Panorama
Hier zitten we dan. Boven op de berg. De berg die we samen overwonnen. Lang geleden was een molshoop al te veel. Toen ik alleen was en toch niet.
In de verte daar beneden, de stad. Ik ging het helemaal maken. Het leven was van mij. Ik wilde bruisend, spannend, fun! Niet dat saaie gedoe van school, 's avonds met z'n allen voor de tv, 's zaterdags naar ballet en 's zondags naar oma. Saai, saai, saai. Ik wilde weg, groots. Ik wilde. Wild. Wild wilde ik.
Met tientallen waren ze, soms met honderden. Allemaal vrienden. Gefeest dat ik heb, gesnoven, gedronken, me laten nemen op toiletten, in goedkope hotelletjes, in de donkerste hoekjes van de grote stad. Jarenlang. De stad daar beneden. De stad die nog steeds mooi is. Dat is niet veranderd. Al die lichtjes. Die verte die ooit zo dichtbij was. Kijk hoe mama geniet. Dat trekje aan haar linkermondhoek. Herken ik uit mijn kindertijd. Als ik mijn kleine zusje aangekleed had. Of geholpen had met het plooien van de was.
Ik had geen keuze. Ze hadden gezegd dat ik een mes onder het bed moest bewaren. Voor noodgevallen. Er lopen zoveel freaks rond. Gestoorde gekken. Ze ... de andere meisjes die werkten voor Carlo. Carlo zelf wist van niks. Niks mes, zou hij zeggen. Meisjes genoeg.
Het was hij of ik. Hij wilde me doen stikken. Zijkant hals. Steken en goed doortrekken. Naar voren, zo zei Tilly. Vroeger vertrouwde ik iedereen, toen alleen Tilly. Ik deed exact wat ze zei. Klant, ongewassen dikkerd met stoppelbaard en slechte adem, dood. Alles vol bloed. Carlo woest. Ziedend. Nooit wilde hij me nog zien. Niet in zijn buurt, niet in de straat, niet in de stad. Of hij zou me kapot maken. Op dezelfde manier. Tilly weende, draaide zich daarna om en liep van me weg. Zoals iedereen.
De enigen die je vergeven op deze wereld zijn je ouders. Mama makkelijk, papa uiteindelijk ook. Zijn arm om me heen. Ik ben terug dat kleine meisje. 'God is mijn licht', de betekenis van mijn naam. Nora. Zoveel lichtjes daar beneden, maar ze zijn vals.
Niet meer nadenken. Gewoon genieten van het uitzicht. Hier en nu, tussen mijn ouders.
