:                 Daar moet je dan toch beter je best voor doen. Sylke:                    Ik heb momenteel wel wat anders aan mijn hoofd. Celien:                 Mathijs zeker! Sylke:                   Mama! Binnenkort staat er hier misschien een bende van vierduizend man en jullie doen alsof alles opgelost is door te zeggen dat het feestje niet doorgaat. Celien:                 Je hebt je Facebookevenement toch gecanceld? Sylke:                    Ja! Celien:                 Dat is dan al een goed begin. Sylke:                    Je snapt het niet. Wat heb je gezegd? Celien:                  Op tv? Ik heb iedereen gezegd om thuis te blijven omdat er geen feestje is. Sylke:                    Ik krijg toch nog een feestje, hé? Celien:                  Natuurlijk, Sylke! Sylke:                    Je hebt toch niks over mij gezegd!? Celien:                  Ik heb gezegd dat je bang was. Sylke:                    Bang? Celien:                  Ik heb gezegd dat je héél bang was. Sylke:                    Waarom? Celien:                                 Zodat de mensen zouden beseffen dat er een grote verantwoordelijkheid rust op jouw kleine schoudertjes en ze wel twee keer zouden nadenken vooraleer ze de boel hier kort en klein zouden beginnen slaan. Sylke:                    Wat!? Celien:                                 Als ik zoiets zou zeggen over mezelf, heeft dat helemaal geen effect. Ik ben anders bang genoeg! Sylke:                    Top! Echt top! Nu denkt iedereen op school dat ik ga weglopen op mijn eigen feestje. Je bent bedankt! Celien:                 Voor jou kan niemand ooit iets goeds doen. Sylke:                    Ik ga naar boven! Celien:                  Hou je kalm op Facebook, ja!?   Paul komt binnen met een masker op van Sylke. Hij zingt een feestelijk liedje.   Paul:                     La-la-la-la-laa... Sylke:                    What the ...!? Celien:                 Och, kijk nu! Waar heb je dat vandaan? Paul:                     Van het internet. Sylke:                    Dat meen je niet! Van welke site? Paul:                     www.project-x-Zelegem.com Wat vind je van mijn mooie haren? Sylke:                    Papa, dit is echt niet grappig! Paul:                     En mijn lange wimpers? Sylke:                   OMG! Ik sta keislecht op die foto! Wie heeft die van mijn Facebookpagina gehaald? Celien:                                 Was dat niet aan het zwembad in Griekenland? Ze hadden wel iets recents kunnen nemen, niet? Paul:                                     Sylke, kind, als jij tien procent kreeg van alles wat er op die website verkocht werd, dan was je nu al binnen! T-shirts, bierbekers, zelfs een gettoblaster! Celien:                                 Dan moet ze deze zomer niet gaan werken. Ah nee, wij trekken auteursrechten! Paul en Celien lachen. Sylke:                    OMG! Dit is zo gênant! Paul:                                     Dan zijn we er in één moeite vanaf, en we kunnen een beetje gaan rentenieren! De boxershorts vond ik erover. Op het pedofiele af, in feite. Sylke:                    Wat? Paul:                      Rustig, liefje. Ik denk dat ik de gegevens heb van de vlegel die erachter zit. Die hoort nog van ons.                                 Vertel. Hoe gaat het tegenwoordig op school? Celien:                  Ze heeft een buis voor Frans. Sylke:                   Kurt noemt mij Lady Gogo. En echt iedereen kijkt naar mij, constant! Iedereen praat erover, non-stop. Tijdens de middag kwam er zo’n pummeltje van het eerste naar mij om te vragen of hij ook mocht komen. ‘Ik dacht het niet,’ zeg ik. ‘Om acht uur moeten snotneuzen als jij al lang in hun bed liggen.’ ‘Da’s niet waar,’ zei hij. ‘Ik kom lekker toch en ik pak al mijn vrienden mee.’ ‘Wat, die twee daar?’ zeg ik. ‘Nee, die’ en hij wijst naar echt alle eerstejaars die een beetje verder stonden te apegapen naar ons. En dan…                              ‘Komt Dirk? Komt Steffi? Komt Bilal? Komt Tooki?’ De hele dag! Euh… er komt vierduizend man naar mijn feestje. Ik weet echt niet wie allemaal. Sorry! Zoek het zelf op. Ik krijg er stress van! Paul:                     Zou het niet beter zijn als we het hele feestje gewoon afblazen? Sylke:                    Zot! Paul:                                     Er is geen feestje. Niemand heeft hier iets te zoeken. Ga naar huis. Amuseer je daar! Wat denk je daarvan, Celien? Celien:                 Niet slecht. Alsof het mijn eigen woorden zijn, feitelijk. Sylke:                    Nee! Nu gebeurt er eens iets cool in mijn leven! Paul:                                     Sylke, denk na. Je wordt er zestien. Je hebt nog tijd genoeg voor feestjes. Dit gedoe is zo ontzettend aan het ontsporen. Het is ronduit gevaarlijk. Ik heb vanmiddag vierduizend mensen geteld op Facebook. En jij? Sylke:                    (trotserig) Vierduizend achthonderdentwaalf ondertussen. Paul:                     Hoe is dat mogelijk? In één dag? Dit gaat mijn petje ver te boven. Sylke:                    Maar, het duurt nog zeven jaar eer ik terug jarig ben op een zaterdag! Paul:                                     Trouwens, morgen zien we de burgemeester. Hij heeft mijn brief ernstig genomen. We hebben alle redenen om aan te nemen dat de overheid aan onze kant staat. Sylke:                   Papa, als je mijn feest opblaast dan pleeg ik zelfmoord en verander ik van school, echt waar! Paul:                     That’s it! We blazen het af. Sylke:                    Mama heeft het mij beloofd! Celien:                                 ‘We verzinnen wel iets’ heb ik gezegd. Tante Madeleine heeft al laten weten dat ze ons wilt opvangen en ze wilt cake bakken. Da’s lief, toch? Trouwens, waar Madeleine woont, komt geen kat. Daar zitten we ver genoeg van de drukte en we kunnen er nog altijd gaan bowlen, of zo. Sylke:                   OMG. Ik sterf. Echt. Bowlen!? Bij tante Madeleine? Het stinkt daar naar geiten! Celien:                 Sylke, hou je kalm! Paul:                     Wat een opluchting! Vind jij het geen opluchting, Celien?                                Het is de beste beslissing die we kunnen nemen, liefje. Celien:                 Paul, ik heb iets gedaan dat misschien… Paul:                     In tussentijd is het belangrijk dat niemand van ons praat met de pers. Sylke:                    Voor mij is dat goed! Paul:                                     Ieder van ons houdt de lippen stijf op mekaar: geen contact met de radio, de tv of de krant en al zeker geen roddelblad. Helemaal niks! Begrepen? Dan zeg je maar: ‘Geen commentaar’ of zo. Begrepen, Sylke? Sylke:                    Mama ook dan, hé? Paul:                     Ah natuurlijk. Mama ook. Celien? Celien:                 Uiteraard. Paul:                     Wat zei je dat je had gedaan dat misschien… Celien:                 Ik heb heel misschien de tv kapot gemaakt! Ik weet het niet… Paul:                     Hoezo? Celien:                 Ja vanmiddag! Voor Sylke thuiskwam. Paul zet de tv aan. Paul:                     Die werkt prima. Celien:                 Dan heb ik op een verkeerde knop gedrukt. Paul:                     Hier is niks mis mee. Paul zapt door alle posten en komt bij RTV. Paul:                                     Als jullie het goed vinden, laat ik hem staan voor het nieuws van zeven uur. Sylke:                    Da’s goed! Paul:                     Het is goed mogelijk dat het al op RTV komt. Celien:                 Da’s best mogelijk, ja.   Een MTV-achtige clip van Celiens paniekscheuten?     4.    Dag meneer de burgemeester Ronald Van Dingenen, de burgemeester, belt aan. Hij is in gezelschap van social media expert, Esma Tallouis. Paul:                     Dag meneer de burgemeester.                                (Paul drukt hem de hand.) Ronald:                Goedenavond meneer Van Pael.                                (knikt in de richting van Celien) Mevrouw. Celien:                 Celien! Ronald:                Heel overtuigend, gisteren op RTV. Knap! Celien:                 (gegeneerd) Dank u. Ronald:                (knikt in de richting van Sylke) En de dochter… Dag Sylke. Sylke:                    Hoi. Paul:                     Wees welkom. Zet u. Ronald:                Dank je Paul. Ik had u natuurlijk kunnen uitnodigen op het gemeentehuis, maar dat is zo onpersoonlijk. Nee, ik kom liever zelf tot bij de mensen, zeker wanneer het een zaak betreft die wel degelijk alle inwoners van Zelegem aanbelangt. Ik leg mijn oor graag zelf te luisteren bij het volk, voor het volk uiteraard. (stilte) Dus! Laat mij beginnen met te zeggen dat ik uw schrijven enorm waardeer. Daaruit blijkt uw bezorgdheid en betrokkenheid bij het welvaren van onze gemeente, want ik geloof wel degelijk dat het hier een zaak betreft die de veiligheid van onze inwoners mogelijk flink in het gedrang brengt, is het niet? Paul:                                     Laten we hopen dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen, maar ik vrees dat we ons grondig moeten voorbereiden… Ronald:                                Op het ergste. Dat denk ik ook. Voor de veiligheid van onze burgers rest er ons geen andere keuze.                                 En Sylke, had jij dit verwacht? Sylke:                    Totaal niet. Ronald:                                Dat dacht ik al. Als burgemeester en hoofd van de politie kan ik vertellen dat onze mensen – dat wij allen – ons  best zullen doen om zaterdag vreedzaam te laten verlopen zodat er geen brokken vallen. Is dat een geruststelling? Paul:                      Toch wel. Sylke:                    Ik weet het niet. Ik denk gewoon niet dat het een oplossing is om … Celien:                  Ze heeft het er heel moeilijk mee, meneer de burgemeester. Ronald:                 Dat begrijp ik. Celien:                                 Ze droomt nog altijd van een groot feest en dat iedereen zich dan zou amuseren. Sylke:                    Ik wil gewoon… Ronald:                 Jullie hebben toch alles afgeblazen, mag ik hopen? Laat daar toch minstens klaarheid over bestaan. We moeten onze aanpak op mekaar afstemmen. Ik kan zomaar geen politietroepen mobiliseren en een beroep doen op de eenheden van collega’s als iedereen zomaar zijn zin gaat doen. Dat begrijp je wel, hé Sylke? Het gaat hier niet om jou, maar om de veiligheid van alle inwoners van Zelegem en de jongeren zelf natuurlijk! Paul:                      Sylke? Sylke:                    Ja. Paul:                                     Sylke, ik begrijp dat je nog heel jong bent voor dit soort zaken, maar ben jij bereid om je burgerplicht op te nemen? Sylke:                    Dat zal wel zeker. Paul:                                     Heb je weet van iemand die van plan is om heibel te komen schoppen zaterdag? Sylke:                    Maar nee! Dat zou ik toch wel zeggen zeker! Ronald:                                Nu begrijp ik natuurlijk wel dat het hier om een heel complexe aangelegenheid gaat en daarom vond ik het raadzaam – bij gebrek aan expertise van mijn kant uit over deze toch wel heel specifieke materie – om een social media expert in te schakelen. Ik ben jullie vergeten voorstellen! Mijn excuus!                                 (gebaart naar Esmé om zich voor te stellen) Esmé:                   Esmé Tallouis. Aangenaam. Ronald:                 De familie Van Pael. Ze schudden handen. Esmé klapt een hyperinnovatief scherm open; of sluit haar device aan op het gigantische scherm van het gezin Van Pael; of projecteert gewoon het hele ding op een muur. Vervolgens laadt ze haar presentatie zodat die klaar is wanneer ze moet spreken. Ronald:                                Dat is dus ongelooflijk, hé… Die social media experts worden tegenwoordig door bedrijven ingehuurd om een hele dag lang te twitteren en op Facebook te zitten. Celien:                  (tegen Sylke die aan het sms’en is) Da’s wel iets voor jou, niet? Ronald:                                Om maar te zeggen. Je mag het belang van die dingen niet onderschatten. Sylke:                    Ik heb nog een vraag voor de burgemeester. Ronald:                 Ah, ja? Sylke:                    Ja. Ronald:                 Zeg maar. Sylke:                    Gaat de nachtwinkel open zijn? Ronald:                                Dat is een goede vraag. En… ja, ik denk dat de nachtwinkel open zal zijn. Wanneer sluit die gewoonlijk? Op maandag zeker? Esmés gezicht verschrompelt van onwetendheid. Ja, dan is de nachtwinkel open. Celien:                  Is dat wel een goed idee? Ronald:                 Interessante kwestie! Het is een goede vraag, Sylke. Bedankt. Paul:                      Waarom moet jij dat weten? Sylke:                    Gewoon. Dat is toch een normale vraag? Ronald:                                Nu, ik kan jullie garanderen dat er in de hele politiezone een strafbaarstelling zal gelden van alcoholbezit vanaf – ik geloof – één pint per persoon als je natuurlijk gerechtigd bent om alcohol te drinken. Wij tolereren geen kleuters met bier. Dat zou de overlast toch al aanzienlijk moeten beperken. Paul:                      U licht morgen alle buren in van alle maatregelen? Ronald:                                Op de buurtvergadering morgen licht ik iedereen in. Maar ik kan jullie nu al garanderen dat we alle fouten van onze voorgangers gaan vermijden. We bewaken niet alleen jullie huis; neen, we stellen een perimeter in die geldt voor de hele straat. Zo kan het volk meteen lateraal omgeleid worden. Paul:                      Schitterend! Celien:                  Dat is fantastisch nieuws! Wat een opluchting! Sylke:                    Stopt de bus hier dan nog in de straat? Ronald:                Ah, nee! De bus zal dan niet meer stoppen in jullie straat. Dat zou niet logisch zijn. Had je nog iets anders? Sylke:                    Nee. Ronald:                 Goed, dan geef ik nu graag het woord aan Esmé. Esmé:                   Bedankt, Ronald. Paul:                      Ik ben benieuwd! Esmé:                   Eigenlijk kunnen we stellen dat Sylkes feestje is uitgekozen. Sylke:                    (glundert) You’re kidding! Esmé:                   Ik onderzoek hoe dat komt. Celien:                  Dat komt door die Facebook, zeker? Esmé:                                   Daar is op zich niks mis mee. Mensen maken zo vaak evenementen bedoeld om nog anderen op uit te nodigen. Sylke:                    Zie je wel? Ik snap gewoon zelf niet hoe het komt dat iedereen nu juist naar mijn feestje wil komen. Ik heb zelfs nog nooit een feestje gedaan! Dit is mijn eerste! Stel je voor! Fien heeft nu ook een feestje aangemaakt op Facebook, maar dat gaat lang niet zo hard. Ik snap het gewoon niet. Ik bedoel… Jullie kennen Fien niet. Iedereen praat altijd over Fiens feestjes. Esmé:                   Nu, populariteit heeft er eigenlijk niks mee te maken.  Sylke:                    Wat dan wel? Esmé:                                   Op het evenement dat jij hebt aangemaakt, hebben aanvankelijk nog geen twaalf mensen gezegd dat ze wilden komen. Sylke:                    Twaalf? Esmé:                   De feiten zijn de feiten, ook al zijn ze virtueel.                                Pas toen het evenement is gedeeld door een aantal sleutelfiguren, is de bal aan het rollen gegaan. Sylke:                    Welke sleutelfiguren? Esmé:                                   We zien hier… Kenny Verdrocht, Meredith Broeckx, Daoud El Filali, Chloë Dujardin, Elke Scheremans, … Dat zijn mensen die telkens meer dan vijftig mensen hebben aangetrokken. Sylke:                    Chloë? Esmé:                   En dan is je feestje gekaapt. Celien:                  Wablieft? Esmé:                                   Ene Davy Verdrong heeft het gekopieerd onder de vlag van Project X. Daarom kan je het niet meer verwijderen op Facebook. Sylke:                    Zie je wel?! Esmé                                    Maar van zodra de brief van Paul Van Pael is gelekt in het nieuws en de media erop zaten, is het event razend hard beginnen gaan. We zien hier een duidelijke toename van het aantal gasten bij elke vermelding in de mainstream media. Opvallend is ook dat een kleine zender als RTV hier behoorlijk goed scoort, wellicht heeft dat te maken met het aantal heruitzendingen binnen hun zendtijd. Nu goed, het werd Davy Verdrong daardoor wellicht te heet onder de voeten. Toen heeft hij de pagina doorgeschoven naar Mike Spencer. Ken je die? Sylke:                    Nee. Esmé:                   Hij woont in Nieuw-Zeeland. Paul:                      Slim! Verdomd slim. Hem zullen ze niet gauw vinden. Esmé:                   En de neonazi’s blijven ook buiten schot. Celien:                  Neonazi’s? Esmé:                                   Davy Verdrong is lid van een neonazistische groep. Verder weten we dat hij Sponge Bob en Nutella ook leuk vindt.                                                Door de content van de posts te scannen, krijgen we zicht op welke mensen komen met gewelddadige intenties. Ronald:                Heel handig! Paul:                      Ongelooflijk! Esmé:                   Het is een beetje de Arabische revolutie. Maar dan met bier.                                 Heb je de gastenlijst onlangs nog gecheckt? Sylke:                    Achtduizend tweehonderdnegenendertig. Esmé:                                   Elk bericht in de krant of op de televisie zorgt voor een buitenproportionele toename. Vandaar dat een event in een paar dagen zoveel mensen kan bereiken. Celien:                 Dan zouden ze dat gewoon moeten censureren! Paul:                      Ja, Celien! Esmé:                                   Als we hierop klikken, zie je telkens welke aanwezigen en posts het grootste effect hebben gesorteerd. Op mij moet je niet letten. Op het scherm verschijnt een lijst met profielfoto’s en namen: [Kraantje Pappie, Esmé Tallouis, Kriek Lindemans, Davy Verdrong, Politiezone BATS, Taxibedrijf Fonacab, Sloten Dierckx en zoon, Chloë Dujardin, Ronald Van Dingenen, Matthijs Deckers, De Zoo van Antwerpen, Red Bull, Deuren en ramen Fortex, Sandra Lemoulin, …] Paul:                      Ah. De politie komt. Dat stemt mij gerust. Ronald:                                Kijk, ik sta er ook tussen. Mijn zoon heeft mij toegevoegd. Paul:                      Is het waar? Ons Sylke niet, hoor. Nee, ik mocht zogezegd niet komen. Sylke:                    Oh nee, de mossel van Frans! Celien:                  Sylke! Is dat nu Mathijs?                                 Komt er eigenlijk iemand die geen Facebookaccount heeft? Sylke:                    Ja, jij. Esmé:                                   Van hieruit kunnen we de content scannen van elke post gedaan op social media. Zo kunnen we bijvoorbeeld zien wat Kraantje Pappie te zeggen heeft.   Op het scherm: [Hey ya’ll! Whazzup mettat feesje?! Kraantje Pappie zwéért het. Als er 10.000 mensen komen naar Sylkes b-day, is het voor ons d-day: Gratis conceeert. Komen, man! Happy B-day, Sylke!]   Ronald:                 Dit is belangrijke informatie! Esmé:                   (klikt Fonacab aan) [TAXI FONACAB – Project X Zelegem -  SPECIAL: heen- en terug van het station naar het Project-x feest voor maar 5 EUR per persoon. Bestel nu je pizza en je pintje bier voor maar 2 EUR extra.]                                  Hier kan je ook Sylkes posts lezen. [WTF!? Mijn vader wil dat ik mijn FB-account opzeg; Errrr…. Ik dácht het niet!] [Jeej! Kraantje Pappie komt naar mijn verjaardagsfeestje! Hoe cool is dat?]   Paul:                      Geloof jij nu nog altijd dat die gasten komen? Sylke:                    Ze zeggen het zelf! Paul:                     Als er 10.000 mensen komen! Sylke:                    Dat halen we op onze sokken! Paul:                     ‘Dat halen we?’ Waar ben jij mee bezig, Sylke Van Pael? Sylke:                   Het gaat allemaal behoorlijk vanzelf, vind ik. Ik heb er weinig mee te maken. Esmé:                   Ik kan jullie wel aan enkele goede partyplanners helpen, als jullie willen. Paul:                     En waar stel je voor dat Kraantje Pappie zou optreden? In het bushokje? Sylke:                    Zet dan een podium! Paul:                     ‘Zet dan een podium’, zegt ze.                 Jij denkt dat je zoiets in één-twee-drie regelt. Sylke:                   Zo wordt het tenminste leuk! Anders gaat iedereen maar gewoon hangen. Ronald:                                Het is heel belangrijk, Sylke, dat we de jongeren niets geven om zichzelf op te verlekkeren. Dat ze geen reden hebben om te komen. Begrijp je dat? Merte:                 Maar het is mijn verjaardag! Ronald:                (tegen Paul) Ik neem contact op met Kraantje Pappie. Paul:                     Bedankt, Ronald! Ik vraag het je voor een laatste keer, Sylke Van Pael . Ben jij achter onze rug iets aan het bekokstoven? Is er iets wat we moeten weten? Dan is dit je laatste kans om te spreken! Sylke:                   Maar nee! Iedereen doet van alles, ik ga dat echt niet allemaal bijhouden, hoor.   Paul:                      Vooruit, vertel! Wat weet je? Denk goed na, Sylke Van Pael. Sylke:                   De scouts wou een bar doen om hun zomerkamp mee te sponsoren. Kurt wil DJ-en. Dat heb ik al gezegd. Ik vond beachvolley wel een leuk idee. De zandbak in het park is toch groot genoeg. En Elke wilde vragen of de sporthal van hun turnclub wilde opendoen voor als het regent. Ronald:                Mijn oproep zal duidelijk zijn! Dat feestje zal hier niet zijn. Celien:                 Goed zo! Paul:                      En op de voetbal? Sylke:                   Ken ik iemand van de voetbal? Ik dacht het niet! Vraag het hen zelf als je het echt wil weten. Paul:                      Is dat alles? Ben je zeker? Sylke:                    Is het niet genoeg misschien?                                Pfft! Ik ben hier weg! Paul:                                     Anders sluit ik een aparte verzekering af voor jou, hé!? En ik leg mijn aansprakelijkheid af bij de notaris! Dan kan jij zelf voor de rest van je leven betalen als die neonazi’s hier gepasseerd zijn!                                 En nu, naar je kamer. Dat ik je niet meer zie. Sylke:    (roept) Daar ben ik al! Paul:                                     Mijn verontschuldigingen dat jullie hiervan getuige moesten zijn. Deze hele toestand heeft dit gezin onder grote druk gezet, zoals u ziet. Bedankt Esmé voor de verhelderende uitleg. Ik denk dat je meer voor onze dochter gedaan hebt, dan dat je je nu kan voorstellen. Ronald:                                Soms denk ik, Paul, dat het gemakkelijker is een gemeente te besturen dan een puberende dochter. Paul:                                     Dan zou ik evenveel moeten verdienen, is het niet? Ronald en Paul lachen.   Esmé:                                   Als jullie nog vragen hebben, mag je mij altijd bellen. Ik werk niet gratis natuurlijk, maar op mijn website kan je het allemaal nog eens rustig nalezen. Ik heb er een casestudy van gemaakt: www.hoegajeviraal.com. Celien:                 Viraal? Esmé:                                   Uiteindelijk wil ik mijn kennis in een gesystematiseerd model kunnen aanbieden aan marketeers als hulp bij nieuwe strategieën om de markt te bespelen. Celien:                 Ik ben onder de indruk. Esmé:                   Bedankt! Ik ben ervandoor. Ik heb een trein.                                Tot zaterdag misschien? Het wordt alleszins een vet feestje!                                Succes ermee! Iedereen zegt vaarwel op zijn manier. Ronald:                                Ik ben er ook vandoor. Het geeft me wel wat om handen, moet ik zeggen. Paul:                                     Bedankt voor uw komst, meneer de burgemeester. Ik ben er zeker van dat Sylke het ook apprecieert. Ronald:                 Verstand komt met de jaren, hé.                                Maar zeg eens: wat zijn jullie nu zelf van plan te doen zaterdagavond? Celien:                                 We gaan naar mijn zus. Wij blijven hier niet. Wat zouden wij hier binnen zitten doen? Dan zijn er leukere dingen. Ronald:                 Een verstandige beslissing! Paul:                     Ik niet. Ik ga werken. Ronald:                 Het is niet waar! Paul:                     Ik ben brandweerman; ik wil dat de mensen op mij kunnen rekenen. Ronald:                 Een beste man! Paul:                     Bedankt! Ronald:                 En een verstandige vrouw! Celien:                 Soms! Ronald:                                Zorg maar goed voor jullie Sylke! Dat ze haar gedachten een beetje kan verzetten op zaterdag. Celien:                 We hebben al wel een aantal ideetjes. Ronald:                 Prima! Tot morgen! Sylkes ouders zien de burgemeester buiten. Door de opening van de voordeur zien we flitsende camera’s. Ronald:                 (tegen de reporters, terwijl Paul en Celien luistvinken) Er is een noodverordening afgekondigd voor zaterdag. Er geldt een strafbaarheidsstelling op alcohol en risicozones worden afgezet en bewaakt. Er is dus geen reden om te komen naar dat feest en er is geen reden tot paniek. Bedankt! Celien:                 (tegen Paul) Doe dicht, die deur!   Paul zet de tv aan. Hij ziet hun huis, met een reporter ervoor. Hij volgt de reporter en wordt bozer en bozer. Reporter 2:        […] Heeft u misschien geen Facebookaccount? Dit geval is een wel erg groteske illustratie van de gevaren die de sociale media met zich meebrengen en hoe een onschuldige misstap online niet zonder repercussies blijft in het echte leven. We kunnen niet anders dan besluiten dat deze wereld een wereld is geworden waarop ouders hun kinderen niet meer kunnen voorbereiden. Sommigen spreken van een tragedie van Orwelliaanse proporties, anderen van een doodsteek voor het ouderlijk gezag. Kent u iemand die van plan is te komen naar het Project x-feest van Sylke van Pael? Zeg het hem. Zeg het haar: Ga niet! Alsjeblieft. Ga niet! Denk er niet aan om te gaan. Niet doen! Ik zie het je denken: zou ik gaan? Maar niet doen, hoor! Niet gaan Alsjeblieft! Het is zo al erg genoeg. Paul controleert door het raam of hij het misbaksel ziet. Paul loopt het huis uit en het tv-beeld in. We horen hem live en via de tv. Paul:                                     Jullie mogen dit niet uitzenden. Daar geef ik jullie geen toestemming voor. Reporter 2:        Maar… Dit is live. Paul haalt uit met de afstandsbediening. 5.    Inbunkering en desoriëntatie De woonkamer van het gezin Van Pael is veranderd. Waardevolle spullen zijn verstopt. Er hangen spiksplinternieuwe, beveiligde rolluiken. De meubels zijn voor de lichtschakelaars geschoven. De glazen luster is ingepakt. … Sylke en haar moeder zijn in de woonkamer. Sylke heeft een sexy feestjurk aangetrokken, waar tante Madeleine nog iets van zou kunnen leren. De deurbel gaat twee keer kort na mekaar. [Celien wil kijken wie er buiten staat, maar de rolluik is te ver afgelaten. Ze neemt de afstandsbediening van de spikplinternieuwe rolluiken, waar ze niet wijs uit raakt. Ze drukt op een aantal knoppen. De verkeerde rolluik gaat omhoog. Celien wil dit snel ongedaan maken om niet de illusie te wekken dat er iemand thuis is. Ze drukt op een aantal andere knoppen. De juiste rolluik gaat omhoog, maar te ver naar Celien’s zin. Ze is doodsbenauwd voor mogelijke indringers. Ze drukt op de knop die de rolluik weer naar beneden laat, waardoor ze weer niet kan zien wie er voor de deur staat. Ze  probeert de rolluik net zo hoog te krijgen dat ze heimelijk, maar comfortabel kan zien wie er voor de deur staat. Uit haar manier van bewegen  moet blijken dat ze vooral niets verdachts wil laten uitschijnen.] De deurbel gaat opnieuw, twee keer kort, één keer lang. Sylke wil doodgraag openmaken, maar haar moeder houdt haar met een ‘ksst’ staande. De deurbel zeurt een derde maal, kermend bijna. Paul:                     OPENDOEN! We horen een massa metalen plaatjes tegen de tegels kletteren. Sylke loopt naar de deur en doet open. Paul zit op zijn knieën de straatnaambordjes op te rapen die hij heeft laten vallen. Het zijn er zeer veel, zo veel als er straten zijn in Zelegem. Paul:                     Bedankt, dames! Bedankt! Celien:                 Paul, je hebt toch een sleutel? Paul:                     En maar twee handen, Celien! Ik heb er maar twee! Celien:                                 Je hebt zelf gezegd dat we uiterst voorzichtig moesten zijn. Dat zijn je eigen instructies. Paul:                      Dus laat je onze rolluiken de French Cancan dansen? Hoogst subtiel! Celien:                 Twee keer kort, een keer lang hadden we afgesproken. Sylke:                    Laat mij helpen. Celien:                 Wat is dat allemaal? Paul:                                     Geen kat die onze straat zal weten te vinden vanavond! En hetzelfde geldt voor de Kerkstraat, de Priorijstraat, de Statiestraat, het Jarrebesplein, de Van Hooidonckstraat, … Celien:                  Jezus, Paul. Dat zijn precies álle straatnamen van Zelegem. Paul:                                     Dat zíjn alle straatnamen van Zelegem, Celien. Allemaal! We desoriënteren de vijand en brengen hem helemaal van de wijs. Ik laat niet toe dat die hooligans zomaar op ons huis kunnen aflopen. Celien:                                 Ga je ze nog wel kunnen terughangen? Ken jij alle straatnamen uit je hoofd? Paul:                                     Celien… Dat is toch niet nodig. Dan neem ik er toch gewoon een plattegrond bij. Celien:                  Ah, natuurlijk. Paul:                      Ik heb eigenlijk zelfs geen plattegrond nodig. Ik heb een smartphone. (Beseft plots welke nodeloze uitputtingsslag hij gevoerd heeft.)                                SHIT!!! Celien:                 Wat scheelt er, schat? Celien:                 Ben je er één vergeten? Paul:                     … Sylke:                    Niet iedereen heeft een smartphone, papa. Paul:                     Bedankt, Sylke. Celien:                                 Ik vind het heel knap wat je gedaan hebt, Paul. Heel Zelegem mag blij zijn met wat jij doet voor de inwoners. Overal de straatnamen gaan uitvijzen. Je bent een held, lieve schat. Paul:                     Ja. Ja.   Sylkes telefoon gaat. Het is Mere’s beltoon. Sylke:                    Mag ik mijn telefoon? Het is Meredith. Celien:                 Hoe weet jij dat? Sylke:                    De beltoon. Dat is Meredith. Celien:                 Ah zo? Sylke:                    Geef mij mijn telefoon. Celien:                 Afspraak is afspraak. Sylke:                    Geef mij mijn telefoon. Het is Meredith. Celien:                                 (tegen Paul terwijl ze Sylkes gsm geeft.) We hadden hem gewoon moeten wegsteken in de kluis. Sylke:                    (veelbetekenend) Hé Mere. Ça va? Het is mijn blauw topje geworden en … Nee. Dat meent ge niet. Als je mij dit aandoet, spreek ik nooit meer tegen je. Ik luister. Ik luister en het is shit! Nee, dat snap ik niet! Je laat mij gewoon stikken! Ja, doe maar. Doe maar! Trut! Celien:                 Wat was dat allemaal? Sylke:                    Ze komt niet. Celien:                 Ze komt niet? Sylke:                    Ik had haar gevraagd om mee te gaan naar tante Madeleine. Celien:                                 Oh, liefje! Daar heb je ons niks van verteld. Dat had Maddy wel willen weten voor het eten. Sylke:                    Ik dacht dat het wel oké was. Celien:                                 Hoe komt het dat ze niet komt? Ze wil vanavond toch niet op straat gaan rondhangen? Sylke:                    Weet ik veel. Ze komt niet. Ze laat mij gewoon keihard stikken! Sylke rent huilend weg met haar gsm. Celien:                 Sylke Van Pael! Hier met die gsm! Sylke brengt sobbend haar gsm terug en rent dan alsnog weg. Sylke:                    Ik mag nooit niks! Frank De deurbel gaat. Paul:                     Sst! Niet opendoen! Frank, de buurman komt binnen. Paul:                     Frank? Frank:                   Dag Paul. Paul:                     Hoe kom jij hierbinnen? Frank:                   De deur stond open. Paul:                     Wablief? Frank:                   Houden jullie geen feestje? Paul:                                     Het is te zeggen... We hebben wat malaise ondervonden met de gastenlijst. Frank:                   Daar heb ik het een en het ander over vernomen.                                 Nu zat ik toch een beetje met een vraag. Paul:                      Dat begrijp ik. Dat is je recht, Frank. De zaak is hopeloos uit de hand gelopen. Het lag niet in onze bedoeling onze buren op te zadelen met overlast. Ik wil mij  bij deze graag nog een keer persoonlijk bij jou verontschuldigen in naam van m’n hele gezin. Frank:                   Ja, dat staat ook in je brief. Paul:                      Je hebt hem goed ontvangen, zie ik. Frank:                   Ja. Je zult hem wel gewoon bij mij in de bus gedaan hebben, zeker? Paul:                      Celien heeft dat gedaan. Frank:                   Of Celien. Paul:                      Celien, ja. Frank:                   Sylke zie ik zo meteen nog geen brieven bussen. (lacht) Paul:                      Waar kan ik je mee helpen, Frank? Ik moet zeggen… Je bent wel aan de late kant. Frank:                   Is het al begonnen? Paul:                                     Nee. Ik heb alleszins nog niet veel mensen gezien. Maar ik zou zo meteen niet weten wat je nu nog kan doen om je voor te bereiden. Laten we hopen dat het allemaal meevalt. Frank:                   Oh… Het zal wel meevallen, zeker? Paul:                      Frank. Ik moet over vijf minuten vertrekken naar het werk. Het spijt me.                          Wou je nog iets vragen?   Frank:                   Ben je van dienst? Paul:                     Toch wel. Frank:                   Op de verjaardag van je meisje. Dat is sneu! Paul:                                     Ik denk dat dat het beste is wat ik kan doen gezien de omstandigheden. Mijn verantwoordelijkheid opnemen en paraat staan om waar het nodig is. Frank:                   Dat moet je in je hebben, hé.                                 Voor Sylke is het misschien wel leuker dat haar vader gaat werken. Paul:                      (onderbreekt hem) Zelfs de brandweer van Zierzaai is zelfs volledig op stand-by gezet. Dus ik kan – en wil – er echt niet onderuit. Frank:                   Ja. Dat begrijp ik.                                 Nu goed… Ik vroeg me af… Paul:                      Ja. Frank:                   … of het nu de bedoeling is dat wij komen. Paul:                      Wij? Frank:                   De mensen uit de buurt. Je buren…                                 Ik spreek in naam van mezelf hoor.                                 Ik dacht... Ik heb geen plannen vanavond. Paul:                      Je wil komen Frank:                   Ja. Paul:                      Komen helpen? Frank:                   Helpen? Nee! Paul:                      Dan begrijp ik niet wat je bedoelt, vrees ik. Frank:                                   Ik zal mij anders uitdrukken. Voor hoeveel mensen hebben jullie drank voorzien?        Ik wil jullie niet ontgerieven. Ik drink alleen maar bier. Paul:                      Frank! Frank! Frank:                   Kijk Paul, ik raak er niet aan uit. In je brief staat:                                 “Onze vijftienjarige dochter, Sylke, heeft voor haar verjaardag…”                                 Oké, oké. Dat snap ik. Maar dan schrijf je onderaan: “Laat ons de spreekwoordelijke handen in mekaar slaan en een figuurlijk schild vormen tegen de toeloop van zoveel hormonaal geweld.”                                 En dan:                                 “Zaterdag twaalf maart is het zover. U bent gewaarschuwd.”                                 En vervolgens: “Nogmaals: altijd welkom! Onze deur staat open.” Paul:                                     Frank! Dat slaat terug op die alinea meer bovenaan. Hier zo. Waarin ik schrijf dat ik alle vragen wil beantwoorden en steun en zorg wil bieden, niet alleen  als vader van een puberdochter, maar ook als brandweerman van Zelegem en … Frank:                   bezorgde burger. Paul:                     Ja. Frank:                   Dus het is geen uitnodiging. Paul:                     Nee. Frank:                   Oké. Geen probleem. Paul:                     Ik hoop dat je het niet erg vindt. Frank:                   Nee, nee! Ik was natuurlijk wel benieuwd. Hoe dan ook, TV2 zendt het live uit. Paul:                     Ah. Dan hoef je het niet te missen. Frank:                   Voilà. En thuis heb ik ook bier. Paul:                     Zo is dat. Frank:                   Allez vooruit, want jij moet vertrekken zeker? Paul:                     Dat wordt tamelijk dringend, ja. Frank:                                   Gusta en Staf gingen misschien ook een kijkje komen nemen. Misschien ook niet. Paul:                      We zien wel. Frank:                   Is goed. Saluut! Goed vieren vanavond. Paul:                     Bedankt, buurman!       Frank:                   Laat ik de deur open? Celien:                 Doe maar toe Frank, bedankt! Frank verdwijnt. Paul snelt naar zijn boterhammendoos. Paul:                     Godverdegodver… Sommige mensen! Celien:                  Frank is eenzaam, Paul. Je moet dat verstaan. Paul:                                     Eenzaam? Waarom was hij eergisteren dan niet op de bewonersvergadering? Celien:                  Vooruit, vertrek nu. Dan blijf je rustig op de baan. Paul:                      Wie weet zit het verkeer al vast. Celien:                  Veel succes, schat! Paul:                      Dag Celien.                                 (roept in de hal) Dag Sylke! Het is misschien niet wat je in gedachten had, maar probeer er iets leuks van te maken, hé!                                De groetjes aan tante Maddy! Paul wandelt de deur uit. Celien:                 Kom, Sylke, we zijn weg.                                Sylke!                                Sylke? Het is niet het moment om te dralen, Sylke. Wie weet, hoe is het verkeer? Celien loopt naar boven. We horen gebons op de deur. Ze komt terug de woonkamer in.                                Zeg dat het niet waar is, hé. Ze belt haar dochter. Sylkes gsm gaat af. Hij ligt op de salontafel. Celien:                 Shit!     6.    Waar is dat feestje Sylke staat alleen in een voetbalkantine. De andere aanwezigen zijn gesuggereerd. Het zijn vrienden van vrienden van Mathijs en Meredith. Er kan lawaai zijn of een dreigende stilte. Het is er alleszins niet gezellig. Sylke:                    Ik ben hier nog nooit geweest. Ik wil drank. (neemt drank) Bedankt! Depressief zul je bedoelen! Waar is Mathijs? Kan je hem niet bellen? Ik heb geen gsm. Mere heeft mij ook al laten zitten. Tof! Meredith. Mijn beste vriendin. Vroeger. Héhé, grappig! Met een bende halve debielen in dit kot is niet bepaald wat ik in gedachten had. Sorry, hoor. Ik bedoel: het is wel mijn verjaardag. Ik word er zestien. Sorry! Ik bedoel daar niks mee. Ik zeg gewoon: debielen. Dat is toch een woord? Ik ben depressie-ief! Och, het is al goed! Wat? Ja, in je dromen. Grapjas. Word dan maar al snel wakker. Allez, doe niet onnozel. Hier joh! Dit kun je krijgen. (draait zich om een toont haar kont terwijl ze minachtend over haar schouder kijkt.) Zeg! (oprecht geflatteerd) Allez, merci! Wie zijn jullie eigenlijk? Het zal wel. Ja, ik ben Kate Moss! Kan er niks anders op? Beyoncé of zo. Ja, jij mag iets anders goed vinden, hé. Wat? (wantrouwig) Okéééééé. Geen rare dingen doen, hé. Oké, maar ik meen het, hé. Ja, ik ook! (draait zich om met haar vingers in haar oren) Mag ik? Mag ik nu? (draait zich terug om) Oh, dat is kei lief! Is dat voor mij? Oh, dat is lief! Dat hadden jullie niet moeten doen. (buigt zich voorover en blaast kaarsjes uit) Wat? Ja, het zal wel! Wat? Dat zie je van hier. Ha. Ha. Ha. Zoveel heb ik nog niet gedronken, hoor! Nee. Dat doe ik nooit. Waarom zou ik? Nee. Zoveel drink ik niet. Waarom wél? Grappig, hoor! Allez, oké. Het is goed. (neemt een pint en drinkt die ad fundum) Amai, dat kriebelt. Nee, subiet misschien… Nee, toch niet. Goed geprobeerd! Ik weet niet, een gezelschapspelletje?                                Lach maar. Ja, ik vind dansen wel leuk. Alleen? Grappig! Och, bol af! (drinkt nog een pint) Bedankt. Nóg niet zat. Niet zat en niet zot. Saai, hé. Nee! Waarom zou ik? Ik heb dat nog nooit gedaan. En dan? Oké, nu doe je echt debiel. Hé, stop daarmee! Doe gewoon. Blijf ’s van mijn lijf. Echt! Bol af! Pak die pint maar mee! En dan? En dan?                                Amai. Als het zo zit, ben ik weg. Echt! Hey makker. Ik denk niet dat jij hier woont, wel? Laat dat dan toch gewoon!                                Liever saai dan crimineel. Wat? En jouw moeder viel flauw toen ze zag hoe lelijk jij was. Kruip daar dan op, hé. Oké, ik ben hier nu weg. Echt! Dit is echt niet meer leuk.                                Laat mij door!                                Laat mij door, zeg ik. 7.    Waar is Sylke? Het is zes uur ’s ochtends. Celien zit in de woonkamer te wachten op een teken van Sylke. Ze heeft in elk hand een gsm vast. Door de ramen zien we mogelijk de ravage van de vorige nacht. De deur gaat open en Sylkes vader komt binnen. Celien:                 En? Paul:                                     In die kantine was ze niet. Er was niemand. In de vuilbak stak een taart.             Heb je nog iets gehoord van Meredith? Celien:                 Nee. Misschien bel ik over een uurtje nog eens. Dan is het acht uur Waarom doet ze ons dit aan? Hebben wij haar nu iets misdaan? Paul:                     Ze had duidelijk geen zin in een feestje bij tante Maddy. Celien:                                 Paul! Konden wij weten dat ze van plan waren hun eigen feestje te brouwen op de voetbal? Wij kunnen dat niet rieken, of wel? We hebben haar gevraagd of ze iets te verbergen had, meer dan één keer en ze zei: neen. Ze heeft tegen ons gelogen! Paul:                      Heb je al gedacht aan…? Celien:                                 Aan het ergste? Natuurlijk heb ik daar al aan gedacht. Ik heb al aan alles gedacht! Paul:                     Ik kan hier niet blijven. Ik ga verder zoeken. Celien:                                 O wee, wanneer ik haar onder mijn ogen krijg. Ze zal er niet goed van zijn! Ze had minstens kunnen bellen, of een poging doen. Allez, ja…  Een flink pak rammel en leven lang huisarrest, dat is wat ze verdient. De deur gaat voorzichtig open, een slaapdronken Sylke waait binnen. Sylke:                    Zijn jullie nog wakker? Celien:                  Sylke? Kindje, mijn kindje, mijn kindje toch! Waar heb jij gezeten? Hoe zie je eruit? Wat is er gebeurd, Sylke? Wat hebben ze met je gedaan? Oh, Sylke! (begint te huilen als een klein kind terwijl ze Sylke plat tegen zich aaandrukt) Sylke:                    Mama, je overdrijft! Celien:                  Overdrijven? (geeft Sylke een muilpeer) Merhte:              Auw! Mama! Celien:                 Voila!                                 Je stinkt!                                En nu: vertel! Wat heb jij in godsnaam uitgestoken? Het is bijna acht uur.                                 Of weet je wat? Neem maar eerst een bad! Sylke:                    Wat is het nu? Celien:                  Paul! Zeg iets! Paul:                                     Je beseft dat je een leven lang huisarrest hebt? Dat over een uurtje de begrafenisondernemer komt en we je levend zullen moeten begraven tenzij jij zelf opdraait voor de  kosten. Sylke:                    Je maakt een mop. Paul:                      Het is nochtans niet grappig. Sylke:                    Dat vond ik ook al niet. Paul:                      Het was wel om te lachen. Sylke:                    Ha. Celien:                  Sylke. Wij eisen een verklaring. Sylke:                    Ik heb mij geamuseerd. Het was mijn verjaardagsfeest. Celien:                  Sylke. Dat kan niet. Sylke:                    Waarom niet? Celien:                                 Kijk naar buiten, Sylke Van Pael. Het is daar een ravage! Hoe kan jij je nu geamuseerd hebben, tenzij je zelf de hooligan hebt uitgehangen? Wat heb jij vannacht gedaan? Sylke:                   Ik heb niet de hooligan uitgehangen. Jij kent mij echt niet, hé? Denk jij dat iedereen gisterennacht de hooligan heeft uitgehangen? De meesten stonden gewoon saai op straat te staan. En het was koud! Paul:                      En jij, Sylke? Wat heb jij gedaan? Sylke:                   Ik heb mij gewoon goed geamuseerd op mijn verjaardagsfeestje. Dat was toch de bedoeling? Paul:                      Sylke, dat mocht niet en dat wist je! Sylke:                   Jullie hadden mij een feest beloofd en sturen mij dan naar tante Madeleine. Dat noem ik geen feest! Celien:                                 Dat was alles wat onder de huidige omstandigheden konden doen, Sylke. Een beetje medewerking van jou was welkom geweest! Sylke:                   Nee, dat was niet alles wat jullie hadden kunnen doen. We hadden een ander feest kunnen organiseren. Of we hadden er gewoon echt iets leuks van kunnen maken. In plaats van overal politie neer te zetten. Paul:                      Ik geloof mijn oren niet. Sylke:                    Dat komt omdat jullie geen oren hebben! Celien:                  Dimmen! Brutaal nest. Paul:                                     Wij zijn je ouders en je wist wat er van jou verwacht werd. Wij vertrouwden jou, Sylke. Vertrouwen!? Celien:                                 Dat vertrouwen heb je op één dag helemaal kapotgemaakt. En dat zal maar heel traag moeten teruggroeien. Sylke:                    Jullie vertrouwen is niks waard! Het is gemakkelijk als je niks mag. Er waren duizend mensen, maar ik, ik mag niet mee doen. Op mijn eigen feestje!                                 Wel, ik heb het gedaan en ik heb er geen spijt van, oké? Ik heb mij goed geamuseerd. Celien:                  Waarom geloof ik je niet? Sylke:                    Dat weet ik toch niet? Celien:                  Wat is er gebeurd, Sylke?                                 Er is iets gebeurd, Paul. Een moeder voelt zoiets.                                 Wat is er gebeurd?  Sylke barst in tranen uit. Sylke:                    Ik zeg toch dat ik mij goed heb geamuseerd!? Celien:                  Sylke, lief kind. Heeft iemand je pijn gedaan? Ben je geslagen?                                 Kom hier zitten, Sylke.                                 Ze hebben je toch niet… Hebben ze je verkracht? Sylke!                                 Heb je drugs gebruikt?                                 Hebben ze gênante foto’s van jou op het internet gezwierd?                                 Vertel dan toch, Sylke! Sylke:                    Het was gewoon niet wat ik ervan verwacht had. Meredith en ik gingen gewoon met wat vrienden in de kantine van de voetbal een feestje doen. Celien:                 Maar Meredith heeft afgebeld. Sylke:                    Ik dacht dat het wel oké zou zijn. Paul:                     Maar het was niet oké. Sylke:                    Ik kende die mensen niet zo goed. Paul:                     Hoe kwam jij er dan terecht? Sylke:                   Gewoon, Mere vond het echt zielig dat ik nu geen feestje meer had en zij en Gabby wilden daarom nog iets organiseren, dus vroegen ze wat mensen. Paul:                     Dus jij kende die mensen wel? Sylke:                    Niet goed; eigenlijk helemaal niet zo goed; nee. Paul:                      Hoe komt dat? Sylke:                   Mere heeft afgebeld, Gabby is ook niet gekomen en daarom zijn er veel anderen ook niet geweest, denk ik. Iedereen loopt heel de tijd te zeggen dat ik flauw zou zijn als ik niet naar mijn eigen feestje kwam en dan komen ze zelf niet. Celien:                  Wie was er dan wel? Sylke:                   David. Het is zijn voetbalclub. En zijn vrienden, denk ik. En vrienden van vrienden van Mere denk ik. Er waren ook een paar gasten van het zesde. Paul:                      Wie is David? Sylke:                    Een vriend van Mathijs. Paul:                      Was Mathijs er ook? Celien geeft een teken dat ze dat toch al weten. Paul wil Sylke testen. Sylke:                    Mathijs is zelfs niet gekomen! (stort weer diep in het tranendal) Celien:                  Hebben ze iets met je gedaan, Sylke?                                Er heeft toch niemand… Sylke:                    Nee, mama. Celien:                 Weet je het zeker? Sylke:                                   Natuurlijk weet ik dat zeker. Ik was er toch bij, zeker? Ze wouden misschien wel, een paar van die gasten, maar ik ben geen sletje. Ik bedoel… Ik ben nog maar pas zestien! Celien:                  Had je gedronken? Sylke:                    Misschien een paar pintjes. Ik was wel een beetje zat. Celien:                                 Moeten we een zwangerschapstest gaan halen, Sylke? Sylke:                    Mama, alsjeblieft. Ik wil dat het de eerste keer met iemand speciaal is. Celien:                 (tegen Paul) We hebben chance dat die Mathijs niet is gekomen! Paul:                                     (ongemakkelijk) Daar hebben we het later nog wel eens over. Of, liever niet eigenlijk… Of weet je wat? Praten jullie daar onder mekaar maar verder over. Ik denk niet dat ik mij daarin wil moeien. Celien:                  Dus er is ook geen aidstest nodig? Sylke:                   Toen die gasten lastig begonnen te doen, ben ik weggegaan. Ik kan echt wel voor mezelf opkomen, hoor. Tss, wat denken die wel? Paul:                      Vooruit. Je hebt je goed geamuseerd. Daar ben ik blij om. Celien:                  Mathijs heeft een berichtje gestuurd. Sylke:                    Nee! Celien:                                 Hij zei sorry dat hij niet kon komen. Hij was ziek van een visschotel en heeft liggen overgeven. Sylke:                    Heb je mijn berichtjes gelezen? Celien:                  Stond er nu een kusje achter, Paul? Dat weet ik niet meer. Sylke:                    Mag ik mijn gsm terug? Celien:                  Als we klaar zijn met spreken. Sylke:                   OMG Jullie hebben mijn berichten gelezen! Ik kan niet geloven dat jullie al mijn berichten hebben gelezen. Paul:                      Dat was wel het minste om onze vermiste dochter op te sporen. Celien:                                 In elk geval… Hij voelt zich wel beter nu. Ik vond dat hij ook redelijk bezorgd klonk, maar goed, ik ken hem natuurlijk niet. Sylke:                    Oh my God. Jullie hebben toch niet gebeld, hé? Zeg niet dat jullie… Celien:                                 Natuurlijk hebben we wel gebeld. We hebben naar iedereen gebeld. We waren doodongerust. Snap je dat dan niet?                                 Paul, begrijp jij dat nu? Paul:                      Dat kind is in staat om ons opnieuw zoiets te flikken, hé. Sylke, begrijp je dat je nooit ofte nimmer nog zoiets mag doen? Wij zien je graag. Misschien hadden we iets beter moeten luisteren naar jou, maar dit mag je nooit ofte nimmer nog doen. Begrepen? Sylke:                    Ja. Sorry. Echt waar. Ik wist niet dat jullie zo bezorgd zouden zijn. Ik had ook echt wel gewoon kunnen luisteren naar jullie. Sorry. Ik zal… Ik zal echt nooit nog zoiets doen. Paul:                                     Ik ben nog niet klaar met jou, jongedame. Het is acht uur ’s morgens. Waar heb jij in al die tussentijd gezeten? Sylke:    Het was echt niet leuk. Er stond overal politie. Ik mocht er niet langs. Toen zei ik dat ik Sylke Van Pael was en ze zeiden: ‘Ja. Ja. Dat zal wel’. Ik zei: ‘Kijk dan naar die maskers’ en toen zei er een dat ik daar totaal niet op lijk. Toen zei ik: ‘Kijk dan naar die t-shirt’ en ze zeiden: ‘Da’s al beter’. Toen zeiden ze dat ik al de twaalfde of zo was die zei dat ze Sylke Van Pael was en dat de echte Sylke nooit zo stom zou zijn om zomaar over de straat te gaan lopen. Ik zeg: ‘Oké, laat me dan door. Mijn ouders zullen mij wel herkennen.’ Toen zeiden ze: ‘Nee, jij mag er niet langs.’ Toen zei ik: ‘Ja, wat nu? Dat zei je in het begin ook al.’ Toen moest ik mijn identiteitskaart laten zien, maar die had ik niet bij. Toen begonnen ze met van alles te gooien. Celien:                 De politie? Sylke:                    Nee, in de straat. Mensen.        Toen moest ik in de combi. Ze zeiden dat ze contact gingen maken met de agenten die onze straat aan het bewaken waren, maar er was iets mis met de walkietalkies en toen ben ik in slaap gevallen. Celien:                 In de combi? Sylke:                    Ja. Toen is de combi beginnen rijden. Paul:                     Naar waar? Sylke:                   Er was ergens tumult. Ze moesten versterking geven. Ik vloog van links naar rechts. Zelfs toen we stilstonden. Paul:                     En toen? Sylke:                   Ging de deur van de combi open en wilden ze drie jongens binnen gooien, maar toen zei één van die agenten – een vrouw: ‘Nee, niet doen. Sylke Van Pael zit erin.’ Celien:                 En toen? Sylke:                    Toen zei die andere: ‘Is ze terecht? Dat is dan al goed nieuws.’ Paul:                     Dan hebben ze die schavuiten gewoon moeten laten gaan? Sylke:                   Een agent heeft één van die jongens nog een stamp gegeven. Dat was niet die vrouw. Celien:                 En… Sylke:                    Toen ben ik in slaap gevallen. Paul:                     Jij slaapt overal. Sylke:                   Toen ik wakker werd zeiden ze dat ik mocht vertrekken. Ik denk eigenlijk dat ze mij wakker gemaakt hebben. Ik lag daar wel goed. Paul:                     En toen? Sylke:                    Vroegen ze of ik nu echt Sylke Van Pael was. Celien:                 En wat zei je? Sylke:                    Ja. Toen zeiden ze sorry. De deurbel gaat. Celien staat op. Merte:                 Is het op het nieuws geweest? Paul:                     Je moeder heeft je geseind. Celien komt terug in de woonkamer. Celien:                 Sylke, er is iemand voor jou. Sylke:                    Wie? Ik wil niemand zien. Celien:                 Ho, maar deze persoon wel. Sylke:                    Meredith mag voor mijn part kanker krijgen. Paul:                     Sylke! Celien:                 Ben je zeker? Sylke:                    Ja! Celien:                                 Sorry, Mathijs. Sylke wil nu even niemand zien. Ze heeft er een zwaar nachtje op zitten, denk ik. Sylke springt recht en gaat haar moeder voorbij, de hal in. Sylke:                    Hé, Mathijs! Mathijs:               Sylke. Hoe is het met je? Sorry voor gisteren. Heb je mijn berichtje gekregen? Sylke:                    Nu net, ja. Mathijs:               Oh, hoe vervelend. Sylke:                    Het is oké. Mathijs:               Hoe was het gisteren? Sylke:                    Bah… Mathijs:               David heeft me gestuurd dat het niet goed was. Die gasten hadden zich echt scheef gezopen zei hij en hij zei dat ze echt schraal hebben gedaan tegen jou. Sylke:                    Waren dat jouw vrienden? Mathijs:               Ik weet het niet. Het waren vooral mannen van de voetbal, denk ik. Sylke:                    Ik was het enige meisje. Daar hadden ze wel lol in. Mathijs:               Oh nee… Sylke:                    Tof was het niet. Eigenlijk was het ellendig. Mathijs:               Er is toch niks ergs gebeurd? Sylke:                    Oh! Nee hoor. Mathijs:               Ik wil het goedmaken. Sylke:                    Echt? Mathijs:               Ik wil je vanavond  ergens mee naartoe nemen. Dan doen we iets leuks. Sylke:                    Echt? Wat dan? Mathijs:               Ik weet niet… Zeg maar. Sylke:                    Euh… Ik heb nu eventjes geen inspiratie. Mathijs:               Dat snap ik. Sylke:                   Maar wacht … Ik weet helemaal niet of ik wel mag van mijn ouders. Ik moet het echt wel vragen. Ik heb het behoorlijk uitgehangen de laatste tijd. Mathijs:               Dat snap ik. Sylke:                   (met ogen zo groot als eieren omdat Mathijs haar meevraagt) Mama, papa … Mathijs vraagt mij of ik vanavond met hem iets leuks mag gaan doen. Paul:                      Iets leuks? Sylke:                    Mag dat? Tegelijk: Celien:                  Ja. Paul:                      Nee. Paul:                      Wablief? Celien:                                 Thuis om acht uur en geen seconde later of ik speel chaperonne tot je zestig bent. Sylke:                    Oké. (lipt in drukletters ‘dank je’ zodat Mathijs het niet hoort en keert vervolgens terug naar de hal) Sylke:                    Ik moet thuis zijn om acht uur. Mathijs:               Dat is niet erg. Ik pik je op om half acht. Grapje! Om half zeven. Heb je dan al gegeten? Sylke:                    Da’s goed! Mathijs:               We kunnen gaan bowlen. Sylke:                    Bowlen? Mathijs:               Niet goed? Je moet toch iets doen, niet? Sylke:                    Oké. Bowlen is leuk, maar ik kan dat niet goed. Mathijs:               Da’s niet erg. Dan zal ik wel winnen. Tot vanavond. Sylke:                    Tot vanavond. Da-ag. Sylke komt terug in de woonkamer. Sylke:                    Oh my god oh my god oh my god oh my god oh my god.                                 Ik ga bowlen voor mijn verjaardag! Met Mathijs!                                 Mere moet dit weten!                                 Mag ik mijn gsm terug?                                  Please, please, please? Celien geeft Sylkes gsm. Dank je wel, mama. Zoooo hard bedankt, mama. Dank je. Dank je. Dank je weeeeeel! Jij bent de beste mama in de wereld. En jij ook, papa! Paul:                      Ben ik ook de beste mama in de wereld? Sylke:                    Dank je wel, papa. Echt waar! Ik zie je graag! Jij bent mijn held.                                 En nu ga ik Mere bellen!                                Hebben jullie mij nog nodig?                                 Ik ben op mijn kamer! Sylke stormt de trap op. Celien:                  Ik ben blij dat we onze dochter terug hebben. Paul:                      Ah, jij bent daar blij mee?   Een  Google-streetview-auto passeert voorbij de raam en rijdt met moeite over de brokstukken.

Evi Rosiers
0 0

Charlotte Jacobs

Administratie

CyperPest me dan als je kan!

Beste persoon X Dit is persoon Y  Ik weet dat je je eigen problemen hebt maar ik wil je zeggen dat het daarom niet toegelaten is om iets te sturen naar persoon Y. Van je problemen weet ik niet van maar ik weet dat jij niet durft uit te komen voor jezelf anders zou je eigennaam wel geven. Ik, persoon Y, neem jou niets kwalijk en zal niets doen. Maar ik wil weten wie zich veilig voelt achter een schermpje met veel te veel slecht licht en zo mensen durft te beledigen op basis van wat mensen zeggen en roddelen. Als je persoon Y beter zou kennen zou je weten hoe geangazeert zij/ hij is. Oordeel niet over het aantal “vrienden” die persoon heeft. Maar over aantal echt vrienden die die persoon steunen en voor haar/hem door het vuur gaan. Daarom wil ik u naam om een gezicht om het anoniem verwijt te plakken! Groetjes persoon Y

M323
0 0

ToneelTekst (Vervolgd)

Lola: Heyy maaaam *Gaat zitten* Moeder: Haii Lola ik moet wat bespreken *Kijkt zenuwachtig naar de grond* Lola: Vertel mam... *Ziet haar moeders gezicht* Moeder: *Frunniks wat aan haad shirt* Lola: Mam! zeg het nou.... Moeder: Ga even zitten Lola het is belangrijk! Lola: *Verbaasd dat haar moeder zo tegen haar sprak* Lola: *Gaat zitten en kijkt haar moeder aan* Lola: *Is stil en luisterd gehoorzamend wat haar moeder zegt* Moeder: Je vader en uhm ik gaan..... (Is verdrietig) Moeder: Gaan scheiden *Barst in huilen uit( Lola: kijkt stil en staard zonder gevoelens voor haar uit.   (Vervolgd)

Lisa
1 0

Ons vel ( nog steeds onder constructie)

Ons vel een overrompeling  Getekend door  Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat  we wisten of niet Alle krullen  Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden  Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen  behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen.  Later als ik groot ben Later als ik grond ben   zoals toen ik begon    

Erte
0 0

Scherem

Wolkenoverlopen en daar zilveraders vindenAan de rand, de maanOpgeschemerdTepels als juwelen op een outfitzoals ze hen trots draagtWe staan onszelf bij in de vette natte luchtDe stad is een stalen toestandEn ikLicht in mijn hoofd van de winddie op mijn gezicht beukt, mijn harendoor elkaar gooitLicht van de wind in mijn hoofd(Warigger dan haar)Het lijnenspel spant hard hardermisschien zelfs dan die steen die het overtrekt en waar die straatlichtendan in staan spoken alsof ze daaraltijd maar versiering zijn geweestEn hij keekZag dat het goed wasOnrust of niet.

Erte
0 0

gev(v)eld

Wankel. Een boom van een vent, maar dan zonder wortels. Een tank van een man, wat weinig goeds voorspelt.  Hij stelde Mijn stam Is uit deze eikel gegroeid En vertakte om met logge slagen weg te bomen  Hij kapte ermee  ook al zagen we in een natte ooghoek in een plooi in de kamer een grote bijl die nu zou zwijgen. Hij zong toen alleen  Nog tot vogels.  Week papier en het  bleek pal hier   te vellen.

Erte
0 0

g ekEr f D

De woorden vallen uit mijn mond Als paarden De hals halfslachtig opengelegd bloot te leggen wat er ontbeert De klanken die breken op mijn onderlip Die een beetje bloedt Ze is ontkleed In die twee voegen van haar krult nog wat plezier misschien is dat wat rimpels zijn Ik heb altijd van hoektanden gehouden En toen braken ze braken; elke keer opnieuw maar ik drink nu niet meer Ik rook bloemen je zegt naar mei kaken spannen zinnen vallen uit de grond In paren want wij mannen spreken met twee woorden en soms met gespleten tong Als een slang maar scherper dan een schaar Ik dek ze onder

Erte
0 0

Een nieuwe koning

Mensen, ik heb iets meegemaakt. Iets uitzonderlijk. Als het iets normaals was, zou ik het niet op een podium vertellen, maar op het toilet terwijl ik wacht tot er iemand klaar met zijn grote boodschap is.   Mensen, ik kwam een raar figuur tegen. Dichtbij de statie. Hij riep naar het noorden, zuiden, oosten en westen. Ik kon niet nalaten hem een half oor te schenken. Hij zag dat oor en nam mijn hoofd. De man keek mij recht in de ogen en zonder enige introductie begon hij zijn relaas.   “Beste mens, waarde landgenoot. Tis tijd. Om even te babbelen. Over onze democratie, en hoe het daarmee gaat. Het wordt geen gezellige babbel. Tot spijt van wie het benijdt. Het was een leuk idee, versta me niet verkeerd, maar de uitwerking loopt mank. We blijven achter met een pad vol blutsen en gaten. Daar strompelen we doorheen met een knoert van een kater. Het volk beslist, dat zeker, het volk beslist zeker, maar het is eerder de beslissing van een kleuter om snoepgoed als gezond eten te beschouwen. Is het niet waar wat ik zeg? De ene verkiezing draait nog slechter uit dan de andere. Net als je denkt: het kan niet erger, wordt het nog erger. Zinken we nog dieper. En het resultaat? Regeringen vallen uiteen, leugens eindigen in doortraande persconferenties. “Ik moet hier ontslag nemen.” Is het niet waar? Een democratisch verkozen politicus met het zelfmedelijden van een Zonnekoning. Ik kan nog een eeuw doorgaan, mijn opsomming eeuwig updatend met de laatste onzin die passeert.   Om al dat gedoe, hé, daarom zeg ik: het is goed geweest. Het was leuk, maar het is genoeg geweest. België kan het niet meer aan. Natuurlijk niet. Waarom verschiet u daarvan? Het was al vanaf de start doorgestoken kaart. Vanaf de dag dat mijn voorvader, Karel August Eugène Napoleon de Beauharnais, zijn rechtmatige Belgische troon niet kreeg door de leugenachtige en valse stemming georkestreerd door die vuile Leopold I. Toen zat het al scheef. Mijn voorvader werd bestolen door die eerste Leopold. Was het maar bij 1 Leopold gebleven! Is het niet waar wat ik zeg? Zijn afstammelingen bleken nog armzaliger te zijn.   Net na het kronen van Leopold I bleek al wat een knoert van een vergissing zich daar had voltrokken. De kroon (van smaragden en schijn) zat amper op de inferieure krans van Leo, of daar stonden de Nederlanders al om deze nieuwe staat te betwisten. Je kan het hen moeilijk kwalijk nemen, met zo’n uil van een ‘heerser’. Een heerser die naam waardig is Leotje nooit geweest. Hij en zijn troepen werden overrompeld door de Nederlandse troepen. Engeland en Frankrijk hadden amper hun rug gekeerd, of ze moesten Leotje al uit de penarie redden. Om al dat gedoe, hé, daarom zeg ik: we moeten de historische fout corrigeren en de erfgenaam van Karel August Eugène Napoleon de Beauharnais zijn rechtmatige troon toewijzen. Ter uwer info: dat ben ik.   Meneer, ik zie dat u zich amper kunt bedwingen. U kwijlt al bij het binnenhouden van de woorden: “tis weer een witte heerser”. (Zo sprak hij recht in mijn irissen met speeksel spuwend op mijn oogwallen.) Ik zal u eens iets zeggen. U bent mis! Mijn voorvaderen had allen (en letterlijk allen) kinderen met hun Congolese huisbedienden. Thomas Jefferson-gewijs. Dat maakt van mij helemaal geen witte heerser. En als daar ook al iets verkeerds aan mocht zijn, dan hoor ik het graag. Uw commentaar kan u richten aan Geert Bourgeois, Martelaarsplein 19, 1000 Brussel.   De jeugd wil mij. Zij verkiezen een sterke leider boven democratie. Wat zullen hun ogen pronken bij het zien van niet enkel een sterke leider als ik, maar zowaar een sterke leider met steeds een sterk glas vol sterke drank! Ik hoor het u al mompelen. Allemaal goed en wel, maar waarom jij?  Tegen die twijfelaars die zoiets nooit in mijn gezicht zouden durven zeggen (en durf dat op dit eigenste moment niet te doen), zeg ik “Waarom niet ik?” Ik durf het in uw gezicht zeggen, maar u hebt daar de ballen niet voor. En tegen diegenen die zeggen: “Je kan het niet in je gezicht zeggen, omdat je bij de minste kritiek als een Olympisch renner wegloopt.” Daar zeg ik tegen: “Ik ren weg omdat ik aan mijn conditie werk. Met je kritiek heeft dat niet te maken. Het is louter toeval. Ik werk aan mijn conditie. De toekomst vraagt dat van mij.”   Mag ik jullie er ook aan herinneren dat ons koningschap niet familiaal hoeft te zijn? Jazeker. Wij kijken naar Filip als een koning uit vergane tijden. Maar onze koning regeert niet bij gratie Gods. Het is geen vanzelfsprekende opvolging van ouder op kind. Wij zijn geen Britten. De Koning der Belgen is koning bij gratie van zijn landgenoten. Hebt U daar gratie voor? Keurt U dat goed? Die gratie is zijn houdbaarheidsdatum al lang gepasseerd. Er zit schimmel op. De landgenoten moeten een nieuwe koning gratie verlenen. En daarom zeg ik: Waarom niet ik?   De Civiele Lijst. Nog zoiets. In deze tijden waarin armoede welig tiert, worden de onkosten van de koning gedekt. Gedekt, zomaar. Als koning beloof ik U dat ik zal leven als een bedelaar voor een supermarkt. Ik slaap op straat, ik eet wat er nog rest in de vuilstraatjes op de laatste dag van de maand. Geen cent betaalt het volk aan mij.   Wat ik wel zal doen als Koning is veroordelen en gratie verlenen. En of ik die rol met verve zal vervullen. Ik begin er meteen aan.   Wie wordt veroordeeld? Joke Schauvliege, die als een strontvlieg maar rond onze hoofden blijft cirkelen, zoemend in de microfoon. Met mij als koning der Belgen veroordeel ik Joke tot een bestaan als strontvlieg. Haar tijd op deze aardbol wordt beperkt tot 1 dag stront opkuisen in een manège. Daarna moet ze vertrekken en verrekken. Voorgoed.   Wie krijgt gratie? Wel, vanuit de goedheid van mijn hart en ziel, met alle liefde verwoord, schenk ik de gratie aan NIEMAND! Zorg ervoor dat ik je niet veroordeel, want dat is alles wat ik doe. Gratie is voor in historische romans.   Mijn credo aan het Belgische volk is dus: Leef volgens het goede, of anders zwaait er wat! Als die freakshow Filip I dit alles betwist, nodig ik hem graag uit om dit met mij uit te vechten in een duel. Zaterdag om 10u30 voor de HUBO op de Dambruggestraat. Het duel zal uitgevochten worden in sumo-stijl met fatsuits.   Dank mij. Dank mij. Dank mij.   Gegroet!"   Hij marcheerde van mij weg, steeds oogcontact houdend. Plotsklaps keerde hij zich 90 graden en marcheerde voorwaarts. Hij sprak een oude vrouw met een wandelstok aan en zei: “Beste mens, waarde landgenoot. Tis tijd. Om even te babbelen.””   Ik kocht een smos in de Panos, dronk een cola en ging verder de dag tegemoet. Tot spijt van wie het benijdt.

Jeroen Meylemans
0 0

Zonder reden

Ik vervul Zwijg en verdiep mij Verdrijf en verbied mij Zelf om nog langer te luisteren Grof is de aanvraag Om te ondergaan Ik vervul Zwijg en verdiep mij Bevrijd de volgende dag Verzwijg de stilte Vermijd de kilte Ik ontwijk het eerste uur Ik verzwijg en verdiep mij Cirkel rond Verlaat het front Boor mijzelf in de grond Ondergaan Waar ik stond en waar ik wil staan Ondergaan Is de stilte Van de bewustwording Stil staan Is het verloochenen Van ons zelf respect Ik vervul Zwijg en verdiep mij Verdrijf en verbied mij Ik vraag een knuffel Ik vraag een adem Ondergaan Ik vervul Zwijg en verdiep mij Raak de dagen nachten aan Met de zachte palm van mijn hand De angst voor de tijd Ik vervul en onderga

Hiz
5 0

liefdadig

Zet meneer hier in de grond om te schrijven. Had ik kunnen zeggen. Wierook het dit water langs ons om te zingen Had je kunnen zeggen   Je zijderoutes kunnen ook leeg zijn Als stof van papier Je zweeg   Metaal zeg je soms dingen die raken en roesten   En vallenEn vallenzijn.

Erte
0 0

TREKKEN

De bodem zoog mij aanIk zou mijn voeten plantenVan de bergen kreeg ik luchtEn met vijf vierde van mijn gewichtWas ik aan het zweven.

Erte
0 0

Ode an die Freude

  Wereldbollen tollen door onze hoofden en door de ruimte Pas op We komen Moeders haalt uw kinders binnen We breken grenzen als servies Trekken lijnen over continenten heen De taart is verdeeld Voedselgevecht Schuimbekkend schuimende zeeën bevarend Welvarend Als nooit tevoren Pas op We komen Er gebeuren de laatste tijd steeds meer erge dingen Richt nog een standbeeld op Brons genoeg We zijn bronstig genoeg Hengsten Hengelend naar meer taart  Welvaart We willen alle onontdekte diersoorten Voor op de barbecue En standbeelden schieten uit de grond als paddenstoelen Pas op We komen Vergeet nooit wie u bent en zeg amen Op het einde Spijt is voor mensen zonder boten Heeft u al amen gezegd Pas op Ze komen Trek de muren op Het geld is op Het werk is op De vrouwen zijn op Het water is op De lucht is op Het is allemaal Helemaal Op Gespendeerd Gepresteerd Gekoeioneerd Gevreten Geslokt Vergeten Dat wij niet de enigen zijn Dus trek de muren op Pas op Ze komen Hak de bomen Blaas de broeikasgassen Straks verkassen we toch We breken grenzen als servies Verlies is voor mensen zonder boten Heeft u al amen gezegd  

Marieke Ornelis
0 1

Deel 1, toneelstuk

  Roos: *op de bank met koptelefoon op muziek aan het luisteren*  Moeder: Roos, Roos, Hallo!  Moeder: *Zucht*  Moeder: *tikt roos aan*  Roos:  mm *kijkt om* wat is er?  Moeder:  we hadden er gisteren over of Bella bij ons kon komen wonen.  Roos: ja *opgewekt gaat zitten*  Roos: en. . mag ze hier komen wonen ?  Moeder: euhmm *word een beetje zenuwachtig*  Roos: mam mag het of niet?  Moeder:  ja het is al geregeld bijna alles *word weer zenuwachtig kijk naar de grond*  Roos: wat moet er dan nog meer geregeld worden mam?  Moeder: *zucht* we moeten wachten tot dat we toestemming hebben van bijde ouders.  Roos: *zucht* dat gaat nog lang duren  Moeder: nee hoor, van haar vader heb ik al toestemming.  Moeder: alleen van haar moeder nog niet.  Moeder: tot die tijd kan ze gewoon logeren, en als we toestemming hebben  Roos: dan??  Moeder laat me nou even uitpraten skat.  Moeder: als we toestemming hebben ook van haar moeder, kan ze hier wonen.  Moeder: maar . .  Roos: maar wat ?  Moeder: Bella moet wel een bijbaantje zoeken,   Moeder: ik heb het er al over gehad  Roos: met haar ?  Moeder jaha logisch.  Roos: *beetje boos draait zich om*  Moeder: nou niet boos doen  *er word aan gebeld*  Moeder: ik doe wel open  Roos: oke  *weer word er aangebeld*  Moeder: ik kom al!  Moeder: *doet deur open kijkt verbaasd  Moeder Bella: uhmm kom ik gelegen ?  Moeder: ja hoor, kom gerust binen, u bent van harte welkom.  Moeder Bella: * frunnikt aan haar jas.  Moeder: Roos!  Roos: jahh ?  Moeder: kijk eens wie hier is  Roos: *verbaasd rolt met haar ogen.  Roos: oke? En nu. .  Moeder Bella: ik wil mijn handtekening zetten,  Moeder Bella: t’ spijt me dat ik niet voor mijn eigen kind kan zorgen *staart verdrietig voor zich uit.  Moeder: *zenuwachtig geefd ze een kort knikje.  Roos: *loopt de trap op en gaat naar haar kamer.                                                                                                           Vervolg

Lisa
0 0

Black-out

BLACK-OUT Scène 1: (de dochter ligt in de sofa, luistert naar muziek op haar hoofdtelefoon, de echtgenote holt op)                                      ECHTGENOTE Engeltje! Het is zover. Papa komt terug thuis! (merkt dat de dochter het niet hoort, rukt haar de hoofdtelefoon van het hoofd)  Het is zover. Papa komt terug thuis!                                      DOCHTER (droog) Halleluja.                                      ECHTGENOTE Het ziekenhuis heeft gebeld: ze brengen hem, ze zijn onderweg! (ruimt gejaagd op)                                      DOCHTER Wat zijt ge nu allemaal aan het doen?                                       ECHTGENOTE (staat bruusk stil) Niks. Wachten. Op papa.                                      DOCHTER Dàt kennen we. Wachten op Godot. (we zien een schaduw achter het gordijn, iemand luistert ongezien mee)                                      ECHTGENOTE Engeltje, doe vandaag een beetje uw best.                                      DOCHTER Waar is dàt goed voor?                                      ECHTGENOTE Papa heeft nog last van zijn ongeluk, we moeten lief voor hem zijn.                                      DOCHTER O nee...                                      ECHTGENOTE O nee? O ja!   Scène 2:                    PARTIJVOORZITTER (komt op door het gordijn, met een brede glimlach) O nee!                                      ECHTGENOTE (geschrokken) O nee?                                      PARTIJVOORZITTER We moeten niet lief voor hem zijn. Meer zelfs: we mogen niet lief voor hem zijn.                                      DOCHTER Oef, bedankt.                                    PARTIJVOORZITTER Ik heb met de specialist gesproken: we moeten met hem omgaan op exact dezelfde manier als we dat al jaren doen. Alsof er niks gebeurd is.                                      ECHTGENOTE Niks gebeurd!? Ik was hem bijna kwijt...                                      PARTIJVOORZITTER Correct, hij heeft een zware klap gekregen. Fysiek is hij nu gelukkig weer de oude, maar we willen hem helemààl terug zoals hij was voor het ongeval, voor de onfortuinlijke intrede van het geheugenverlies. Wij missen hem allen, u uw dierbare echtgenoot, u uw dierbare papa...                                      DOCHTER 'Dierbaar'? Niet overdrijven...                                      ECHTGENOTE Engeltje!                                      PARTIJVOORZITTER ...maar ook wij natuurlijk.                                      ECHTGENOTE U bedoelt 'de partij'?                                      PARTIJVOORZITTER Ik bedoel 'de natie'. Het hele land heeft hem nodig, onze dierbare premier, in het volle bezit van zijn mentale capaciteiten, vàn zijn geheugen. We zetten alles op alles, het moét lukken, we brengen hem terug! Tegen traumatische amnesie bestaat maar 1 remedie, dat is routine:  het scrupuleus uitvoeren van zijn dagelijkse handelingen, zijn jarenlange gewoonten. Alleen door dat te doen hebben we een reële kans dat zijn geheugen volledig terug keert.                                      ECHTGENOTE U bedoelt: gewoon verder leven zoals we dat deden voor het ongeval?                                      PARTIJVOORZITTER Correct. Het leven zoals het was. De goede oude tijd!                                      ECHTGENOTE (sip) De goede oude tijd. (we zien een schaduw achter het gordijn)                                      PARTIJVOORZITTER Begrijpt u wat u moet doen? Bent u daar klaar voor?                                      ECHTGENOTE 'Het leven zoals het was'? Dat moet lukken. Ik heb er jaren ervaring in.                                      PARTIJVOORZITTER (tot de persoon achter het gordijn) Karen, laat hem binnen! (tot de echtgenote) De pers weet hier nog niets van. Dat willen we zo houden, ja? Scène 3: (de premier wordt via het gordijn door iemand opgeduwd)                                      PARTIJVOORZITTER Meneer de premier!                                      ECHTGENOTE (op hem af om hem te omhelzen) Ah, eindelijk! Welkom thuis, ik ben zo blij, Paul.. (de premier verdwijnt geschrokken weer achter het gordijn, de echtgenote valt stil)                                       PARTIJVOORZITTER Mevrouw, doet u altijd zo als uw man 's avonds thuis komt?                                      DOCHTER (grinnikt) Ik dacht het niet.                                      PARTIJVOORZITTER Wat is dan wel de gewoonte?                                      ECHTGENOTE Hij komt binnen, ik laat hem zijn vaste whisky inschenken en opdrinken.                                      PARTIJVOORZITTER En wat hadden wij afgesproken?                                      ECHTGENOTE Doen zoals we altijd doen.                                      PARTIJVOORZITTER Correct. Of wilt u hem nog meer in de war brengen?                                      ECHTGENOTE U heeft gelijk. Ik zal het niet meer doen.                                      PARTIJVOORZITTER Ik haal hem wel terug. We beginnen gewoon opnieuw. (trekt de premier op, houdt hem stevig vast)                                                                                                                       PARTIJVOORZITTER Meneer de premier!                                               PREMIER (kijkt niet begrijpend rond) De premier? Waar?                                      PARTIJVOORZITTER Dat bent u. Alles is onder controle. U bent thuis. U zal wel moe zijn? U wil nu uw whisky?                                                PREMIER (kijkt niet begrijpend) Ik? Ik lust geen whisky.                                      PARTIJVOORZITTER (lacht geforceerd) Hahaha, hij lust geen whisky. (doet teken, de anderen lachen mee)                                               PREMIER Ik heb nooit whisky gelust, nooit van mijn leven.                                      PARTIJVOORZITTER Grapjas! Ik laat u bij uw familie, in de veilige handen van uw lieftallige echtgenote.                                               PREMIER  (kijkt niet begrijpend rond) Echtgenote? Waar?                                      PARTIJVOORZITTER (wijst haar aan) Uw echtgenote!                                               PREMIER Ah zo. (hij schudt zijn echtgenote formeel de hand) Mevrouw.                                      ECHTGENOTE Maar... Paul, ik ben het: Helena!                                               PREMIER (bekijkt haar zonder herkenning) Ah zo. Mevrouw Helena, aangename kennismaking!                                      ECHTGENOTE (trekt haar hand los, emotioneel) Excuseer, ik moet weg. (snel af)                                      PARTIJVOORZITTER Euh.. Correct. - Ik laat u in de handen van uw charmante dochter.                                               PREMIER (kijkt niet begrijpend rond) Dochter? Waar?                                      DOCHTER (wuift hem toe) Hier, pa, op de sofa.                                               PREMIER Ah. (hij schudt zijn dochter formeel de hand) Juffrouw, aangename kennismaking!                                      DOCHTER (trekt haar hand los) Stop met raar doen. Sorry, ik moet weg. (snel af)                                      PARTIJVOORZITTER Euh.. Correct. Ik zie u morgen. Dan praten we bij. Stel ik u op de hoogte van de recente ontwikkelingen van de laatste...jaren. Het beste met uw herstel! (snel af door het gordijn, maar duikt meteen terug op) De partijvoorzitter!                                               PREMIER (kijkt niet begrijpend rond) Partijvoorzitter? Waar?                                      PARTIJVOORZITTER Dat ben ik! Was ik vergeten te zeggen. Tot morgen! (snel af)                                               PREMIER Ah. Mevrouw, aangenaam! (wil de hand van de partijvoorzitter schudden, maar die is weg, hij zoekt)   Scène 4:                    SECRETARESSE (op door het gordijn, doet hem schrikken) Joehoe! Geen paniek, ik ben er nog, Karen!                                               PREMIER (staart haar niet herkennend aan) Karen..?                                      SECRETARESSE Uw secretaresse. Al 10 jaar trouwe dienst!                                               PREMIER Ah. (hij schudt haar formeel de hand) Juffrouw, aangename kennismaking!                                      SECRETARESSE U herkent echt helemaal niemand..?                                               PREMIER (beschaamd) Euh... Nee.                                      SECRETARESSE Toch wel! Kijk eens naar die foto! (wijst een grote foto aan van de premier) Daar! Dat bent u!                                               PREMIER (staart er naar) Ik..?                                      SECRETARESSE Ja, dat is de premier van ons land!                                               PREMIER (lacht ongelovig) Nee!                                      SECRETARESSE (lacht met hem mee) Ja! Dat bent u, in volle glorie! Knappe vent, ja?                                               PREMIER Ja...? (vindt het hilarisch) Nee!                                      SECRETARESSE (idem) Ja! U bent de premier! U woont hier! U bent thuis..!                                               PREMIER Néé..!                                      SECRETARESSE Nee? Ook goed! Doe dan maar alsof ge thuis zijt! Neem maar een whisky, zoals altijd! Misschien komt uw geheugen dan terug. (gaat lachend af) Tot morgen, premier!                                      DE PREMIER (stopt bruusk met lachen,  kijkt ernstig de zaal aan, almaar perplexer) Ik ben de premier... Ik ben thuis... Ik heb een vrouw... Ik heb een dochter... Ik lust whisky... Niet te geloven. (donkerslag)   Scène 5: (de dochter ligt in de sofa, luistert naar muziek op haar hoofdtelefoon, de premier staat achter haar, kijkt haar vertederd aan - de echtgenote kijkt ongezien aan het gordijn mee)                                      DOCHTER Blijft ge daar nog lang staan?                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER Dat werkt op mijn zenuwen. (de premier zet zich neer, kijkt haar vertederd aan) Heb ik soms iets aan van u? Doe eens normaal, vent. Gij doet raar.                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER Ge doet dat anders nooit. En ge moet doen wat ge normaal doet.                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER Omdat ik het zo gewoon ben: gij doet uw ding, ik het mijn.                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER Dat is gemakkelijk: voor u, maar vooral voor mij.                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER 'Waarom, waarom?' Zijt ge een vader of zijt ge een kind? Laat mij gerust!                                      PREMIER Waarom?                                      DOCHTER Waarom dat ik u gerust moet laten? Omdat ik wil dat ge mij gerust laat, daarom! (kwaad af)   Scène 6:                    ECHTGENOTE (komt naar voor, mat) Goed, Paul: dat klinkt al een beetje als het leven zoals het was.                                      PREMIER Oei. Wat doe ik verkeerd?                                         ECHTGENOTE Ge doet anders. Anders dan anders. En ge moet doen wat ge altijd doet - bevel van de dokter: pak u een whisky, ga naar uw bureau en werk. Dat is wat gij doet.                                      PREMIER Oei. Alle dagen de hele dag?                                      ECHTGENOTE Alle dagen de hele dag.                                      PREMIER En wat doet u dan, alle dagen de hele dag?                                      ECHTGENOTE We zijn 20 jaar getrouwd, ge moogt me tutoyeren, ja? Wat ik doe? Ik laat u gerust. 'Waarom?' Omdat gij wilt dat ik u gerust laat. (wil af)                                      PREMIER Ik wil dat gij mij gerust laat? Alle dagen de hele dag? (ze knikt) Oei. Is dat al lang zo? (ze knikt)  Oei. En wat vindt gij daarvan?                                      ECHTGENOTE Gij wilt weten wat ik daar van vind?                                      PREMIER Ja. Ik wil alles weten.                                      ECHTGENOTE 20 jaar zonder ooit iets te vragen, en nù wilt ge alles weten - zijt ge op uwe kop gevallen?                                      PREMIER Ja. Dat is het probleem juist: ik bén op mijn kop gevallen.                                      ECHTGENOTE Oei. Het spijt me.                                      PREMIER Ik weet niks meer. Ik weet niet eens hoe gij heet.                                      ECHTGENOTE Helena.                                      PREMIER Helena... Ik wil u leren kennen.                                      ECHTGENOTE Dat is een beetje laat. Na al die jaren... Ik ken mezelf niet eens meer.                                      PREMIER Gij ook al niet? Griezelig, hè? Om zot van te worden.                                      ECHTGENOTE (knikt) Om zot van te worden.                                      PREMIER Maar gij kent mij. Ge staat al verder dan ik. Vertel, alsjeblief. Hoe was ik? Als mens, als man?                                      ECHTGENOTE 'Als man' nog wel? Dààr weet ik niks meer van, dàt is te lang geleden.                                      PREMIER Oei. Ik wist niet dat het zo erg was met ons. Helena, het spijt me.                                      ECHTGENOTE Daar ben ik niks mee. Laat het zijn. Doe maar gewoon wat ge altijd doet. (wil weg)                                      PREMIER Maar wacht..! Wat doe ik dan wat ik altijd doe, als ik thuis ben?                                      ECHTGENOTE  Wilt ge dat echt weten?                                      PREMIER Echt, Helena.                                      ECHTGENOTE Goed. Ik zal het u laten zien. Kijk naar mij. Ik ben u.                                      PREMIER Gij zijt mij?                                      ECHTGENOTE (met een lagere stem) Ik ben u. Gij zijt mij.                                      PREMIER Gij zijt mij. Ik ben u.                                      ECHTGENOTE Ik kom thuis, ik neem een whisky. (doet het)                                      PREMIER (met een hogere stem) Dag, Paul! (kust haar, lief) Alles prima? Hoe was uw dag vandaag?                                      ECHTGENOTE (stapt uit haar rol) Dat is héél lang geleden.                                      PREMIER Hoe? Sinds vanmorgen toch?                                      ECHTGENOTE Dat er gekust werd in de familie, en gepolst naar mekaars welzijn. Dat doen wij niet meer.                                      PREMIER O... Oké Paul! Wanneer wilt ge graag eten?                                      ECHTGENOTE (kort en nors) Ik heb vanmiddag al gegeten.                                      PREMIER O... Ik heb eten gemaakt. Voor ons. Ik heb..                                      ECHTGENOTE Stop! Stil zijn, ik moet telefoneren. (tikt een nummer in)                                      PREMIER O... Oké Paul! Geen probleem, ik zal heel stil zijn..                                      ECHTGENOTE Ga ergens anders stil zijn.                                      PREMIER O... Oké Paul! Ik ga dan wel..                                      ECHTGENOTE Ik ben al weg. (gaat, in de hoorn) Hallo, waarde collega. Alles prima! Hoe was uw dag vandaag?                                       PREMIER Zeg, Paul..! (stapt uit de rol) Zeg, Helena..!                                      ECHTGENOTE (weer op, uit de rol) Ja, Paul..?                                      PREMIER Overdrijft ge niet een heel klein beetje?                                      ECHTGENOTE Helaas niet, nee.                                      PREMIER Dat was ik?                                      ECHTGENOTE Dat waart gij.                                      PREMIER Op een slechte dag..!                                      ECHTGENOTE Op een goeie dag..!  (we zien een schaduw achter het gordijn, iemand luistert ongezien mee)                                      PREMIER Zo ben ik niet. Dat kan niet. Waarom ben ik zo?                                      ECHTGENOTE Dat vraag ik mij al 20 jaar af.                                      PREMIER Waarom eten wij niet met mekaar? Waarom spreken wij niet met mekaar?                                      ECHTGENOTE Dat vraag ik mij al 20 jaar af. (een stilte)   Scène 7:                     PARTIJVOORZITTER (treedt naar voor door het gordijn) Daar kan ik op antwoorden. Dat is simpel.                                      PREMIER & ECHTGENOTE Ah ja...?                                      PARTIJVOORZITTER Ah ja..! Omdat u het zo druk hebt, meneer de premier. Dossiers lezen. Toespraken. Persconferenties. Onderhandelingen voorbereiden. Politieke strategieën uitwerken. U doet zoveel als u thuis bent, allemaal nuttige dingen voor het land. (tot de echtgenote) Dank u voor uw medewerking. Ik neem het van u over, u kan beschikken.                                      ECHTGENOTE Zoals altijd. (ze druipt af)                                      PREMIER Zij moet echt weg?                                      PARTIJVOORZITTER Correct. Wij hebben werk. Om u bij te werken. En? (wijst op het hoofd) Komt er al iets terug?                                       PREMIER Helaas, nee. Nog niets.                                      PARTIJVOORZITTER Shit. - We vliegen erin. Hebt ge uw huiswerk gemaakt?                                      PREMIER Oei, ik had huiswerk..? Dat weet ik niet meer: ik heb geheugenverlies.                                      PARTIJVOORZITTER Goed geprobeerd. Ik had u teksten gegeven om te lezen, te memoriseren.                                      PREMIER Oei, was dat tegen vandaag?                                       PARTIJVOORZITTER Doe niet kinderachtig. Wat zijn de doelstellingen van onze partij? (de premier weet het niet) Zoek in uw geheugen. Waar draait het voor ons om?                                      PREMIER Ik zou zeggen...een gezond milieu?                                      PARTIJVOORZITTER Ho! Zijt ge soms een groene geworden door die klap tegen die boom?                                      PREMIER Oei. Ik zou zeggen...werk voor iedereen?                                      PARTIJVOORZITTER Zijt ge'r nu mee aan het lachen? De doelstellingen van onze partij zijn: besparen én belasten.                                      PREMIER Oei. Was ik daar niet tegen?                                      PARTIJVOORZITTER Nee, verdomme, daar waart ge voor, daar zijt ge voor.                                             PREMIER Oké. 'Besparen én belasten.' Daar ben ik voor.                                      PARTIJVOORZITTER Correct. Volgende vraag: wat staat er in ons officieel partijprogramma?                                      PREMIER (blij) 'Besparen én belasten.' Daar ben ik voor!                                      PARTIJVOORZITTER Ho! Dat zet ge toch niet in het programma! We moeten stemmen winnen, perceptie is alles: in ons programma zetten we zaken als een gezond milieu, werk voor iedereen...                                      PREMIER Ik snap niks van politiek. Ik weet niet of dat wel iets voor mij is.                                      PARTIJVOORZITTER Ge hebt het 20 jaar gedaan. Dit is niet het moment om te vluchten. De verkiezingen staan voor de deur, de opiniepeilingen zijn een ramp. Gij zijt de enige die nog stemmen trekt. Gij moet zo snel als kan weer in de politiek.                                      PREMIER Maar hoe kan ik nu in de politiek, als ik niet meer weet wat mijn ideeën zijn?                                      PARTIJVOORZITTER Wees gerust, in de politiek valt dat niet op.                                      PREMIER Hoe kan ik mijn eigen stem laten horen, als ik mijn stem kwijt ben?                                      PARTIJVOORZITTER Uw eigen stem? Eerst de stem van de kiezer, dan pas uw eigen stem. Eerst de verkiezingen terug winnen. Dan treedt ge maar af en kunt ge uzelf terug winnen.                                      PREMIER (in de war) Dus ik kom op, ik win, en dan treed ik af..?!                                       PARTIJVOORZITTER Er gaan al roddels dat ge definitief buiten strijd zijt. Ge moet op TV komen, een speech geven, laten zien dat ge sterk staat. Dus moet ge zo snel mogelijk weer de oude worden, Paul. Dus moet ge leren. Door te leren komt alles terug. Dàt is de enige weg. Hier, uw speech. (geeft de premier papieren, knipt met de vingers, de secretaresse komt op, beveelt haar) Laat hem zijn speech oefenen, op kracht! Maak dat de premier verdomme weer de premier is! (gaat af)   Scène 8:                    PREMIER Mijn speech? Heb ik dat geschreven? Was ik ook al vergeten.                                      SECRETARESSE Nee, dat is de speech van de voorzitter.                                      PREMIER Wat moet ik daar dan mee? (geeft het haar)                                      SECRETARESSE Dat is de speech van de premier. (reikt hem de speech terug aan)                                      PREMIER Hoe, van wie is het nu?! Van de voorzitter of van de premier?                                      SECRETARESSE Van alle 2: hij wordt geschreven door de voorzitter en voorgelezen door de premier.                                      PREMIER Hij schrijft wat ik moet zeggen? Ik snap niks van politiek. Laat iemand anders dat maar voorlezen.                                      SECRETARESSE Nee, baas. Ge kunt hier echt niet onderuit. Het moét.                                      PREMIER (zucht) Als het dan echt moet. (de secretaresse grinnikt) Wat is er zo grappig?                                      SECRETARESSE 10 jaar lang waart gij mijn baas. Nu ben ik 'baas boven baas'.                                      PREMIER En? Wat voor baas was ik eigenlijk?                                      SECRETARESSE Bazig. Ongeduldig, opvliegend. Een heel moeilijke mens.                                      PREMIER Was ik dat? Mijn excuses. Ik herken mijzelf niet.                                      SECRETARESSE Ik herken u ook niet meer. Ge waart keihard, iedereen was bang voor u. Iedereen behalve ik. Ik hoef geen excuses, tegen mij waart ge lief, héél lief.                                      PREMIER Oef, ik voel me al iets beter.                                      SECRETARESSE (dubbelzinnig) Ge weet er echt niks meer van, hé..?                                      PREMIER Waarvan?                                      SECRETARESSE Van ons..?                                      PREMIER Van ons?                                      SECRETARESSE Hoe kunt ge dat vergeten, hoe is het mogelijk..?                                       PREMIER Oei. Gij bedoelt toch niet...wat ik denk dat ge bedoelt?                                      SECRETARESSE Wat denkt gij dat ik bedoel..?                                      PREMIER Oeioei. Als gij bedoelt wat ik denk dat gij bedoelt, dan denk ik dat gij bedoelt... (ze lacht en knikt geil) Oeioeioei. Wie is daarmee begonnen?                                      SECRETARESSE Wie denkt ge, wie is er de baas?                                      PREMIER (almaar meer opgejaagd) Ik ben er dan toch ook als eerste mee gestopt?                                      SECRETARESSE Ermee gestopt, waarom zoudt ge? Ge had het zo graag..!                                      PREMIER Hoe serieus was het? Hoe diep ging het?                                      SECRETARESSE (giechelt) 'Hoe diep'? Wat bedoelt ge met 'diep'..?                                      PREMIER Ben ik zo? Dat kan niet, zo een man ben ik toch niet?                                      SECRETARESSE Welke man is er niet zo..?                                      PREMIER Stop met vragen, ik wil antwoorden! Ik weet niks, ik word zot! Dat moét gedaan zijn!                                      SECRETARESSE Laten we beginnen aan uw speech.                                      PREMIER (gooit hem fel weg) Dat is godverdomme mijn speech niet, hoe dikwijls moet ik dat nog zeggen!!                                      SECRETARESSE Wow, wat een kracht! Ge zijt er helemaal klaar voor, voor uw speech! Ik herken u weer, ge wordt stilaan de oude, de premier is terug de premier! (de premier zakt met een diep smartelijke kreun weer ineen) Misschien nog niet helemaal. We hebben nog een beetje werk. (donkerslag)   Scène 9: (de dochter ligt in de sofa, luistert naar muziek op haar hoofdtelefoon, de premier staat ongezien achter haar, kijkt de zaal peinzend aan)                                      PREMIER Weten of niet weten, dàt is de vraag. Alles onthouden, of niks onthouden. Wat is het beste? Ofwel: u elk ding herinneren wat ge gedaan hebt in uw leven: (warm) al wat gelukt is, de wapenfeiten, meesterwerken... (bekijkt dochter) ..zoals mijn allerliefst engeltje.. - als ze me hoorde, ze zou me vermoorden. (kil) Maar samen met  de successen blijven u dan ook al uw fouten bij, uw stommiteiten, de kansen die ge liet liggen, de klootzak die ge waart... Ofwel: u niks meer herinneren van wat voorbij is. (warm) Vrij zijn van de last van 't verleden, de schaamte. Licht als een veer, fris als een maagd. (kil) Maar dan zijt ge ook al uw schone souvenirs kwijt, uw herinneringen aan geluk, om te koesteren, u aan op te warmen op koude dagen. Wat is het minst slechte? Weten of niet weten, dàt is de vraag... (zucht) Ik heb geen antwoord.                                      ECHTGENOTE (op door het gordijn) En? (wijst op zijn hoofd) Komt het stilaan terug?                                      PREMIER Gij ook al. Nee. Ik ben en ik blijf een vreemde.                                      ECHTGENOTE (geeft hem een hand) Dag vreemde man. Aangenaam.                                      PREMIER Ik heb zo veel vragen.                                      ECHTGENOTE Ik heb zo veel antwoorden.                                      PREMIER Bijvoorbeeld: hoe lang zijn wij getrouwd?                                      ECHTGENOTE Iets meer dan 20 jaar.                                      PREMIER Echt? Gefeliciteerd met uw jubileum, Helena.                                      ECHTGENOTE Bedankt, Paul. Gij ook.                                      PREMIER We hebben dat toch gevierd? Iets gezelligs? Een diner? Een cadeau? Champagne voor u?                                      ECHTGENOTE Champagne..? Nee. Càmpagne, voor u. Verkiezingen.                                      PREMIER Oei, niet gezellig. D'r moet toch iets geweest zijn..?                                      ECHTGENOTE Ja. Oostende.                                      PREMIER Ah, een weekendje weg? Een uitstapje, voor ons twee?                                      ECHTGENOTE Een politiek congres, voor u. Echtgenoten niet toegelaten.                                      PREMIER Oei, niet gezellig.                                      ECHTGENOTE (kil) Alleen Karen mocht mee. Voor u.                                      PREMIER Karen? De....secretaresse?                                      ECHTGENOTE De....secretaresse. Zo werd het toch nog gezellig. Voor u. En voor Karen natuurlijk.                                      PREMIER (stilte) Het spijt me, nog maar eens. Het wordt eentonig. Een geluk dat dit geen toneelstuk is.  Nee, ik wou dat het toneel was, niet echt... - Ik wil niks meer te weten komen over mezelf. Hoe meer ik te weten kom, hoe minder ik mezelf herken. Ik kijk in de spiegel: ik zie niks, ik ben weg. Ik ben hem kwijtgeraakt, mijn beste vriend. Mijn enige vriend, zo te zien.                                       ECHTGENOTE Welkom in de club.                                      PREMIER Hè?                                      ECHTGENOTE Bij mij is dat ook, al jaren. Ik kijk naar u: ik zie niks. Gij zijt weg. Mijn man is vertrokken, toen hij de premier werd. Veranderd, niet van buiten, maar van binnen. Ik ben hem ook kwijtgeraakt, mijn beste vriend, mijn enige vriend. Zo voelt dat.                                      PREMIER (knikt) Dat is hetzelfde.                                      ECHTGENOTE Dan hebben we toch iets gemeenschappelijks. (kijkt de dochter aan) Naast dat daar.                                      PREMIER (bekijkt haar ook, fier) Ja. Een dochter met pit. Ze laat zich door niemand doen.                                       ECHTGENOTE Helemaal haar pa. Ze zal het nog ver schoppen.                                       PREMIER Wie weet? De eerste vrouwelijke premier..?                                      ECHTGENOTE Laat het uit. - Gefeliciteerd met uw dochter, Paul.                                      PREMIER Gij ook, Helena. Dat hebben we toch maar, samen.                                      ECHTGENOTE Kunnen ze ons niet meer afpakken.                                      PREMIER Bedankt. Ik denk dat ik gek zou worden als we dit niet hadden, deze gesprekken. Raar dat we dit niet deden toen we mekaar kenden, en wel nu we mekaar niet kennen.                                      ECHTGENOTE Dat komt omdat gij een ander zijt dan die waar ik mee getrouwd was. Gij lijkt meer op de Paul van het begin, ons begin, voordat hij de premier werd. Makkelijker om mee te spreken. Minder uitroeptekens, meer vraagtekens.                                      PREMIER Hoe voelt dat?                                      ECHTGENOTE Dat voelt goed.                                      PREMIER Genoeg over mij. Gij weet alles van mij en ik weet niks van u. Dat is niet eerlijk.                                      ECHTGENOTE Dat is niet eerlijk, nee. Ge zijt mij gewoon vergeten. Ik ben en ik blijf voor u een vreemde.                                      PREMIER Schandalig. Daar ga ik werk van maken. (geeft haar een hand) Dag vreemde vrouw. Aangenaam.                                      ECHTGENOTE Kijk naar uzelf. Ik ben nog helemaal dezelfde als wie ik was in het begin, ons begin, voordat ik de vrouw van de premier werd. Veranderd van buiten - helaas - niet van binnen. Ik weet nog alles. Hoe gij toen waart, in mijn ogen, dat is nog niet weg. Gij zijt nog niet weg.                                      PREMIER Dat is goed nieuws.                                       ECHTGENOTE Zo voelt dat toch.                                      PREMIER En? Voelt dat goed?                                      ECHTGENOTE Dat voelt heel goed. (ze kijken elkaar glimlachend aan, plots staat de dochter op uit de sofa,  ze schrikken, de echtgenote trekt de premier snel neer achter de sofa, de dochter gaat een paar stappen van de sofa weg, stopt, ze herinnert zich iets vreemds te hebben gezien, ze sluipt op haar passen terug, ze kijkt achter de sofa, trekt grote ogen van verbazing naar de zaal,  donkerslag)   Scène 10: (deze keer ligt de echtgenote in de sofa, en luistert naar muziek op haar hoofdtelefoon, de dochter staart haar perplex aan - de premier kijkt ongezien aan het gordijn mee)                                      ECHTGENOTE (heel relaxed) Blijft ge daar nog lang staan..? Heb ik soms iets aan van u...?                                      DOCHTER Wat ligt gij daar te doen?                                      ECHTGENOTE Wat ligt gij hier anders te doen?                                      DOCHTER Gij doet raar. En wat deed gij met onze pa op de grond, achter de sofa? Dat was héél raar.                                      ECHTGENOTE (breed glimlachend) Maar engeltje toch...                                      DOCHTER Niks engeltje! Engeltje is het beu! Kan er nu niemand meer normaal doen?                                      ECHTGENOTE Ik kan daar niks aan doen. Uw vader brengt mij in de war. Hij is totaal anders.                                      DOCHTER Zeg dat wel. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen, maar ik mis de oude.                                      ECHTGENOTE Ik niet.                                      DOCHTER Vroeger wist ge tenminste wat ge aan hem had.                                      ECHTGENOTE Ja. Niks.                                      DOCHTER Hij was hard als ijzer. Hij was cool.                                      ECHTGENOTE Koel als ijs. Een ijsman.                                      DOCHTER Hij was de vijand om me tegen af te zetten, de slechte. Ik was tegen hem dus ik was de goeie. Nu ineens ben ik mijn vijand kwijt, schiet er niks meer van hem over.                                      ECHTGENOTE De ijsman is gesmolten.   (het gezicht van de premier verschijnt tussen de gordijnen, hij kijkt)                                                                  DOCHTER (minachtend) Nu staat daar een softie, een sukkel, een loser...                                      ECHTGENOTE Gelukkig maar.                                      DOCHTER Een mossel. Hij weet niet wie hij is, hij weet niks. Hij staat daar maar, een zombie. Ik kan geen vriendinnen meer aan huis laten komen, ik ben beschaamd in zijn plaats. De hele dag gaapt hij mij aan, kwijlend, vol van een walgelijk soort...                                      ECHTGENOTE ...liefde.                                      DOCHTER (een geluid van walging) ...Ik weet verdomme niet meer wat ik tegen hem moet zeggen, of doen.                                      ECHTGENOTE (glimlachend) Ik ook niet. En hij ook niet tegen mij. Spannend!                                      DOCHTER Verwarrend! Als hij nu ineens de goeie is, wie ben ik dan? De slechte? Ik kan niet wachten tot hij weer de oude is. Dan kan ik eindelijk weer de oude zijn.                                      ECHTGENOTE Geef mij maar de nieuwe. Dan kan ik ook -eindelijk- weer nieuw zijn.   Scène 11: (hij grijnst, opent de gordijn)                                       ECHTGENOTE (schrikt) Paul! Hoe lang staat ge daar al te luisteren?                                      PREMIER Hoe lang zit ge daar al te kletsen? (schenkt zich een whisky uit)                                      ECHTGENOTE Wat gaat gij doen?                                      PREMIER Last van uw ogen?                                       DOCHTER Hij neemt een whisky...                                      ECHTGENOTE Hij neemt een whisky..? (tot de premier) Gij neemt een whisky..!?                                      PREMIER Last van uw geheugen? Ik neem al 20 jaar een whisky voor het eten, als ge dat nog niet weet.                                      ECHTGENOTE Maar gij lust toch geen whisky?                                      PREMIER Ik lust geen whisky? Waarom neem ik dan al 20 jaar een whisky voor het eten? Leg eens uit.                                      DOCHTER Gij lust geen whisky, vent! Gij hebt nooit whisky gelust, nooit van uw leven!                                      PREMIER Ik denk dat ik vandaag maar een dubbele neem. Dat soort conversatie maakt van een mens een alcoholieker.                                      DOCHTER Ziet gij wat ik zie..?                                      ECHTGENOTE Denkt gij waar ik aan denk..?                                      PREMIER Wijvenconversatie. (slaat de whisky in één teug achterover)                                      ECHTGENOTE O nee. Hij is terug de oude..!                                      DOCHTER Yes! Back to normal!                                      PREMIER Heb ik soms iets aan van u? Ben ik soms een toeristische attractie?                                      ECHTGENOTE Nee, natuurlijk niet.                                      PREMIER (tot de dochter) Hebt gij geen huiswerk? (klapt in handen) Hop hop, werk te doen! (de dochter springt op, holt af) Dank u! (tot de echtgenote) Moet gij niet koken? Eten wij niet vanavond? (klapt) Hop hop, werk te doen! (de echtgenote springt op, holt af) Dank u! (grijnst breed) Zoals die mij bekijken. Ik moet wel een héél knappe vent zijn...   Scène 12:                   PREMIER Karen...! Ge moest hier al zijn!                                      SECRETARESSE (komt gejaagd opgerend) Aha! Meneer heeft mij nodig?                                      PREMIER In slaap gevallen? (klapt in handen) Hop hop, werk te doen!                                      SECRETARESSE (heel blij) Yes! Zo te horen is de premier helemaal terug?                                      PREMIER (plechtig opstaand) Terug van weg geweest - zowel in lichaam als in geest. Viert allen feest! Ik ben hier in levende lijve. Gekomen om te blijven.                                      SECRETARESSE Dat moet ik opschrijven!                                      PREMIER Ik heb een grandioos idee! Ge weet het niet, nee?                                      SECRETARESSE Ik...ben niet helemaal mee.                                      PREMIER Wie komt er morgen live op je TV..? Niemand minder dan onze premier!                                      SECRETARESSE Jippiejee! (donkerslag)   Scène 13: (de partijvoorzitter zit in de sofa, de echtgenote zit met de dochter in de sofa (een andere locatie), allen wachten, kijken naar de TV, gesitueerd in de zaal)                                      PARTIJVOORZITTER (tegen zaal) Ben ik blij dat hij terug is. Ik zag alles de afgrond ingaan: de partij, mijn carrière. En dan, opeens, stààt hij er weer, als een echte leider. Het is een mysterie. Een wonder! Hij kan ons allemaal redden. Het scenario kon niet beter zijn! De kijkcijfers zijn gigantisch: de terugkeer van de verloren vader, vader van het vaderland!                                      DOCHTER Hoe heeft hij dat nu geflikt? Hoe komt zijn geheugen zo ineens terug, heeft hij dat al verteld?                                      ECHTGENOTE Hij vertelt mij niks. Het is terug helemaal zoals vroeger. Ik snap weer niks van hem.                                      DOCHTER Zijt dan content dat uw vent u terug herkent! Dat het leven weer voortgaat, zoals vroeger?                                      ECHTGENOTE (zucht diep) God ja, ik ben in extase. In de zevende hemel.   (we horen een TV-jingle, het licht gaat aan op de premier, die zit aan een tafel, kijkt de camera, in de zaal, aan)                                      PARTIJVOORZITTER Eindelijk. Komaan, man. Doe het!                                      ECHTGENOTE Moeten we daar nu echt naar kijken? Ik heb hem al zo dikwijls op TV gezien.                                      DOCHTER Laat opstaan! Ik wil zien of hij echt helemaal terug is.   Scène 14:                   PREMIER Dag. Ik val via de TV bij u binnen, maar ik zal niet lang misbruik maken van uw gastvrijheid. Ik heb u een mededeling te doen, die, denk ik, niet bij iedereen in goede aarde zal vallen. Door een zwaar ongeval was ik tijdelijk mijn geheugen kwijt. Velen, zeker de oppositie, dachten, nee hoopten al definitief van mij af te zijn.                                      PARTIJVOORZITTER Correct! Goed bezig!                                      PREMIER Maar zoals u ziet ben ik medisch weer klaar voor de strijd, tot mijn grote tevredenheid. Tot spijt van wie het benijdt.                                      PARTIJVOORZITTER Die zit! 1-0!                                      DOCHTER Coole gast, onze pa.                                      ECHTGENOTE Ik ga slapen. Ik kan daar niet tegen. (gaat van de TV weg)                                      PREMIER Tot zover de officiële speech. (legt zijn papieren weg)                                      PARTIJVOORZITTER Hè!? De tekst is nog niet gedaan!                                      PREMIER (improviseert) Sta mij toe iets persoonlijks te zeggen. Door mijn black-out heb ik iets geleerd...                                      PARTIJVOORZITTER Dat heb ik toch niet geschreven!?                                      PREMIER ...heb ik kunnen nadenken over de zwakke én de sterke momenten van het leven.                                      DOCHTER Niet te heavy, hé pa.                                      PREMIER Hoe zwàk is een man als hij moederziel alleen staat. Als hij niemand kent, niemand herkent, zelfs zichzelf niet. Als hij geen herinneringen heeft om te delen, geen verleden, dus ook geen toekomst. Wie niet meer weet vanwaar hij komt, weet niet waar hij naartoe gaat.                                      PARTIJVOORZITTER Wat zègt die nu..!?                                      ECHTGENOTE Wat zegt die nu..!?                                      PREMIER Maar hoe stèrk is een man als alles tot hem terugkomt, hij zijn plaats terug vindt, als hij welkom is, zoals hij kan zien in de lieve ogen van zijn vrouw, van zijn dochter...                                      DOCHTER Laat mij d'r buiten, pa!                                      PREMIER En...hoe zwàk is een man als hij een plaats krijgt, aan het hoofd van een familie, aan het hoofd van een land, maar hij totaal vergeten is wat hij daarmee kan doen. Als zijn familie hem, mij, liever naar het werk ziet vertrekken dan thuiskomen. Als ik u thuis, wiens vertrouwen ik gekregen heb, nooit de waarheid zeg, maar u blaasjes wijsmaak, u een gezond milieu beloof, en werk voor iedereen, als dekmantel om te kunnen besparen, én belasten.                                      PARTIJVOORZITTER (kreunt) Nee, niet correct...                                      PREMIER En...hoe stèrk is een man als hij, excuseer de woordkeuze, de ballen heeft om dat toegeven. Als hij, als ik, op TV kom om u, de burger, te zeggen dat ik niet vraag om een herverkiezing, om een tweede ambtstermijn, omdat ik dat gewoon niet verdien.                                      PARTIJVOORZITTER Wàt?! Hij is compleet gek geworden!                                      PREMIER Mijn carrière als premier, als politicus stopt hier en nu. Ander en beter.                                      PARTIJVOORZITTER (krimpt helemaal ineen) Zet dat af! Zet dat af!                                      PREMIER Als ik op TV kom om u, mijn vrouw, te zeggen dat ik vraag om een herverkiezing thuis, om een tweede ambtstermijn in mijn huwelijk, hoewel ik dat gewoon niet verdien.                                      ECHTGENOTE (staat aan de grond genageld) Pàul...?                                      PREMIER Omdat ik alles op alles wil zetten om opnieuw te beginnen. Van nul af aan. Maar dan goed.  Eva, ik zal niet op u besparen, u belasten, gij moogt mij belasten. Ik wil alleen uw premier zijn, van niemand anders.                                       DOCHTER (een kreun van walg) Ik zal het morgen op school weer moeten uitleggen...                                      PREMIER Dàt heeft mijn black-out mij geleerd. Dat knoop ik vanaf nu in mijn geheugen. Het verleden is weg. Ik kan niet achteruit kijken. Ik kijk vanaf nu alleen maar vooruit. En ik wens u hetzelfde toe, beste kijker. Daarom laat ik u vanaf nu gerust. Ik dank u voor uw aandacht.                                      ECHTGENOTE Engeltje...                                      DOCHTER Wat is er nu weer, ma?                

Hazelof
0 1

Schrijftaal ? spreektaal ? dialect ? ( ge meugt gerust zen )

Hedde tal gehoord? Verleden dinsdag zat ik bij Chantal int café. Ineens loept daar een grote rat de frituur van dikke Guy langs achter buiten recht het café binnen. Dat was daar een gekweek en gedoe. Een geroep en een getier. De Laenen zat er me nen borstel achteraan. Chantal die wier zot. Ze dacht da speelt dieje nooit kleer. Het succes was novenant. Aloïs begon al lelijk te doen. Die zijn keers was bijna uit. Tripel van Westmalle die kunnen daar niet tegen. Zuiver voor de commerce. In café ‘in de Volksvriend’ daar worden ze opgedaan. Da was geen aardigheid in diejen tijd.             Ge meugt gerust zijn. Lachen dat die dee. Da’s iet aarig ze, een rat. Goe zat allemaal. Dieje is er afgevallen. Da was t’een en t’ander. Just op tijd. Gustje was ze weer aant plagen. Da gezaag zal sebiet wel gedaan zen, zei ze. Toen wast vat af. Genne De Keuninck nie meer. Chantal belde naar Louis van café ‘ De Pelikaan’ Wulle met dat leeg vat naar den overkant. Rolt er nie mee of ge ga wa voorhebben zei Louis. Dieje loempe van de vakbond van z’n kloten maken Veul te zwaar. Dieje is dan ook geboren op 1 april. Alleman zat. Den dag van heden mag da allemaal. Op ne werkdag lopen ze al van t’een café naar tander, oep ne werkdag hè. Goe gelachen wel.             Iet anders. Ik heb ne nieve caravan. Als k het kraantje in da keukentje openzette begon toilet te lopen.. Da darmpke zal verkeerd. Iet later stond de schuif onder de poempbak, met bestek, ge weet wel, helemaal vol water. Vloeken jongen, vloeken. Na zat er een ander darmpke los. Veel gezever mee gehad. Dieje verkoper stamp ik onder zenne put da de ballen in’t rond vliegen. Da’s veel beter dan een Rapido plooicaravanneke. Na moet ik wel naar de keuring want de nieve is meer dan 700 kilogram. Chance da we in Hühnerscheid genne regen hemme gehad. Da’s Luxemburg nie ver van Bastogne. Kelly had voor niks greppeltjes gegraven. Hoe loemp kunde zen? Veurige keer hadde we regenweer. Niks dan modder. Klote weer en problemen met gasvuur. Een steekvlam van zeker drei meter. Da darmpke zat geplooid. Bekan heel de voortent weg. Da’s nylon, hè da zeil. Nog nooit zoveul sigaretten meegebracht. Die camions konden allemaal aan de kant. Met ne caravan konde gewoon door. Den Opel Vectra is wel aant verslijten. Di van ons zegt dat geld op is.             Ik hem gehoord dat de Léon bekan met visbak en al de vort ingeduikelt is. Voorover, recht erin, bekan. Die kan nie vissen met den haak. Neen, neen ne meerval. Genne snoek. Verkeerd aas. Hoe loemp kunde na zen. De miserie van een ander daar zijn we nie mee gediend. Da maakte mij nie wijs. Ja, ja, café Arizona was om drei uur nog open. Ge meugt gerust zijn.

Hubert Grimmelt
0 0
Meer lezen ...