Zoeken

Het postpakket

Hoofdstuk 1Ieder dag rond elf uur kwam postbode Jan langs bij mijnhuis. Hij bezorgde ons dan onze brieven, kranten,reclameblaadjes en – het leukste van al – postpakketjes.Hoewel ze lang niet altijd voor mij waren bedoeld, vondik het heerlijk om de doos open te maken en er nadieniets mee te knutselen. Onze hond had zo al vijf speelsehuisjes gekregen; één in de vorm van een raket, twee‘gewone’ huisjes met een deurbel en bloembakken aan devoorgevel, één in de vorm van een gsm met allerleiknopjes en schuivers er op bevestigd en een laatste diedienstdeed als brandweerkazerne. Die moest hij weldelen met mijn brandweerauto’s – en poppetjes, waarbijhij geregeld uit zijn slaap wakker schrok van luidesirenes.De andere opengemaakte dozen van de postpakkettenstonden her en der verspreid in het huis. Die hadden eennieuwe opdracht gekregen als juwelenhouder in mijnmams kamer, als sokkenmonstervanger in de badkamerof als losse muntenverzamelaar in de inkomhal. Maar deallerleukste creatie vond ik persoonlijk mijn eigenspeelkeuken!Die stond naast de echte keuken en telkens wanneer éénvan mijn ouders eten maakte, kookte ik lekker mee inmijn zelfgemaakte kartonnen keukentje. Met opgeroldegekleurde papieren kokers die dienstdeden als sausjes,gele reepjes sponzen die frietjes moesten voorstellen enconfetti ’s voor de kruiden.Ik vond het heerlijk om zo te knutselen. Maar het moestwel altijd mijn idee zijn. Als mijn ouders met eenvoorstel kwamen om iets te maken, keurde ik het steevastaf. Ik was immers de slimme van het gezin! Ik had degoeie punten op school en won steeds met de spelletjesdie we speelden. Nee hoor, ik liet me niet van de wijsbrengen!Die ene dag keek ik nog meer uit dan anders naar dekomst van postbode Jan. Want mijn moeder had eennieuw koffiezetapparaat besteld, welke in een grote doosgeleverd zou worden. Daar kon ik me vast uren meebezig houden. Ik had al een heel lijstje vol ideeën in mijnhoofd.Ik stond bij het raam op de uitkijk. Wat duurde hetwachten lang! Nog vijf minuutjes en postbode Jan zou erzijn! Ik schuifelde heen en weer van de spanning en sprong enkele keren hoog in de lucht. De hond keek mevreemd aan maar dat kon me echt niets schelen. Die wister ook helemaal niets van! Dat hij maar gewoon blijmocht zijn met al de huisjes die ik voor hem maakte.Nog twee minuten... ik hield het bijna niet meer en gingsnel nog even naar het toilet. Stel je voor dat ik net inmijn broek plaste als postbode Jan voor de deur stond.Misschien kwam die dan wel nooit meer terug! Nee nee,dan mocht echt niet gebeuren!Elf uur! De postauto kon ieder moment aanrijden! Oh, zospannend!Maar... er kwam helemaal niets. De straat was nog net zoleeg als ervoor; geen voorbijgangers met blaffendehonden, geen zwervende poezen in de voortuintjes enook geen postauto’s met postbode Jans erin!De klok tikte genadeloos verder; vijf over elf. Dit wasvreemd. Postbode Jan was nog nooit te laat geweest! Washij ziek? Of misschien had hij zich wel verslapen?Als de klok kwart over elf aanwees, voelde ik een lichtepaniek over me heen gaan. Dit was niet normaal! Maarwat kon ik eraan doen? Ik kon hier toch het postkantoorniet voor opbellen met de vraag waar die verdomdepostbode nu toch bleef? Nee, ik moest leren geduld tehebben. Hij zou wel komen.Ik hoopte maar dat mijn moeder een extra largekoffiezetapparaat had besteld! Dat mijn geduld werdbeloond!Tegen half twaalf kwam hij dan eindelijk aan; de rood-witte postauto met het gekende logo op. Postbode Janstapte uit, samen met een andere ongekende man.Vreemd; normaal was hij altijd alleen. Maar misschienhad hij die dag wel zin in wat gezelschap? Zo heel de tijdalleen op de baan zijn, was ook niet fijn.Maar de mannen leken helemaal niets met elkaar tehebben. Ze zeiden niets tegen elkaar en keken elkaaramper aan. Daarbij had postbode Jan een erg bedruktgezicht. Ik had nog nooit eerder zijn fronsrimpels zoaanwezig gezien. Meestal lachte hij en grapte erop los.Maar die keer was er duidelijk iets anders aan hem!Samen met de andere man ging hij naar de koffer vanzijn auto, haalde er een groot pakket uit (joepie!) enstapte richting mijn huis. Nadat hij had aangebeld, duwdehij het pakket in mijn handen, zonder me aan te kijken enstapte weer weg. De andere man week geen meter vanzijn zijde. Verbaasd als ik was over hoe postbode Jan zichgedroeg, wist ik niet wat te zeggen en keek de tweemannen heel lang na. Ze stapten terug in de postauto enreden zwijgend naar het volgende huis. Daar gebeurdehetzelfde; bezorging van de post zonder een dag, zondergepraat, zonder aankijken. Dat was helemaal niet hoe ikpostbode Jan kende. Hier was duidelijk iets aan de hand!“Nick?”, vroeg mijn moeder. “Wie was er aan de deur?”Ja, wie nu? Wat een domme vraag. Mijn moeder wist alsgeen ander dat ik enkel de deur opendeed voor depostbode. Verder bleef ik er ver van weg want je wistmaar nooit wie er aan de andere kant stond. Ik hadgenoeg griezelfilms gezien om dat te weten! Maar slimals ik was, wist ik ook wel dat mijn moeder dit gewoonvroeg om een gesprek aan te knopen.“Postbode”, mompelde ik terug naar haar.“Oh! Had hij mijn pakket mee?”“Hmmm.”“Maak maar open als je wilt!”Ik sloot de deur en legde het grote pakket op dekeukentafel. Voorzichtig maakte ik met een schaar denaden van de doos los en haalde er een zwarte koffiezetuit, samen met heel wat isomochipjes. Ze vlogen over dehele grond en ik raapte er enkele op om ze in een potje tezetten in mijn kartonnen keukentje. Die konden latergoed dienstdoen als kroepoek of misschien wel bananen.Dan moest ik ze enkel nog even geel kleuren.Nadat de hele doos was leeggemaakt, nam ik ze mee naarboven en smeet ik ze in een hoek van mijn kamer.Op mijn bed vroeg ik me af wat er aan de hand was metpostbode Jan. Waarom zei hij me geen dag of vroeg hijme niet hoe het ging met mijn nieuwe fiets die ik vorigeweek voor mijn verjaardag had gekregen? Hij had hemme zelf bezorgd en wist het dus heus wel goed genoeg!Daarbij kleurden ballonnen en slingers ons huis vanbuitenaf en het cijfer ‘acht’ hing tussen twee bomen vanonze voortuin te bengelen. Je kon er gewoon niet naastkijken dat er iemand jarig was! En buiten enkeledenkbeeldige vriendjes en mijn trouwe hond Fibuks,waren er geen andere kinderen bij mijn thuis. Het wasdus overduidelijk dat ik de jarige was! Al blekensommige mensen nog dommer te zijn dan ik soms dacht.Maar niet Jan, die was nog best slim voor zijn leeftijd.Natuurlijk niet zo slim als ik, dat kon ook niet.Maar dat zou hij wel doorgehad hebben! Er was dan echtiets aan de hand met hem! Zou zijn vrouw zwaar ziekzijn geworden of - erger nog – hijzelf? En dan was dieman die met hem mee was misschien wel zijn dokter diehem nauwlettend in de gaten hield? Dat moest het vastwel geweest zijn!Ik voelde de spanning in me weer langzaam naar benedenglijden en sprong mijn bed weer af om de doos te grijpen.Ik bekeek hem langs alle kanten en liet mijn fantasie devrije loop gaan. Een gevangenis voor mijnschurkenpoppen? Of een legerbasis in de woestijn? Watzou ik er eens mee maken?Maar op het moment dat ik de doos omdraaide om na tegaan hoe stevig de bodem precies was, merkte ik er eenvastgekleefd briefje op. Het was een klein geel gestreeptbriefje met slechts vier letters op. Maar wel vier lettersdie mijn hele lijf deden beven. Die alle waakzaamheid inmij liet stromen en me meteen in een speurneusrol zette.“HELP!”, stond er geschreven. Hoofdstuk 2Na de onrustwekkende ontdekking van de letters op hetgele briefje, fietste ik meteen naar mijn beste vriend Lars.Bij aankomst aan zijn huis, smeet ik mijnspiksplinternieuwe fiets in de struiken en rende via deachterdeur naar zijn kamer. Mijn voetstappen klonken alseen kudde olifanten en gonsden door het hele huis.“Alles in orde, Nick?”, vroeg Lars mama, die mebovenaan de trap tegenhield. Ze moet gezien hebben dater iets gaande was.Ik was buiten adem van het hevige fietsen en geren enprobeerde me tussen haar door heen te wringen naarLars’ kamer.“Ja ja”, hijgde ik, “gewoon een... schooldingetje.”“Moet je daarom als een gek de trap op rennen?”Lars moeder schudde haar hoofd, liet me door en gingnaar beneden. “Gekke kinderen toch.”“Lars! Ik heb je hulp nodig!”, riep ik meteen toen ik zijnkamer binnenging.Lars lag languit op zijn bed met zijn ogen toe en eenzwarte hoofdtelefoon op zijn oren. Zijn dekbed lagopgefrommeld aan het voeteinde en snoeppapiertjeslagen ter hoogte van zijn kussensloop, die half uit hetkussen hing. Lars was nooit echt een Pietje preciesgeweest, in tegenstelling tot mezelf. Ik kon me er vaak instoren dat zijn gebruikte kousen nog lagen te stinken opnet hetzelfde plekje als een week ervoor. Of dat zijncursusblokken van de klas vol inktvlekken hingen ofstrepen typex. Op dat vlak waren Lars en ik helemaalverschillend - en uiteraard ook op gebied vanintelligentie. Ik bedoel; ik sorteerde mijn kledij in de kastop kleur en wist precies waar alles lag in mijn kamer.Zelfs het speelgoed dat ik als kleuter kreeg van mijngrootouders, had een keurig plekje gekregen in de ladeonder mijn bed; netjes naast elkaar gelegd, stofvrij.Ook op vlak van karaktertrekken hadden Lars en ik zoonze verschillen. Ik hield van rust en dingen bijleren, hijwerd wild van ruige muziek en meisjes. Maar het was netdie combinatie dat ons “ons” maakte. Zijn losgeslagenprepuberbrein in samenstelling met mijn afgebakendnerdgehalte, zorgden voor heel wat hilariteit. Hij begreepme en leerde me in contact komen met de buurmeisjes.En ik leerde hem over ruimtefiguren en hielp hem metzijn stemprojecten op school. Het klikte al meteen toenwe elkaar voor de eerste keer in de kleuterschool zagen.We werden al gauw partners in crime en bezorgden dejuffen grijze haren toen we het ene duivelse plan na hetandere uitvoerden. Hij bedacht het kattenkwaad en ikplande en organiseerde het zorgvuldig. Het paste perfectin elkaar!“Lars!”, riep ik wat luider, wetende dat hij me anders nietzou horen door zijn luide muziek heen. Om niet nog eenkeer te hoeven roepen, wiebelde ik ook meteen wat aanzijn benen. Daarop verschoot hij en ontwaakte weerstilaan uit zijn droomwereldje waar hij zonet verbleef.“Heu...wat?”“Lars, er is iets verschrikkelijks gebeurd! Postbode Jan isin gevaar!”Nadat ik hem over het gele briefje had verteld met dezorgende boodschap op, zette hij zich recht uit zijn beden smeet zijn hoofdtelefoon van zich af.“Meen je dat nu?”, vroeg hij vervolgens.“Kijk dan!”. En ik liet hem het gele briefje zien.“Wow, dit is groots, man!” Hij blies zijn adem zwaar uiten liet zijn handen op zijn hoofd rustten. “Wat moeten wenu doen?”We lieten ons beiden op zijn bed zakken en zaten eentijdlang zwijgend naast elkaar.“We moeten het onze ouders vertellen!”; schreeuwdeLars plots.“Nee nee, niet doen! Die bellen dan vast meteen depolitie en je weet wat er dan kan gebeuren. Boevenhouden niet van politiemensen en schieten dan vaak hetslachtoffer zonder pardon neer! Nee, da’s geen goed idee!Het is zelfs dom!”“Maar wat moeten we dan?”“Er zit maar één ding op; we moeten zelf op onderzoekuit!”“Maar hoe? We hebben niets om ons te beschermen! Enwe weten niet eens waar te beginnen.”“Daar heb je gelijk in. Hoewel ik alvast zou beginnenmet naar het postkantoor te gaan.”“Om wat te doen?”“We tekenen de man na op papier, die bij postbode Janwas en vragen daar of ze hem kennen.”“En dan?”“Weet ik niet.”Ik sloeg mijn handen op mijn benen en zuchtte.“Misschien is het toch niet zo’n goed idee?”Het was de eerste keer dat ik dat moest toegeven. Hetdeed pijn en ik was wat beschaamd.Lars leek dat wel in te zien en legde zijn armen om demijne, als troostend gebaar.“Zullen we anders gewoon morgen even afwachten,Nick?”, zei hij vervolgens rustig. “Misschien is hetbriefje wel niet eens van hem?”“Nee nee, hij gedroeg zich echt heel vreemd! Er is ietsaan de hand!”“Oké, dan moeten we hem morgen alleen zien te spreken.Ik kom morgenochtend naar jou toe tegen half elf en danwachten we die beide heren samen op. Als ze dan aankomen stappen, probeer ik die andere man af te leiden enkan jij intussen een praatje slaan met onze postbode.Lijkt je dat wat?”“Ja, ’s goed.”“Top! Dan ga ik je nu terug weg moeten sturen, vrees ik.‘k Heb zo afgesproken met Lieke van enkele huizen hierverder.” Lars bloosde. “’k Denk dat ze ook op mij is...”Ik zweeg en knikte zijn kant uit. Het had geen zin om erverder wat van te zeggen want Lars was iedere keersmoorverliefd en dacht telkens dat het voor altijd zouduren. Om dan enkele dagen later boos en driftig zijnvoetbal tegen de muur te schoppen omdat één of andermeisje het had uitgemaakt met hem.Tja, iets met een reptielenbrein en oermenshandelingenbij elkaar zeker? Een slimmerik als ik kon dat gewoonniet bevatten. Ik hield me duidelijk met andere dingenbezig. De volgende dag stonden Lars en ik samen op de uitkijk.Het was intussen weer elf uur gepasseerd. Net als de dagervoor was de postauto rijkelijk te laat. Opnieuw voeldeik een zenuwslopend angstig gevoel door mijn aderengieren, bij iedere minuut die wegtikte. Mijn hart gingsneller slaan en allerlei rampscenario’s speelden doormijn hoofd. Lars keek me aan, knikte en staarde weer uithet raam. Hij moet vast hetzelfde gevoeld hebben wantde ontelbare keren dat hij op zijn lip beet, kon ik nietbijhouden. Gelukkig voor hem kwam de postauto net aanvoordat er stukjes vel van zijn lip loskwamen.Alweer vergezelde de onbekende man postbode Jan. Ditkeer hield ik hem goed in de gaten en probeerde al zijnuiterlijke kenmerken te onthouden; zwarte krullendeharen en een dikke opvallende snor boven zijn mond. Hijdroeg een jeansbroek met sportschoenen eronder en eenblauwe T-shirt met erboven een zwarte vest.Lars rende naar de voordeur en trok me mee aan mijnarm.“Hou je aan het plan!”, zei hij vervolgens en rende detwee mannen tegemoet.“Hoi! Mag ik jullie wat vragen?”, vroeg hij toen hij naasthet duo stond.Maar de onbekende man duwde Lars zacht aan de kanten gebaarde dat hij door wou gaan.“’t Duurt maar heel even! Ti’s voor ’t school!”, riep Larshen na.Maar meneer snormans greep postbode Jan bij de arm enbegeleidde hem naar de koffer.“Pak je spullen”, beval hij hem. En met de post in zijnhanden geprakt, stapte Jan met de andere man naar devoordeur.“’k Moet een interview doen over helden!”Raak! Lars wist de man te interesseren! Hij draaide zichom naar Lars, terwijl hij nog steeds de arm van Jan stevigvasthield.“Helden?”, knorde hij.“Jaja, helden! Zoals u, toch? Iedere postbode is toch eenheld? Niet dan? En zeker ééntje zoals u!”De interesse groeide en de man stapte op Lars af. Dit wasmijn moment! Ik stapte naar postbode Jan toe en keekhem aan. Er was een kort oogcontact waarop ik duidelijkkon zien dat er iets grondig mis was! Jan keek me aanmet grote droevige, blauwe ogen terwijl de andere manzich tot Lars richtte. Ik kon niets vragen aan Jan want deandere man stond nog steeds naast hem en leek niet vanplan te zijn hem gauw los te laten. Dus stak ik mijn duimnaar hem op om op die manier te vragen of alles wel okwas. Daar schudde hij kort “nee” op.“Ik ben inderdaad een held, ja. Maar dat gaat jouhelemaal niets aan! Dus rot op met je schoolprojectje enlaat ons vooral met rust!”Lars schrok van deze wrede reactie maar gaf het niet zogauw op en richtte zich verder tot Jan.“En jij, Jan? Wil jij er wat over vertellen?”Maar nog voor die arme man iets kon antwoorden, greepde andere man in.“Genoeg! Jan en ik moeten werken. Hier is je post en nuophoepelen maar!” en hij duwde de post in mijn handen.Boos nam hij Jan weer mee naar de auto en reed weg.Ditmaal snauwde hij iets naar de postbode en leek hem tewaarschuwen met een wijzend vingertje. Jan keekschuldig naar beneden en reed weg.“Zie je wel?”, schreeuwde ik naar Lars. “Er is iets nietpluis!”“Je hebt gelijk, Nick. Vlug, laten we hen volgen!”En voordat ik nog maar een ander plan kon bedenken,liepen Lars en ik achter de postauto aan, ons halfverstoppend achter geparkeerde auto’s. Althans dat washet plan want na twee straten waren we zo moe gewordendat we onze achtervolging moesten staken. Onze slechteconditie was iets wat we wél gemeen hadden. Helaas.“Nieuw... plan... nodig!”, hijgde Lars. “Morgen klevenwe... een tracer... onder de auto.”“Tracer?”“Je weet wel... zo’n ding waarop we ...op onze telefoonkunnen zien...waar de auto naartoe...rijdt.”“Juist ja! Maar heb jij dat dan liggen?”“Geen zorgen. Ik vind...er wel één! Mijn vader istoevallig...nog in het leger geweest...weet je nog wel? Ikdurf te wedden dat... ik vast wel zoiets vind... in zijnspullen...op de zolder.”“Zal hij er niet boos om worden?”“Maakt niet uit! Onze postbode...heeft ons nodig en da’sbelangrijker dan...een straf! Maar euhm...”“Wat?”Lars blies nu rustig enkele keren in en uit en leek zijnademhaling terug te vinden.“We moeten voorzichtig zijn. We kunnen niet nog eenszo dicht in hun buurt komen. Dan zal die andere man vastargwanend worden.”“Je hebt gelijk, Lars! Wauw en ik die dacht dat je st....” Ikslikte mijn woorden snel weer in.“Wat zei je?”“Niets hoor!”“Oké. We spreken morgen af bij het huis van Lieke. Zijkan de postbodes even aan de praat houden bij de deur endan kleven wij dat ding onder hun postauto.”“Klinkt goed. Enkel is Lieke dan ook wel op de hoogte.”“We kunnen dit heus niet alleen, hoor!”“Ook waar. Oké, ’s goed. Tot morgen dan!”“Morgen!”En zogezegd zo gedaan. Lars en ik verstopten ons in degrote struik die aan de oprit van Liekes huis stond enwachtten de komst van de twee heren af. Toen die tweenaar de voordeur van Lieke stapten, rende we snel onzeschuilplaats uit, kleefden het ding onderaan de auto enholden snel achter de grote eikenboom aan de overkantvan de straat.Lieke vervulde op haar beurt haar taak; als eerstetreuzelde ze enorm om de deur open te doen zodat we alzeker enkele minuten hadden gewonnen. Vervolgenshielde ze de mannen aan de praat door niet meteen depost te willen aannemen en een heus gesprek aan te gaanover hoe moeilijk de wegenwerken verderop wel nietvoor de postbodes moeten zijn en dat ze er vast heel watvertraging door opliepen. Toen de tweede man nadien depost gefrustreerd in haar handen duwde, schakelde zeover op plan B en deed alsof ze hevige buikkrampenkreeg. Postbode Jan wou haar te hulp schieten en bewoogzich richting haar. Maar de man met de snor hield hemtegen.“Maar zie je dan niet dat ze pijn heeft?”, vroeg Jan hem.“Kan me niet schelen, da’s niet onze taak. Dat ze maareen dokter belt!”“Toe nu! Help me even terug naar binnen!”, smeekteLieke hun.Jan keek de man bezorgd aan en uiteindelijk leek hij toete geven. Ze namen haar vast en leidde haar weer naarbinnen waar ze enkele minuten verbleven.Goed gedaan, Lieke!Toen Jan en de andere man weer aan de postauto stonden,zich klaarmakend om weer in te stappen, hoorden we nogeen bot gesprek tussen hen.“Waag dat nooit meer, Jan! Of het zal je spijten!”“Sorry, maar dat arme meisje...”“Denk liever aan je eigen vrouw! Je kent de gevolgen alsde mensen onraad zouden krijgen! Net daarom maak jijook gewoon je ronde iedere dag af. Net zoals je andersdeed.”“Ja sorry, ik...”“Goed dat ik je in de gaten houd. Je zou allang ietsgeprobeerd hebben!”“Niet waar! Ik zou mijn vrouw nooit in gevaar brengen!”“Hahaha”, lachte de andere gemeen. “Dat heb je andersnet gedaan!”“Nee, asjeblieft!”Maar nog voor Jan iets meer kon uitbrengen, gebaarde deheer met de snor Jan om in te stappen. Even later redenze verder naar de andere huizen en maakten ze hun rondeaf.“Heb je dat gehoord, Lars?”, vroeg ik.“Ja! Maar kom, we moeten ons haasten naar huis om hunverdere route te volgen.”Lars en ik reden op onze fietsen snel naar mijn huis envolgden postbode Jan met de schurk via de geplaatstetracer op de auto. Tot onze grote verbazing stopte die bijde oude textielfabriek, aan de rand van onze stad. Wathadden ze daar te zoeken? Hielden ze daar de vrouw vanJan gevangen?Lars en ik keken elkaar angstig aan en zonder één woordte zeggen wisten we wat ons volgende plan was. Wemaakten een survivalpakket klaar met boterhammenpindakaas, een thermos warme chocolademelk, eenverrekijker, een fluitje, walkietalkies en een fototoestel.Onze gsm’s lieten we met opzet thuis, voor het geval zeonze signalen er zouden opvangen en dus meteen onzekomst zouden opmerken. Even later zaten we weer oponze fietsen en reden we richting de oude fabriek. Klaarom de rest van de dag te observeren op een verlatenindustrieterrein. Hoofdstuk 3De grond voor de fabriek was helemaal bedekt metkiezels en grind. Ik herinner me open kniewonden toenik er met enkele vrienden van de school – waaronderLars - na schooltijd kwam fietsen. We mochten er nietkomen, glipten via een geheim weggetje langs deomheining en reden zo snel als we konden het terrein open neer. Het spel bestond er dan in om zo lang mogelijkonzichtbaar te zijn voor de bewakingsagenten van defabriek. Eén keer was ik bijna gewonnen – of tenminstedat dacht ik – toen de anderen alweer richting omheiningfietsten en een brede donkere man me langs achteren vanmijn fiets greep. Die gaf me een hele uitbrander endreigde mijn moeder erbij te halen als hij me nog eenszag. Zijn diepe, schorre stem moet ook bij de rest indrukgemaakt hebben want vanaf die dag gingen we fietsen opde heuvel van het gemeentelijk parkje. Dat was lang nietzo spectaculair maar zo’n nare kleerkast van een manwou je echt niet nog eens tegenkomen! Althans ik niet.Lars misschien nog wel, hoewel hij er bij mijn weten ookniet meer heen was gegaan sindsdien. We schuilden achter de grote laurierstruik die aan de kantvan de omheining stond. Vandaar hadden we een goedzicht op het terrein.“Goed, ik ga naar binnen. Hou je walkietalkie bij dehand”, zei Lars na een tijdje.“Oké. Maar euh... wees voorzichtig!”Lars keek me bang aan, knikte ter geruststelling en sloopop handen en voeten richting de omheining. Hij hadgestreepte camouflagekleuren op zijn wang geschilderd,droeg een bruine broek en groene trui.“Van m’n vader geleerd”, had hij gezegd. “Zo zijn weéén met de natuur en vallen we niet op.”Het kon me niet veel schelen, of het nu waar was of niet.Ik was allang op van de zenuwen vanaf het moment datwe die tracer op de auto moesten plaatsen. Het waswaarschijnlijk het spannendste moment uit mijn heleleven!Lars was nu voorbij de omheining en rende over hetgrind richting de zijgevel waar open ramen met stukkengebroken glas hem een ingang boden. Zijn voetstappenschuurden over de grond, terwijl ik roerloos naar hemkeek vanuit onze schuilplaats. Als niemand hem maar zou zien!Even later klom hij door het open raam naar binnen enverdween in het grote grijze gebouw dat vol graffiti wasbeklad.“Lars?”, riep ik door de walkietalkie. “Alles in orde?”Maar buiten geruis en gefluit van enkele roodborstjes inde struik, hoorde ik niets.“Lars?”, probeerde ik nog eens.Gelukkig antwoordde hij die keer wel! Ik zou anderszowaar een hartinfarct gekregen hebben! Het zweet liepvan me af en mijn blaas stond op springen van despanning!“Ja? Alles in orde, hoor! Ik ga binnen op verkenning.Niets meer zeggen nu!”“Oké!”De minuten streken voorbij. Tien minuten werden eenkwartier en die sloegen over tot een halfuur. Het waszenuwslopend. Gelukkig lag het terrein er nog altijdverlaten bij, op de postauto van postbode Jan na. Stel jevoor dat er nog meer criminelen kwamen aangereden,terwijl Lars daarbinnen was! Dat betekende zijndoodsvonnis!Eindelijk zag ik Lars weer uit het raam aan de zijgevelnaar buiten klimmen. Hij keek nog even voorzichtig omzich heen en rende me weer tegemoet.In onze schuilplaats bij de struik, vertelde hij me alleswat hij zag.“Postbode Jan is daar, samen met zijn vrouw. Ze zittenbeiden vastgebonden aan een stoel met een blinddoekom. Ik hoorde één van de boeven praten over hetbezorgen van een geheime brief. Postbode Jan heeftwelgeteld vier dagen om dit in orde te brengen, andersgaat zijn vrouw eraan!”“Wablieft?”, vroeg ik bezorgd en angstig tegelijk. Dit konniet waar zijn!“Echt waar! En ze leken er niet mee te lachen! Ze lietenhun blinkende messen zien terwijl ze deze boodschap aanhen overbrachten!”“Maar dan...wat moeten we doen?”“Ik weet het niet, Nick. Misschien dat we toch maar beterde politie bellen?”“Hmmm, ik weet niet....”“We kunnen dit heus niet alleen! Of wil jij ook eindigenals appelmoes misschien?”“Nee, zot!” En ongerust wreef ik over mijn benen, om zezo te beschermen voor mogelijke aankomendemessteken.Er viel een stilte. De vogels in de struik floten vrolijkverder, zich van geen kwaad bewust. Waren wij toen ookmaar in die heerlijke zorgeloze toestand. Maar er hingons een zwaar misdrijf boven het hoofd. Een moord! Ikwerd misselijk van die gedachte en schuifelde wat heenen weer.“Ssst, zit stil!”, gebood Lars me. “Straks verraden we onsnog!”“Sorry...”“Oké”, ging Lars verder." Jan had vier dagen de tijd. Wehebben hem eergisteren gezien, toch?”“Hmmm.”“Dat wil zeggen dat hij nu nog twee dagen overheeft,toch?”“Denk het, ja.”“Dan hebben we dus geen tijd te verliezen! Kom mee!”En voor ik het goed en wel besefte zaten we alweer oponze fiets, richting huis.Daar tekende Lars een heel plan uit over wat een ontsnappingsactie zou moeten voorstellen. Hij schetsteop een groot wit blad alle mogelijke in – en uitgangenvan de fabriek, de boeven die hij er zag en Jan met zijnvrouw. Pijlen verwezen naar elkaar en duidde mogelijkerampscenario’s aan zoals dat één van de boeven onszouden volgen doorheen het open raam aan de zijgevel of– erger nog - onze schuilplaats zou ontdekken.Ik was erg onder de indruk van zijn indrukwekkende engedetailleerde plan en voelde me er zelfs wat beschaamdbij. Waarom kon ik zo geen plan bedenken? Ik was tochde slimmerik van ons beiden? Maar nee, het enige wat ikkon voelen was angst. Als een klein jochie dat maar al tegraag huilend om zijn moeder wou roepen! Larsdaarentegen was misschien wel minder slim maar hij hadwél het lef! Dat moest je hem wel nageven! Al was zijnplan lang niet zo waterdicht... “Dus jij wilt langs dat open raam hier opnieuw langsbinnen gaan, de boeven knock-out slagen met jebaseballknuppel, Jan en zijn vrouw losmaken en dansamen met hen naar huis rennen?”Het leek me te absurd voor woorden – en vooral héélgevaarlijk – maar bij gebrek aan een beter idee volgde ikLars maar.“Ja! Goed hé?”“Hmmm...maar wat als...”“Kom op, Nick! ’t Lukt vast wel! Morgen gaan we!”Ik wist niet meer wat te zeggen en fietste naar huis. Hetwas intussen al bijna na vijven en als ik niet op tijd wasvoor het avondeten, zou mijn moeder vast onraad ruiken.Maar ik was niet op mijn gemak. De hele avond knaagdehet hele idee van Lars aan me. Zouden we dit nu weldoen? Zouden we toch niet beter de politie bellen? Maardat kon ik toch ook niet maken, nadat ik dat idee Larseerder had afgeraden? Hoe ongeloofwaardig zou ik danwel niet overkomen? Dan nam vast niemand me nogserieus! Nee goed, we zouden het dan maar zo proberen.Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik die avond in mijn bed lag. De avond voor het gevaarlijke ontsnappingsplanvan Jan en zijn vrouw in uitvoering werd gebracht.Misschien wel de laatste avond van mijn bestaan, dachtik toen. De laatste avond met een nachtzoen van mijnouders. De laatste avond liggend in een heerlijk zacht enwarm bedje.De tranen rolden over mijn wangen. Ik was doodsbang.En huilend viel ik in slaap. Hoofdstuk 4Tring!!! De zoemer van de wekker maakte luid en schelgeluid. Het deed pijn aan mijn oren en uit gewoonte sloegik mijn hand naar het ding om het zo af te zetten. Gelukt!Nu kon ik lekker verder slapen, het was dan ook geenschool, toch? Was het niet zaterdag? Niets speciaalsgepland vandaag?Ik deed mijn ogen weer dicht en probeerde lekker verderte snoezen. Tot plots een beangstigende gedachte in mijnhoofd speelde: vandaag was dé dag! De dag dat ik samenmet Lars postbode Jan en zijn vrouw zou bevrijden!Natuurlijk! Ik had zo slecht geslapen van de zenuwen datmijn brein niet meer helder kon denken en zowaar dehele missie scheen te vergeten.Ik schudde mijn hoofd, in de hoop het zo weer wakker tekrijgen, schoot uit bed en kleedde me snel aan. Mijnopzichtige gele trui liet ik bewust over de stoel hangen enin plaats daarvan volgde ik Lars’ voorbeeld; bruine metgroene kledij. Vooral niets opvallends!Na een vluchtig ontbijt en een snelle “dag” aan mijnmoeder, fietste ik richting Lars. Die stond me al op tewachten in zijn voortuin, met zijn baseballknuppel in zijnhanden.“Waar bleef je nu?”, vroeg hij knorrig.“Ja nou... Ik ben er nu toch?”. Ik was wat op mijn tenengetrapt maar kon Lars langs de andere kant ook geenongelijk geven. Het was ongehoord om te laat te komenop zulk een belangrijke dag!“Kom snel!”, riep hij vervolgens en we scheurdenrichting de fabriek.Daar aangekomen, deden we precies hetzelfde als de dagervoor; ik stond op de uitkijk in de grote laurierstruik enLars ging op pad. Enkel de walkietalkies vormden eenveilige verbinding tussen ons, verder was er overaldreigend gevaar.Lars was binnengegaan en net als eerder, ging de tijdtergend voorbij.Ik verwachtte ieder moment een verlossend bericht langsde walkietalkie of het geruststellend beeld van Lars dieJan en zijn vrouw voorleidde op de parking naar deuitweg van het terrein.Maar niets was minder waar!Ik keek gespannen vanuit de schuilplaats naar de oudefabriek tot plots twee stevige armen me op mijnschouders vastgrepen! Ik verstijfde van angst!“Zo zo”, klonk een bekende diepe schorre stem. Dearmen trokken me recht en draaide me om. En toen zagik de man die me jaren geleden die stevige uitbrander hadgegeven. Hij was nog even breed als toen, met donkereharen en donkerbruine ogen. Zijn gezicht vertoonde eendiep litteken – waarschijnlijk van een eerder gevecht – enzijn witte tanden vormden een gemene grijns.Ik wist niet wat te zeggen, kon ook geen woorduitbrengen en liet me meenemen richting de fabriek. Hetging allemaal zo snel! Ik had zelfs geen tijd om Lars tewaarschuwen! Even later stond ik in een donkere, lege fabriekshal.Grijze bakstenen muren met spinnenwebben in dehoeken, gaven kilte af en vormden het decor van eenonheilspellende plaats. Een plaats waar een misdaad zougepleegd worden. Eéntje waar ik in mee speelde! Ikhuiverde en durfde haast niet te bewegen.Plots zag ik Lars tevoorschijn komen, ook vastgehoudendoor een breed figuur. Hij moest vast dezelfde angstgevoeld hebben want de durfal die hij anders was, leekhelemaal te zijn verdwenen. Hij staarde naar de betonnengrond waar hier en daar enkele barsten te zien waren enliet zijn hoofd moedeloos zakken. Het leek alsof hij mezelfs niet durfde aan te kijken!“Hier heb ik de andere”, zei de brede man die me hadgevangengenomen.“Mooi zo! Pottenkijkers kunnen we echt wel missen!”Ik herkende de stem en toen de man die Lars vasthielddichterbij kwam, herkende ik hem meteen; het was deman die postbode Jan vergezelde op zijn dagelijksepostronde!“Maak ze maar meteen af”, gaf hij bevel aan mijnbewaker. “Maar doe het onopvallend. Het laatste wat wewillen is nog meer sensatie!”“Komt in orde, baas!”En de man achter me maakte zijn rechterarm van me los,greep me des te steviger beet met zijn linkerarm en trokLars uit de handen van Hendrik. Hij leidde ons naar eenandere donkere kamer, ergens helemaal achter in hetgebouw. Een kamer waar ik nog nooit eerder wasgeweest, ook niet toen ik met de jongens me gingverstoppen in de fabriek tijdens onze fietsavonturen ophet terrein.Het was er nog killer dan in de hal waar we net waren.We werden met onze ruggen tegen de muur gezet. Ikgreep zo snel als ik kon Lars vast en huilde. Lars huildemet me mee. We wisten beiden dat dit het einde was. Wekwamen hier nooit meer levend uit!De man lachte ons uit, nam zijn wapen uit zijn broekzaktevoorschijn en maakte het klaar om te schieten.Net zoals in de film of boeken die ik eerder las, gingen demooie momenten die ik beleefd had in mijn leven, in eenflits aan me voorbij. Als een soort sneltrein vanherinneringen. Alsof ze me wilden zeggen dat het goedwas zo, dat ik best een mooie tijd gehad heb en ik nietbang hoefde te zijn. Maar ik was wèl bang! Doodsbangzelfs! Was ik maar niet zo eigenwijs geweest entoegestemd met Lars om de politie te bellen. Door mijnstomheid bracht ik nu ook zijn leven in gevaar!“Het spijt me, Lars!”, huilde ik. “Ik had naar je moetenluisteren.”Maar Lars zei niets, keek me zelfs niet aan en liet zijntranen de vrije loop.Net op het moment dat de bandiet zijn pistool op onsrichtte, vloog de deur van het kleine kamertje wijd open.“Handen omhoog!”, werd er luid geroepen.Twee mannen in een donkerblauw uniform en met eenkepie op, kwamen de kamer binnen. De boef schrok,draaide zich meteen om en liet zijn wapen vallen.In een mum van tijd overmeesterde de politie de schurken nam hem gehandboeid mee.“Alles ok, jongens?”, vroeg één van hen ons. Hij stapteop ons af, maakte het touw achter onze rug los en leiddeons weer naar buiten.Nog wat verdwaasd van wat er net was gebeurd, en ookhalf in shock, wist ik geen woord uit te brengen. Ik lietalles maar gebeuren en volgde de blauwe uniformen metLars naast me.Eénmaal buitengekomen op het grindterrein, zag ik eenviertal politieauto’s staan met hun blauwe zwaailichtenaan. Uit de verst geparkeerde auto stapten mijn ouders uiten renden naar me toe. Ze omhelsden me hevig en aaidenme over mijn hoofd. Ook Lars ouders waren aanwezig enhem onderging hetzelfde liefdevolle lot.“Och jongens, toch! We waren zo ongerust!” zei mijnmoeder uiteindelijk, met heel wat gesnotter erbij.“Gelukkig had Lars een briefje op tafel gelegd dat we depolitie moesten bellen met het adres van de textielfabriekerbij! Dat was héél slim van je, jongen! Wie weet wat eranders was gebeurd!”Zo! Toen snapte ik eindelijk hoe de vork in de steel zat!Ik begreep plots hoe het kwam dat die politie daar ineens in dat kleinedonkere kamertje ons kon bevrijden van een vreselijkedood.Ik draaide me om naar Lars, huilde nog harder enknuffelde mijn vriend als nooit tevoren.“Sorry”, zei ik nogmaals. “Je bent duidelijk veel slimmerdan ik!”Lars lachte en legde zijn armen ook op mijn rug.“Wist ik langer!”, plaagde hij me.Ik moest meelachen, deels ook van ontlading natuurlijkvan de goede afloop.“Vrienden?”, vroeg ik hem nog. “Voor altijd!”Even later werden ook Jan en zijn vrouw naar buitengeleid door de politiemannen. En twee politievrouwenbrachten de schurken naar hun auto, die van daaruitdoorreed naar de gevangenis.En zo zijn mijn vriend Lars en ik ontsnapt aan eenspannend maar gevaarlijk avontuur! En vanaf die dag zette ik mijn trots opzij en luisterdeik ook naar andere mensen hun goede raad. Want samenweet je écht wel meer dan alleen! EINDE